Ský - 01.12.2009, Blaðsíða 12

12 SKÝ 4. tbl. 2009
á gítar og ef hann spilar eitthvað sem mér líkar þá
bregst ég við því. Við endurtökum þetta og ég sem
melódíuna og textana. Svona spinnum við okkur
áfram þar til við förum í hljóðverið. Stundum
koma lögin nánast fullsköpuð en stundum þurfum
við að vinna í þeim þar til við erum ánægð. Við
komumst í einhvern ham og það er ótrúlegt þegar
það gerist. Mér reynist auðvelt að vinna þannig.
Svona vinn ég með örfáum. Ég sem einnig með
náunga sem kallar sig Eg White. Mér finnst gott
að vinna með vinum mínum. Með þeim kemst ég
virkilega í gírinn. Við höngum saman í smátíma
fyrst – kannski einn eða tvo daga – áður en við
byrjum að semja og það er alltaf gott.“
En hvernig skyldi lagasmíðunum hafa verið
háttað á Me and Armini?
„Ég samdi lögin á plötuna í september fyrir
tveimur árum. Við sömdum fyrri helminginn af
plötunni í Oxford á viku og svo fórum við til Íslands
og sömdum seinni helminginn.“
En hver er þessi Armini?
„Ég man ekki eftir því að hafa samið það lag.
Málið var það að vorum að smakka á viskíi. Það
er svolítið fyndið vegna þess að við drukkum ekki
svo mikið og í lok vikunnar var ég einmitt að spá í
þetta. Ég veit ekkert hver þetta er – hver er Armini
eiginlega? Ég hafði bara ekki hugmynd um það,“
segir hún.
Þegar maður gefur sér að Íslendingum finnst
óskaplega gott að fá sér aðeins í tána getur þá
verið að til sé hvelfing full af Emiliönu Torrini
lögum sem eru samin á þennan hátt?
„Nei,“ segir hún og hlær. „Ég vinn aðeins
plötuna og á ekki til eitt einasta lag í viðbót.
Reyndar átti ég eitt lag í viðbót sem við notuðum
sem B-hlið. Ég sem bara á plötuna og svo er hún
allt í einu tilbúin og allir eru glaðir.“
Þegar Emiliana er spurð út í bakgrunn sinn
sem nemi í óperusöng og tónlist, hvort það hafi
hjálpað henni að finna hilluna sína sem er á allt
öðru sviði kemur nokkuð óhefðbundið svar. „Ég
aðlagast frekar illa. Ég er algjör hippi í mér,“ segir
hún. Enginn getur ásakað hana um að fara alltaf
öruggar leiðir því á Me and Armini eru einnig
mjög dökkar lagasmíðar, til dæmis lagið ‘Gun’ sem
er frekar hrollvekjandi. „Þetta er allt sama tóbakið
fyrir mér. Það er ekki hægt að setja allt í sama
rammann og einbeita sér aðeins að því. Þetta virkar
ekki svoleiðis hjá mér. Þetta er aðeins tónlist og það
sem skiptir máli er hvernig ég tjái hana.“
Klassísk tónlist skiptir hana ennþá miklu máli
eins og kemur fram þegar hún er spurð hvað sé
á Ipodinum hennar í hljómleikaferðinni. „Líklega
Rachmaninoff og rússnesk hálandatónlist. Ég elska
mjög dramatíska tónlist.“
En hvaða íslenska tónlist er í náðinni hjá henni?
„Maður verður að tala varlega á Íslandi. Þetta
er svo lítið land,“ segir hún varfærin. „En Mugison
er frábær, Ólafur Arnalds og svo auðvitað Megas.
Hann er tónlistarmaður fjölskyldunnar. Allir í
fjölskyldunni minni elska Megas.“
Talandi um fjölskylduna. Þegar Emiliana var
lítil fékk fjölskylda hennar bréf frá þjóðskrá um
að hún þyrfti að breyta nafninu sínu í eitthvað
íslenskara. Pabbi Emiliönu er ítalskur og hann
varð að breyta nafni sínu Salvatore Torrini í Davíð
Eiríksson. Emiliana varð því Davíðsdóttir. „Svona
er Ísland,“ segir hún á diplómatískan hátt. „Þeir
breyttu þessum reglum fyrir nokkrum árum en
þetta var þannig að fólk varð að bera hefðbundin
íslensk nöfn. Vandamálið var það að of margir
útlendingar fluttust til landsins og kannski hefði
það orðið til þess að nafnahefðin hefði dáið út, en
það var samt frekar rasískt að gera þetta. Þegar
ég var fjögurra ára mátti ég ekki heita Emiliana.
Önnur amma mín heitir Emilia og hin amman
heitir Anna og þess vegna var ég skírð Emiliana. Ég
varð að vera Davíðsdóttir. Þegar ég byrjaði í skóla
sagði ég að ég þekkti engan Davíð.“
Finnst þér þú ennþá vera frá Íslandi, þótt þú sért
eiginlega aldrei þar núorðið?
„Ísland er heima og mér finnst alltaf jafngott að
koma heim. Reykjavík er falleg borg og fjölskylda
mín er þar og allar frænkurnar mínar – svölu
frænkurnar mínar – og ég elska að hitta vini mína
og láta mig hverfa eitthvað út í sveit.“
Emiliana Torrini spilar á þrennum tónleikum í
Háskólabíói 19. – 21. febrúar nk.