Húnavaka - 01.05.1992, Qupperneq 120

ELINBORGJONSDOTTIR:
„Guð gerir ekki kraftaverk á
vorum dögum“
Nálægt aldamótunum 1800 bjuggu á Holtastöðum í Langadal
hjón sem hétu Erlendur og Guðrún. Erlendur var formaður á báti
og reri þetta haust frá Hafnabúðum á Skaga. A Holtastöðum var
gömul kona lítt vinnufær og orðin nærri blind. Sumir töldu að hún
vissi lengra en nef hennar náði en aðrir sögðu að hún væri rugluð.
Það var eitt kvöld í versta veðri að kerling rís upp og segir: „Guð
hjálpi mér. Bágt eiga aumingja mennirnir." Guðrún húsfreyja spyr
hana um hverja hún sé að tala. Kerling segir að bát Erlendar hreki
nú undan veðri og vindum og eigi mennirnir fullt í fangi að verja
hann ágjöfum. Guðrún varð nú uggandi um mann sinn en hugg-
aði sig þó við að ekkert væri að marka hvað kerling segði.
Næsta dag var kerling hressari og sagðist halda að nú væru þeir
að ná landi, en er leið að kvöldi fór hún aftur að biðja fyrir sér og
sagði að nú hrekti þá aftur frá landi. A þessu gekk svo næstu daga
að hún ýmist talaði um að mennirnir væru að farast eða hún hélt
að þeir myndu bjargast.
Flestir töldu þetta eintómt rugl og óhugsandi að mennirnir væru
lifandi hefðu þeir lent í svo löngu sjóvolki.
Loks segir kerling: „Guði sé lof! Þar náðu þeir landi, en ekki veit
ég hvar.“
Engar fréttir bárust utan af Skaga meðan á þessu stóð. En
skömmu seinna kom prestur að Holtastöðum og segir Guðrúnu
þær sorgarfréttir að bátur Erlendar hafi farist og vonlaust sé að
nokkrum af honum hafi verið bjargað. Ætlar prestur síðan að fara
að hugga ekkjuna eins og skyldan bauð honum.
Guðrúnu kom nú í hug að gamla konan hafði sagt að þeir hefðu
náð landi og segir: „En ef guði hefði nú þóknast að gera kraftaverk