Dagrenning - 01.02.1953, Blaðsíða 24

röddin, sem Jóliannes heyrir er lík Jiíður-
hljówi og hún er eins og „raust margra
vatna“, og er þarna nákvæmlega eins tekið
til orða og í 14. kapitulanum. Það virðist
því augljóst, að um „rödd“ Krists sé að ræða
í báðum þessum kapitulum, einhverskonar
kall frá honum. í fyrsta kapitula beinist þessi
rödd fyrst og fremst að „söfnuðunum sjö“
Með þeim eru táknuð hin sjö skcið eða tíma-
bil kirstinnar kirkju, en þau tímaskeið renna
út árin 1953—1954. „Röddin af himni“, gæti
þannig, í líkingn talað, verið rödd Krists, eða
með öðrum orðum Jcenning hans, boðskapur
hans, — Kristindómurinn. Á fyrra skeiði
lians, þ. e. frá upphafi frumkristninnar og
fram til 1953—1954, kemur Kristur fram sem
æðstiprestur hinnar kristnu veraldar, en á
síðara skeiðinu frá 1953/1954 til 2993/2994
kemur hann fram sem konungur þessarar
/arðar. Á fyrra skeiðinu eru — „söfnuðirnir
sjö“ — þ. e. kirkjan, baráttutæki hans gegn
veldi Satans, en á síðara skeiðinu, bæði inn-
gangsskeiði þess (frá 1953/1954 til 1993-1994)
og í sjálfu þúsundáraríkinu (frá 1993/199^
til 2993/2994) verður ísiaelsþjóðin bar-
áttutæki hans; til þess að koma skipan
Guðsríkis á og rótfesta liana. ísrael mun
endurþekkjast á tímabilinu frá 1953/1954
til 1993/1994, og um 1974 verður það orðið
almennt viðurkennt í vestrænum löndum, að
hinar vestrænu og norrænu þjóðir séu bein-
línis afkomendur hins fonia ísraels.
En eins og hið fyrra skeið Kristindómsins
liófst með „raust mikilli", sem líktist „lúður-
hljómi“, mun síðara skeið hans, — konungs-
stigið — hefjast með hörpuslætti. „Röddin,
sem ég lieyrði var eins og hörpuhljómur
harpara, sem hörpur sínar slá“. Lúðurhljóm-
ur fyrra tímabilsins táknar þá vakningu, sem
fvlgdi Kristindóminum á hinu fvrsta skeiði
lians. Á sama hátt 1111111 hörpuJiJ/ómurinn
tákna sérstaka, guðlega vakningu, sem fara
mun yfir heiminn. Það verður Kristindóm-
urinn í nýjum búningi, sem svarar til hins
nýja stigs — konungríkis-stigsins — sem nú
er að renna upp.
3. „Og þeir syng/a sem nýjan söng, frannni
•fyrir hásætinu og frainmi fyrir verunum fjór-
um og öfdungunuin, og enginn gat nuniið
sönginn, nenia þær íiundrað fjöiutíu og tjói-
ai þúsundii — þeii sein út eru íeystir frá
jörðunni."
Ilinir ósýnilegu haqiarar syngja „sem nýj-
an söng“. I sunium Biblíuþýðingum er þetta
orðað þannig, að þeir syngi „ókunnan söng“.
„Hinn „nýi söngur" virðist hér geta tákn-
að liinn nýja boðskap Krists, er Jiann keniur
tií konungdóms síns héi á jöiðu, — nýjan
skilning eða nýja túlkun á Kristindóminum,
því kirkjutímabilið, sem nú er á cnda, hefir
farið þannig með Kristindóminn, að liann
er nú lítið annað en innantóm orð og
kirkjuleg fonn. Allt hið foma innihald frum-
kristninnar, s. s. kraftaverk, lækningar, frels-
un frá illu lífcrni fyrir lijálp Krists, spá-
dómsgáfur o. fl., svo fátt eitt sé nefnt, er
svo gjörsamlega liorfið úr kirkjunum, að detti
einhverjum það í hug, að leita slíks á vegum
kirknanna, er liann liafður að spotti. Kirkj-
urnar afneita raunar alveg orðið öllum liöfuð-
atriðum hins forna Kristindóms.
Hverjir þessir „harparar" eru er hvergi
sagt í spádómnum, en í 15. kapitula er sagt
frá þeim, sem „höfðu unnið sigur á dýrinu",
og sagt, að þeir standi við glerhafið og haldi
á „hörpum Guðs“. Og þessir harparar syngja
„söng Móse, Guðs þjóns, og söng Lambsins“.
Þetta er mjög athyglisvert atriði og sé hér
um sömu „harparana" að ræða, sem í 14.
kapitula og sama sönginn, gefur það nokkra
bendingu um eðli þessa söngs, og verður
vikið að því nánar hér á eftir.
Söng sinn hinn nýja, syngja haqiaramir
„frammi fyrri hásætinu og frannni fyrir ver-
unum fjóium og öldungunum".
„Hásætið" er að sjálfsögðu hásæti Guðs
18 DAGRENN I NG