Ólafía : rit Fornleifafræðingafélags Íslands. - 01.05.2009, Qupperneq 96

með sterkum vestan- og suðvestan vindum (Safn til sögu Íslands IV, 201-215, 235-
251).
Samtímaheimildir um gosið árið 1755 nefna að öskufall hafi náð til Djúpavogs, sem
er staðsettur í sunnanverðum Berufirði, gegnt Gautavík.
Í samtímaheimildum um gosið árið 1625 kemur fram að gjóskan úr því hafi náð til
Hornafjarðar, sem er staðsettur u.þ.b. 60 km SV af Djúpavogi.
Með þessar heimildir í huga, auk þeirrar staðreyndar að aðeins eitt gjóskulag úr
Kötlugosi er greinanlegt í Gautavík, má gera ráð fyrir að það sé úr gosinu árið 1755.
2) Sýnin, sem greind voru, var safnað úr naustinu, N-svæði, T-0,60 m, úr torfi (sjá
neðanmálsgrein 104).
Efnasamsetning a-lagsins í Gautavík er sú sama og greina má í sama lagi á Norður-
og Austurlandi (óbirt greining frá Sigurði Þórarinssyni prófessor). Umrætt gjóskulag í
Gautavík ætti þess vegna að vera það sama og Sigurður Þórarinsson (1958) lýsir en
hann telur það vera frá árinu 1477.
Heimildir
Þórarinsson, S. 1958: The Öræfajökull Eruption of 1362, Acta Nat. Isl. II, 2, 1-100.
Thoroddsen, Þ. 1925: Die Geschichte der isländischen Vulkane. D. Kgl. Danske
Vidensk. Selsk. Skrifter, Naturvedensk. og Mathem. Afd. 8, IX, Kbh.
Safn til sögu Íslands IV, 201-215; 235-251.
__________
96