Listin að lifa - 01.06.2010, Blaðsíða 26

Neistinn hefur ekki slokknað í rösklega 50 ára sambandi þeirra Bryndísar ogJóns Baldvins.
Tilhugalíf í hálfa
Það andar hlýju og friði í húsi Bryndísar Schram og
Jóns Baldvins Hannibalssonar þegar ég heimsæki
þau. Það er sumardagurinn fyrsti, kaldur en bjartur.
Mér er tekið með virktum. Fæ kaffi og bakkelsi og
fínn að ég er velkomin. Húsráðendur eru tilbúnir að
spjalla við mig um efni sem flest hjón skiptir mestu
máli - hvemig á að halda við neistanum sem leiddi
þau í upphafi saman.
Meðan við drekkum kaffíð ræðum við eins og sannir
íslendingar um ættfræði. „Ég er vestfirskur,“ segir
Jón Baldvin með stolti. Bryndís lygnir aftur augum
og segir letilega: „Ég er af Bergsætt.“ Við ræðum
um sögu Halldórs Laxness; Kórvilla á Vestijörðum.
Ört skiptir milli léttleika og alvöru í samræðum sem
smám saman berast víða og ég virði þau Bryndísi
og Jón Baldvin fyrir mér á meðan. Sólargeislar leika
af og til um þau og samkenndin á milli þeirra er þá
nánast sjáanleg. Jón Baldvin segir enda í samtali okkar
á milli að honum finnist þau nánast orðin að sömu
persónu. Ekki slæmt þegar gullbrúðkaup er þegar að
baki. Það er eftirvænting í loftinu, ný ævintýri á næsta
leiti. Þau eru á leið til útlanda en óvíst hvort flugfar
fáist vegna öskufallsins úr Eyjafjallajökli. Öðru
hvoru fer Bryndís í símann og ræðir þar á ýmsum
tungumálum fyrirhugaða flugferð þeirra til Andalúsíu
á Spáni. Öskufallið umrædda hefur orðið ýmsum til
æði mikilla vandræða, mér verður það að happi. Þau
öld
hefðu verið farin hefði flug verið með eðlilegu móti og
þá ekki heima til að segja mér frá sínum niðurstöðum
um neistann eftirsóknarverða.
Hjónin koma sér saman um að ráðlegt sé að ég ræði
við þau um viðfangsefnið sitt í hvoru lagi fýrst. Ég
er sammála og fínnst raunar áhugavert að fá tækifæri
til að bera saman sjónarmið beggja. Jón fer út að
ganga með hundinn Sesar, smáhund sem fékk þetta
mikilfenglega nafn af því að honum sjálfum fínnst
hann svo stór, en við Bryndís hverfum aftur til ársins
1954, - þegar þau Jón Baldvin sáust fýrst.
Ótrúlega blá augu
„Ég sá hann fýrst í landsprófi. Ég tók strax eftir þessu
mikla ljósa hári og augunum, sem voru svo ótrúlega
blá. Heima hjá mér voru allir með brún augu. Auk
þess tók ég eftir, að hann hafði munúðarfullar varir.
Einhverjar óræðar tilfinningar bærðust með mér. Mér
fannst spennandi að fínna fyrir nálægð hans. Hann
sat, held ég, á aftasta bekk. En svo ekkert meir.“
„Þótt hann væri ári yngri en við hin, lágvaxinn og
grannholda, fór hann fljótlega að láta til sín taka í
skolapólitíkinni, lagði undir sig skólablaðið - svo
mjög að foreldrum blöskraði róttækar skoðanir hans.
Það var haldinn fundur í skólanum. Þar var svo þröngt
á þingi, að ég varð að sitja uppi í glugga fýrir ofan
26