Dagrenning - 01.02.1953, Blaðsíða 27

V.
Hér hefir þá verið leitast við að skýra
þýðingarmestu atriðin í líkingamáli spádóms
þessa, er þá komið að því að taka hann
sarnan í lieild og athuga hvort unnt sé að
heimfæra hann til ákveðinna jarðneskra
aðstæðna. Þetta er nokkrum erfiðleikum
bundið vegna þess að tíminn, sem spádóm-
urinn á við, er ekki kominn enn þá, að öllu
levti, og þess vegna verður að geta sér til um
sum mikilvæg atriði.
Spádómurinn á greinilega við lítinn flokk
manna, sem býr einangraður frá öðrum
mönnum eða þjóðum. Ýmsir hafa ætlað að
hér væri um einhvem scrtrúarflokk að ræða
s. s. Jehovavitni, og aðrir að átt væri við
kristna menn af Júdaættkvísl, Gyðinga.
En ahir slíkir sértrúarflokkar eru ekki
„leystir út úr hóp manna“ á jörðunni held-
ur hfa þeir og starfa mitt í mannhafinu og
helst meðal hinna stærstu þjóða. Hinar
„144 þúsundir" eru greinilega lítil, einangruð
smáþjóð, sem í hátturn sínum og menningu
er gjörólík flestum öðrum þjóðum. Þegar
þessi þjóð hefir náð því að verða 144 þúsund-
ir að tölu, mun hún taka við mikilvægu
hlutverki, sem hafa mun heimssöguleg^
þýðingu síðar meir. Hún mun verða fyrst
allra þjóða til að átta sig á því, að hún er, í
einhverjum sérstökum skiíningi, þjónustulið
Jesú Krists. Hún mun skilja þá atburði, senr
eru að gerast og munu gerast, öðrum skilningi
en aðrar þjóðir, til þess benda ótvírætt orð
spádómsins um að „enginn gat numið söng-
inn, nema þær 144 þúsundir." Þessi smá-
þjóð, sem mun kenna sig sérstaklega við
Krists nafn, og taka hann með einhverj-
um hætti fvrst allra þjóða til konungs yfir
sig, mun í háttum sínum, siðum og menn-
ingu reyna sem þjóð að forðast
margt það, sem aðrar þjóðir („heim-
urinn“) gerir. Hún mun leitast við
í opinberu lífi sínu að halda boðorð Guðs —
lögmál Móse — betur en aðrar þjóðir, og
hún mun þannig ekki „saurgast“ af því
sama og þær. Þegar lengra líður munu aðrar
Jrjóðir fara að veita þessari smáþjóð meiri
athygli, því velgengni hennar og menning
mun skera sig úr og hin sérstaka vernd,
sem hún nýtur vegna handleiðslu Jesú
Krists, mun verða öllum svo augl/ós, að
ekki verður um það deilt, að hún gegnir
ákvcðnu forustuhluh’erki — er ákveðin þjón-
ustu þjóð Jesú Krists, sem undirbýr
með einhverjum hætti endurkonm
lians. Og boðskapur þessarar litlu þjóðar
til annara þjóða mun verða þessi: „Óttist Guð
og gefið honum dýrð, því að komin er stund
dóms hans, og tilbiðjið þann, sem gjört
hefir himinninn og jörðina og hafið og
uppsprettur vatnanna“ (Opb. 14. y.).
VI.
En hér er enn ýmislegt að athuga. Hve-
nær á þetta að gerast? Spádómurinn segir
ekkert um það. En af næsta spádómi á
undan má ráða, að þetta gerist um hkt leyti
og síðara „dýrið,“ sem sagt er frá í 13. kapi-
tula, steindur á hátindi valds síns. Og af
framhaldi spádómsins sjálfs má ráða, að Jrað
gerist nokkru áður en „Babylon hin mikla,
sem byrlað hefir öllum þjóðum af reiði-víni
saurlifnaðar síns,“ þ. e. auðvaldsskipulag
nútímans, en af því er arftaki katólsku kirkj-
unnar — kommúnisminn — síðasta stigið —
hrynur til grunna. En sá tími stendur ein-
mitt yfir nú. A vorum dögum riðar Babylon
hin mikla til falls. „Jarðskjálftinn mikli“ hef-
ir þegar klofið heinrinn í „þrjá hluta“ eins og
segir í Opb. — austurblökk, vesturblökk og
hlutleysisblökk (Indland m. m.) — og „borgir
þjóðanna“ (ríkin) hryngja nú hver af annari.
Allt bendir til þess, að fylling þessa tíma sé
á árunum 1953/1954.
Þá ber og að hafa það hugfast, að það
eru ekki einhverjir einstaklingar í þessari
DAGRENNING 21