Alþýðublaðið - 24.07.1924, Blaðsíða 3

&E.i>iri>'toj«i.jy»xa»
vlð hag íslandsbanka, ©í það voru
ekkl aimennar fjárhapsástæður
þjóðarinnar? Sannarlegá Htur
svo út af ði!um sólarmerkjum,
að hagsmunir hiuthaia íslands-
banka og stærstu skuldunauta
hans hafi verið alráðandi í huga
burgeisafiokkanna í þessari orra-
hríð, en ekkl hagamunir þjóðar-
innar. (Frh.)
Vegfarcmdi.
Mnnnrinn
á alþýða og burgelsum.
Ekki alls fyrir löngu hefir hér
verið Btöðugt atvinnuleysi hváð
eftir annað meðal verkamanna.
fegar svo er, eiga verkamenn mjög
erfitt með að standa gegn kaup-
lækkunarkröfum. Atvinnurekendur
hafa líka notað sór i>að óspart. Á
þann hátt er það til komið, að
kaupgjald er rní lægra hór í landi
en holt er þjóðhagslega Atvinnu-
rekendur hafa getað notað sér
neyð alþýðunnar sór til gróða,
hennr til tjóns, þegár illa áráði.
En nú árar vel. Nú er svo —
að minsta kosti hér í Reykjavík
—, að verið hefir heldur hörgull.
á verkafólki um tíma. Að því
leyti hefir staðið heidur illa á
fyrir atvinnurekendum. Ef verka-
lýðurinn fylgdi sömu háttum í
siðíerði sem atvinnurekendur, bur-
geisar, þá hefði hann notað sór
þetta og hækkað kaupið eftir því,
sem eftirspurnin eftir vinnu hans
jókst. Yitanlega hefði hann haft
rétt til þess að rainsta kosti slík-
an sem atvinnurekendur tii hins,
enda hefði og verið óvandari eftir-
leikurinn. En verkalyðurinn hefir
staðið við það, sem hann ákvað
um kaupið, og ekki neytt örðugr-
ar aðstöðu andstæðinga sinna, at-
vinnurekenda, gegn kauphækkun.
Hvort burgeisar hefðu ekki neytt
hennar 1
fetta er eitt dæmi af mörgum
um það, hversu alþýða er n»r-
gætnari um hag og aðstöðu ann-
ara en burgeisar. Það er að víbu
vafasöm dygð í baráttu, en hitt
er efalaust, hvefsu það er miklu
mannlegra og líi legra tii eflingar
og viðhalds friði í fólagslífl þjóð-
arinnar. Samt reyna burgeisar að
stimpla alþýðu aem óeirðamenn
til að fá sér tileíni til að stofna
á kostnað hennaj- her til að berja
á henni fyrir það, að hún vill lifa.
Innlend tliindi
(Frá fréttastofunni.)
Slldyelðln mtkil.
Sigluflrði, 22. júlí.
Afarmikil síld hefir verið hór
síðasta sólarhringinn, Berst svo
mikið að, að stöðvarnar hafa ekki
Um síldveiðltímaxm
geta Bunnlenzkir sjómenn og verka-
fóik vitjað Aiþýðublaðsins
á Akureyrt
í Kanpfélag verkamanna og
á Siglufipðl
til hr. Pétnrs H. BJðrnssonar
Aðalgötu 6.
Ný bók. Maður fró Suðup-
mwuiMu,iimMu Amerfku. Pantanlr
afgraMdar i sitna ISG8.
við að salta. Sumir, t. d. Ásgeir
Pótursson, hafa látið nokkur af
skipum sínum salta síldina í lest-
ina og sent þau siðan út aftur til
að fylia sig, en að því búnu hafa
þau verið send til verksmiðjunnar
í Krossanesi. Verksmiðja Sörens
Goob er enn í smíðum og getur
ekki tekið til starfa fyr en í ágúst.
Henriksen heflr hór stórt geymslu-
Bkip, sem tekur bræðslusíld og
flytur hana til stöðvarinnar á
Hesteyri.
Síðasta sólarhring hafa komið
inn vólbátarnir Höskuldur og Bruni
með 500 tunnur hvor, en margir
I bátar hafa verið með litlu minna
Heflr tiltölulega lítið verið saltað,
því ab síldin er svo feit og átu-
mikil, að hafi skipin mikla síld,
má búast við því, #ið 2/8 eða
meira verði óhæft til söltunar.
Síldin er tekin hór rétt við fjarðar-
mynnið.
Edgar Rice Burrougha:
Tarzan og giinsteinar Opar-borgar.
En hann var hræddur um aö lenda aftur i klóm
ræningjans og tók að telja kjarkinn úr Abdul Mourak,
— sagði, að Achmet Zek væri liðsterkur, og auk þess
væri hann á hraðri ferð suöur eftir.
Abdul sannfærðist um, að seint myndi nást i Achmet
Zek; óvíst væri um endalokin, svo hann hætti við ætlun
sína og gaf þegar skipun um að snúa heim á leið
morguninn eftir.
Það var seint um kvöld, er athygli þeirra dróst i
vesturátt við það að heyra kallað sterkri röddu; „Lady!
Lady! Lady!“
Sakir varúðar lagði þegar flokkur af stað eftir skipun
Abduls og geklc varlega á hljóðið.
Hálfri stundu stðar komu þeir aftur með Mugamba.
Fyrsti anaðui'inn, sem svertinginn sá, er hann var dreg-
inn fyrir Abdul Mourak, var Jules Frecoult, maðurinn,
sem verið hafði gestur húsbónda hans og hann siðast
hafði séð fara inn i þorp Achmets Zeks sýnilega sem
vinur og kunningi ibúanna.
Mugambi'sá sambandið milli ógæfu i úsbónda sins og
þessa Frakka og kærði sig þvi ekki um að minna Werper
á kunningaskap þeirra.
Mugambi kvaðit vera veiðimaður frá flokki nokkru
sunnar og bað þes* að mega halda leiðar sinnar; en
Abdul Mourak dáðiit að vexti hans og ákvað að fara
með hann heim og gefa Menelek konungi hann. Nokkru
siðar voru þeir Werper og Mugambi fluttir burtu og
vörður settur um þá, og Belginn sá, að hann var fangi,
en eigi gestur. Hann mótmælti þvi árangurslaust, unz
hermaður sló hann á munninn og hótaði að skjóta hann,
ef hann þegði ekki.
Mugamhi tók þessu rólegar, þvi að hann var i engurn
vafa um, að hann myndi áður en lyki geta strokið
með þvi að gera verðina örug'ga um, að hann væri
ánægður. I þessu augnamiði tók hann að spyrja her-
menuina um konung þeirra og land og lót i ljó
löngun sina til þess að komast þangað, svo að hann
gæti orðið aðnjotandi allra þeirra gæða, er þeir sögðu
að væri að finna i borg þeirra, Adis Abeba. Þannig
gerði hann þá grunlausa, og fann með hverjum degi
mun á árvekni þeirra.
Mugambi var ætið með Werper og fór að reyna að
komast eftir, hvort hann vissi nokkuð um, hvar Tarzan
væri, eða um ránið á bænum eða um örlög lafði
Greystoke. En þar sem hann vildi ekki spyrja beinlinis
af ótta við, að hann þektist, og Werper á hinn bóginn
vildi leyna þvi nð hann hefði átt drjúgan þátt i ráninu,