Húnavaka - 01.05.1992, Qupperneq 128

126
HUNAVAKA
framundan. Hann gat ekki hugsað sér að horfa fram á veginn aft-
ur. Framan í Grétu. Engan. Aldrei aftur.
Hann vissi ekki hvernig honum hafði tekist að komast klakklaust
út úr Reykjavík. Hann ók stefnulaust í átt til öræfanna. A vit örlag-
anna. Bíllinn var fullur af bensíni og hann rann áfram á fljúgandi
ferð. Hann sat með viskíflöskuna milli fótanna og öðru hvoru saup
hann á. Afram ók hann. Afram. Afram. Það var svo kjörið að fínna
sér fjallveg. Oræfi. Enginn mundi leita hans þar, fyrr en eftir langan
langan tíma. Þegar hann fyndist... Hann vildi ekki hugsa um það.
Ferðin gekk ótrúlega vel miðað \dð ástand hans og regnið sem
áfram þeyttist niður úr loftinu. En hann hafði ekki reiknað með
öllu. Vegurinn versnaði og regnið breyttist i snjó. Krapadrulla skall
á framrúðunni. Þetta var vitfirring. Það var vor og það átti ekki að
snjóa. Hann missti tímaskynið. Hann var fastur. Pikkfastur í krapa-
drullu og aur. Nýi dýri jeppinn spólaði. Það var sama hvað hann
gerði. Bílfjandinn spólaði sig lengra niður. Hann drap á bílnum,
kláraði úr flöskunni og stakk hinni inn á sig. Tíminn var kominn.
Hann mundi lítið meira. Hann skildi ekki hvers vegna í andskot-
anum hann hafði ekki dúndrað úr haglabyssunni í hausinn á sér.
Oljóst rámaði hann í það er hann staulaðist frá bílnum með byss-
una og svefnpokann.
Og hér lá hann. Byssan var týnd og flaskan líka. Það eina sem var
eftir var þessi svefnpoki sem nú var orðinn þvalur og ógeðslegur.
Hann vissi ekki hvernig hann hafði komist í þennan úldna kofa.
Hann vissi ekki einu sinni hvar hann var. Hann stundi.
- Guð gerðu eitthvað.
Hann heyrði þrusk og hrökk við. Það var einhver í kofanum hjá
honum. Hann var ekki einn. Það var skuggi við dyrnar. Þetta var
maður. Júlíus nuddaði augun. Hann fann angistina heltaka sig.
Hann var orðinn vitskertur. Auðvitað var enginn þarna. Það rofaði
til í höfðinu á honum. Hvað hafði hann gert? Hann langaði til að
gráta. Hann hafði fórnað öllu, af því að hann var huglaus. Grétu og
barninu, öllu heila klabbinu. Hvernig gat hann gert þetta? Gréta
hefði skilið hann. En nú var það of seint. Veslings barnið yrði föð-
urlaust. Hann öskraði:
- Guð hvað hef ég gert?
Aftur sá hann þennan skugga. Hann var orðinn vitlaus. Hann
stökk upp úr pokanum en fann þá að hann var skólaus. Honum var