Morgunblaðið - 29.06.2015, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. JÚNÍ 2015
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRGUNNAR ÞORGRÍMSDÓTTUR,
Seljalandi 7,
Reykjavík.
.
Margrét Guðmundsdóttir, Andri Jónasson,
Steinunn Ó. Guðmundsdóttir,
Guðrún G. Guðmundsdóttir, Sigmundur Guðmundss.,
Guðmundur I. Guðmundsson, Danuta Mamczura,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ BernharðurMarsellíus Guð-
mundsson fæddist í
Ástúni, Ingjalds-
sandi 7. júlí 1936.
Hann lést á heimili
sínu á Sævangi,
Dýrafirði, 17. júní
síðastliðinn og verð-
ur jarðsunginn frá
Ísafjarðarkirkju,
mánudaginn 29.
júní, kl. 14.
Foreldrar Bernharðs voru
Guðmundur Bernharðsson, f. 10.
nóvember 1899 í Hrauni, Ingj-
aldssandi, d. 18. nóvember 1989,
og Kristín Jónsdóttir, f. í Grunna-
vík 21. júní 1901, d. 15. nóvember
1969. Systkini Bernharðs eru:
Finnur Hafsteinn, f. 20. júlí 1926,
d. 6. ágúst 1997, Ásvaldur Ingi, f.
20. september 1930, Sigríður
Kristín, f. 5. mars 1932, og Þóra
Alberta, f. 31. mars 1942.
Bernharður var kvæntur Guð-
rúnu Hansínu Jónsdóttur, f. 8.
september 1938. Þau eignuðust
þrjú börn og fósturdóttur: 1.
Kristín Heiðrún, f. 12. nóvember
1956, d. 9. júlí 2014. Eiginmaður
hennar var Guðmundur Níels
Guðnason, f. 23. mars 1946.
Börn: a) Kristrún Klara, f. 22.
júní 1973, börn: Hafdís Elva, f.
17. mars 1990 og Ástþór Rúnar,
f. 5. desember 1996. Hafdís var
fóstruð hjá Bernharði og Guð-
rúnu, maki hennar er Andri
Helguson, börn: Daníel Karl, f.
13. maí 2011 og Snædís, f. 13.
desember 2014, b) Hörður Rún-
ar, maki hans er Heiða María
Helgadóttir, börn: Margrét Heið-
rún, f. 2. desember 2000, Helga
María, f. 9. desember 2009, Hrafn
Marsellíus, f. 17. desember 2012,
c) Bernharður Marsellíus, maki
hans er Sigríður
Ólafsdóttir, börn:
Ólöf María, f. 1. apr-
íl 2004, Arnar
Guðni, f. 19. júní
2006 og Agnes
Klara, f. 17. júní
2011. 2. Ásthildur
Elva Bernharðs-
dóttir, sonur hennar
er Elvar Þór, f. 15.
janúar 1986. 3. Jón
Valgeir, maki hans
er Margareta Olsen, börn: Tinna,
f. 14. júní 1985, Magnús Þorri, f.
14. janúar 1987, Elísabeth Tanja,
f. 4. október 1989, Martin Leo, f.
6. janúar 1998, Magdalena Guð-
rún, f. 15. nóvember 2001.
Bernharður og Guðrún hófu
búskap í Brautarholti Skut-
ulsfirði árið 1956 þar sem Bern-
harður sá um kennslu barna í
sveitinni. Á Ísafirði starfaði hann
við Skipasmíðastöð Marsellíusar.
Árið 1961 hóf Bernharður nám
við Kennaraskóla Íslands og átti
eftir að helga sig kennslu út
starfsævina. Hann kenndi við
Leirárskóla (Heiðarskóla) í Leir-
ársveit 1965-1967, var skólastjóri
við grunnskólann í Hnífsdal
1967-1976, kenndi við Digranes-
skóla í Kópavogi 1976-2001 og
Engidalsskóla 2002-2003. Mörg
sumur tók Bernharður að sér
jarðýtustjórn við vegagerð og
fleiri störf.
Eftir að formlegri starfsævi
lauk var Bernharður sístarfandi
við smíðar og ræktun ásamt
konu sinni á landareign þeirra,
Sævangi í Dýrafirði. Tónlist og
tónlistariðkun, sérstaklega með
harmonikkuleik, var mikilvægur
hluti af lífi Bernharðs frá barn-
æsku. Hann var heiðursfélagi í
Harmonikkufélagi Vestfjarða.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Nú þegar við kveðjum kæran
bróður og vin leitar hugurinn
vestur til Dýrafjarðar og til
æskustöðvanna á Ingjaldssandi
þar sem við systkinin ólumst upp.
Ég á margar góðar minningar
um Marsa, en það hann var alltaf
kallaður heima.
Hann var mér góður bróðir og
ég sem litla systir sóttist
snemma eftir að vera í návist
hans, vildi fylgja honum eftir í
leik og starfi. Hann sagði mér
sögur, glettist við mig og var
reyndar öllum ljúfur og góður
drengur. Hann lærði snemma að
taka til hendinni eins og títt er
um sveitabörn og var alla tíð
verklaginn og vandvirkur, sama
hvað hann tók sér fyrir hendur.
Ungur að árum kynntist hann
Guðrúnu og þá eignaðist hann
þann ævivin sem alltaf hefur
staðið við hlið hans. Saman hafa
þau skilað ótrúlega miklu verki
og látið sér mjög annt um afkom-
endur sína og veitt öllum börn-
unum í fjölskyldunni mikinn
stuðning. Bernharður valdi sér
hugsjónastarf er hann varð
kennari. Hann var farsæll í starfi
og lagði sig fram um að efla
hvern einstakling sem í hans
umsjá var.
Tónlist veitti honum mikla
gleði alla tíð. Ungur lærði hann
að spila á harmóniku og oft greip
hann í nikkuna sér til gleði og
hvíldar. Eftir að Bernharður
hætti kennslu byggðu þau Guð-
rún sér fallegt hús í Dýrafirði og
nefndu það Sævang. Nú hófst
nýr kafli í lífi þeirra. Þau tóku til
við að rækta og fegra umhverfi
sitt og segja má að þarna hafi þau
búið sér til sælureit úti og inni.
Ég veit að bróðir minn naut þess
að vera úti í friðsælli náttúrunni
og fylgjast með gróðrinum og
dýralífi á þessum fallega stað og
til þess er gott að hugsa.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er hugur okkar hjá Guð-
rúnu því hennar missir er mikill
og öll fjölskyldan á um sárt að
binda. Er við hugsum til hans er
þakklæti okkur ofarlega í huga,
þakklæti fyrir að hafa átt hann að
öll þessi ár og fyrir öll góðu verk-
in hans og umhyggju.
Einlægar samúðarkveðjur frá
okkur og fjölskyldu okkar.
Þóra Alberta og Bjarni.
Bernharður
Marsellíus
Guðmundsson ✝ Helga KristínLárusdóttir
fæddist 28. sept-
ember árið 1927 í
Stykkishólmi. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum 15. júní.
Foreldrar hennar
voru þau Ásta Þor-
björg Pálsdóttir
fædd í Ögri, þá
Stykkishólms-
hreppi, þann 30.
september aldamótaárið 1900,
d. 15. nóvember 1987, og Lárus
Elíasson, fæddur í Klettakoti í
Fróðárhreppi á Snæfellsnesi
þann 27. nóvember 1893, d. 9.
desember 1971. Systkini Helgu
voru þau Bjarni, Svanlaugur
Elías, Lea Rakel, Hrefna, Ebba
Júlíana og Gunnlaugur sem er
þeirra yngstur. Þau eru öll á lífi
nema Bjarni sem andaðist á síð-
asta ári.
Helga Kristín giftist Leó
Guðbrandssyni, fyrrverandi
sparisjóðsstjóra í Ólafsvík, 11.
september 1948. Hann var
fæddur í Flateyjarhúsi í Ólafs-
vík þann 21. ágúst 1921. Leó
andaðist 2. maí árið 2008. For-
eldrar hans voru Guðbrandur
Jóhannes Guðmundsson, fædd-
ur í Hjallabúð á Snæfellsnesi 3.
janúar 1887, d. 17. ágúst 1949,
1957, gift Hirti Þorgilssyni, f.
10. júlí 1958. Börn þeirra eru a)
Helga Katrín, f. 20. júlí 1988 í
sambúð með Hlyni Pálssyni, og
Magnús Rúnar, f. 16. maí 1992.
4) Ágúst Helgi, f. 19. janúar
1962, kvæntur Sigrúnu Ellerts-
dóttur, f. 1. október 1963. Barn
þeirra er Arnar Leó, f. 6. janúar
1995. 5) Þröstur, f. 22. febrúar
1966, var kvæntur Steinunni
Tómasdóttur, f. 8. september
1967. Börn þeirra eru a) Hall-
dór, f. 30. júlí 1993, b) Kristín, f.
20. október 1997.
Helga Kristín ólst upp í
Stykkishólmi þar til hún fluttist
til Ólafsvíkur í september 1948.
Bjuggu þau í Ólafsvík til ársins
1999 þegar þau fluttu í Kópa-
vog. Eftir andlát Leós flutti
Helga í Sunnuhlíð en síðasta
eitt og hálft árið dvaldist hún á
hjúkrunarheimilinu Droplaug-
arstöðum.
Hún lauk barnaskólanámi í
Stykkishólmi. Að námi loknu
tóku við ýmis störf og vann hún
m.a. við veitingastörf á Hvít-
árbrú og á Þingvöllum. Helga
var mikil húsmóðir og hand-
verkskona. Allt lék í höndunum
á henni og saumaði hún bæði á
börnin og barnabörnin. Þegar
börnin urðu eldri og fóru að
heiman gerðist Helga dag-
mamma. Hún endaði starfsferil
sinn í leikskólanum í Ólafsvík.
Helga var virkur félagi í Kven-
félagi Ólafsvíkur.
Útför Helgu Kristínar fer
fram frá Ólafsvíkurkirkju í dag,
29. júní, kl. 14.
og Guðrún Árborg
Sigurgeirsdóttir,
fædd á Arnarstapa
á Snæfellsnesi 16.
maí 1895, d. 9. des-
ember 1981.
Börn þeirra eru:
1) Ásta Lára, f. 21.
júlí 1948, gift Þor-
varði Sæmunds-
syni, f. 31. janúar
1947. Börn þeirra
eru a) Leó, f. 20.
júlí 1968, börn hans eru Ing-
ólfur Hannes, f. 1988 í sambúð
með Sunnu Ottósdóttur. Þeirra
barn er Breki, f. 2013, Snædís
Erla, f. 1994 og Alexander, f.
1996, b) Haukur Þór, f. 3. sept-
ember 1977, kvæntur Hanan
Ashi c) Gunnar Snorri, f. 3. des-
ember 1980, í sambúð með
Hjördísi Logadóttur. Börn
þeirra eru Logi Þór, f. 2009 og
Atli Hrafn, f. 2011. 2) Guð-
brandur Rúnar, f. 19. febrúar
1952, kvæntur Gunnhildi
Tryggvadóttur, f. 15. febrúar
1953. Börn þeirra eru a)
Tryggvi, f. 28. maí 1973, kvænt-
ur Þuríði Ósk Pálmadóttur.
Börn þeirra eru Birta Karen, f.
2000 og Tómas Orri, f. 2006 b)
Atli, f. 4. júní 1983 í sambúð
með Sigrúnu Helgu Ásgeirs-
dóttur. 3) Erla, f. 10. ágúst
Mín fyrstu kynni af Helgu
voru þegar ég elti Erlu vestur til
Ólafsvíkur, sumarið eftir að við
höfðum kynnst í Háskólanum.
Erla vann þá um sumarið hjá
pabba sínum í Sparisjóðnum og
ég ákvað að heimsækja hana og
dvelja um helgi í Ólafsvík. Þetta
var í raun í fyrsta sinn sem ég
heimsótti Snæfellsnes og þekkti
ég því lítið til aðstæðna. Það var
sólríkt sumarkvöld og var eins og
Snæfellsjökull togaði mann til sín
út eftir nesinu.
Heldur fannst mér Ólsarar
sjálfumglaðir þegar ég var nán-
ast kominn fyrir Jökul og áttaði
mig á því að ég hafði farið fram
hjá afleggjaranum yfir Fróðár-
heiði. Þar hafði reyndar ekki ból-
að á vegmerkingu um að þar
væri leiðin til Ólafsvíkur, enda
átti hver einasti maður að vita
það.
Þegar ég kom í Brautarholtið
var Helga ein heima og Erla í
einni af sinni löngu spjallheim-
sóknum hjá frænkum sínum.
Helga vildi að sjálfsögðu gera vel
við herrann sem elti stelpuna til
Ólafsvíkur og dró fram úr skáp-
um camembert-ost og kex og
sagði að hún hefði einmitt verið
að gera sultu og hvort ég vildi
ekki svoleiðis með. Ég þáði það,
en þegar hún kom með sultuna
þá hafði hún ekki hlaupið. Hún
bar hana því til mín í eggjabikar
og spurði hvort ég væri ekki bara
til í að dreypa á henni með ost-
inum.
Þegar ég nú hugsa til baka þá
finnst mér þessi fyrstu kynni mín
af Helgu lýsa vel þeirri konu sem
við kveðjum nú. Hún sá aldrei
vandamál, bara lausnir og lagði
sig fram um að sjá hið jákvæða
hverju sinni. Hún undi sér best
umvafin fjölskyldu og vinum og
var ætíð til í að rétta fram hjálp-
arhönd sjálf, eða með hjálp æðri
máttar með áheitum á Ólafsvík-
urkirkju. Það er því með söknuði
og hlýju sem ég kveð yndislega
tengdamóður og ömmu barnanna
okkar.
Hjörtur Þorgilsson.
Í dag vil ég minnast tengda-
móður minnar, Helgu Kristínar
Lárusdóttur. Ég var 18 ára þeg-
ar ég kom fyrst á heimili þeirra
hjóna í Ólafsvík með Gústa. Þau
hjónin áttu þar fallegt og kær-
leiksríkt heimili. Leó var spari-
sjóðsstjóri og Helga sá um heim-
ilið af miklum myndugleik.
Þangað var gott að koma og fór-
um við vestur í flestum fríum á
skólaárum okkar. Jólafríin voru
sérlega eftirminnileg þar sem
systkinin, makar þeirra og börn
hittust og áttu góðar stundir
saman og oft var kátt á hjalla.
Gjarnan var þá tekið í spil fram á
rauðanótt. Helga eyddi miklum
tíma í eldhúsinu þar sem hún
lokkaði fram dýrindisrétti, hún
var listakokkur og margar smá-
kökusortir biðu okkar í kökubox-
um í búrinu í jólafríum. Allt sem
Helga tók sér fyrir hendur var
gert af alúð og niðurstaðan var
eftir því, sama hvort það var
bakstur, matargerð, saumaskap-
ur, prjónaskapur eða blómarækt.
Þegar Leó veiktist fluttu þau í
Kópavoginn og eftir það áttum
við enn fleiri samverustundir
með þeim. Samheldnari hjón var
varla hægt að finna, mikill kær-
leikur var á milli þeirra alla tíð.
Þau héldu vel utan um fjölskyld-
una, voru í miklum samskiptum
við börnin sín og fjölskyldur
þeirra og voru áhugasöm um alla
hluti sem viðkom þeim. Skila-
boðin voru skýr, fjölskyldan
skipti miklu máli og hvert tæki-
færi var nýtt til samverustunda.
Við höfum lært margt af þeim og
reynum að viðhalda og bera boð-
skapinn áfram til komandi kyn-
slóða.
Stykkishólmur, æskuslóðir
Helgu, var henni sérlega hug-
leikinn og þar leið henni vel. Við
komum oft saman að Silfurgötu 1
og þaðan eigum við margar góð-
ar minningar.
Stórfjölskyldan ferðaðist til
London og Kaupmannahafnar í
tilefni 80 ára afmælis þeirra
hjóna. Þessar ferðir eru mjög
eftirminnilegar og voru þeim
mikils virði.
Eftir að Leó lést, þjappaði fjöl-
skyldan sér enn betur saman og
hugsaði vel um Helgu fram á síð-
asta dag. Það er ógleymanleg
ferð sem við fórum með henni til
Ítalíu, eftir að hún veiktist. Við
skoðuðum oft saman myndirnar
úr því ferðalagi okkur til
skemmtunar. Því miður hafði
Helga ekki heilsu til að ferðast
mikið síðustu árin.
Það gladdi okkur mikið og sér-
staklega nýstúdentinn okkar
hann Arnar Leó að Helga gat
fagnað með okkur útskrift hans
um síðustu mánaðamót.
Helga hafði sérlega góða nær-
veru, yfir henni var alltaf mikil
ró, yfirvegun og glæsileiki. Það
er mér mikill heiður að hafa verið
hluti af fjölskyldu þeirra hjóna.
Betri tengdaforeldra er ekki
hægt að hugsa sér. Því kveð ég í
dag með söknuði tengdamömmu
mína, góða vinkonu og fyrirmynd
sem átti góða ævi, umvafin ást
fjölskyldu sinnar.
Þegar fölnar sú rós sem fegurst var
við finnum í hjarta til söknuðar
en þakklæti er kærleikans mál.
Frá okkur horfin er Helga Lár
hún hamingju veitti og þerraði tár.
Drottinn gæti þín göfuga sál.
(Ellert Borgar Þorvaldsson)
Þín tengdadóttir,
Sigrún Ellertsdóttir.
Nú þegar tengdamóðir mín
hefur kvatt þennan heim koma
upp í hugann margar ljúfar
minningar um vegferð okkar í
rúma fjóra áratugi. Við fyrstu
kynni mín af Helgu birtist hún
mér sem manneskja með ein-
staklega blítt og vingjarnlegt við-
mót. Með árunum sannfærðist ég
meir og meir um einstaka skap-
gerð hennar sem ávallt var í
miklu jafnvægi. Aldrei hallaði
hún einu orði á nokkurn mann en
leitaði ávallt í þess stað að ein-
hverju jákvæðu.
Snæfellsnesið var staðurinn
hennar en þar voru lengstum
hennar heimahagar. Hún fæddist
og ólst upp í Stykkishólmi hjá
ástríkum foreldrum og systkina-
hópurinn var stór. Þegar hún
festi ráð sitt fór hún ekki lengra
en til Ólafsvíkur en þaðan kom
eiginmaður hennar, Leó. Þar
bjuggu þau lengst sína hjúskap-
artíð en fluttust í Kópavoginn
1999 þar sem þau bjuggu síðustu
árin saman en Leó andaðist 2008.
Síðustu æviárin dvaldi hún á
Droplaugarstöðum þar sem hún
naut góðrar umönnunar við
þverrandi heilsu.
Helga var trú guði sínum og
varðveitti hún ávallt með sér þá
trú sem hún hafði öðlast í barna-
stúkunni sinni í Hólminum, en
þessa trú hafði hún fyrir sig.
Kirkjan hennar var Ólafsvík-
urkirkja og alla sína tíð hafði hún
fyrir sið að heita á kirkjuna og
voru áheit hennar fjölmörg og
fylgdu þeim heitar óskir um vel-
farnað annarra sem hún skráði
hjá sér.
Ég kveð tengdamóður mína
með söknuði og virðingu og veit
að hún á góða heimkomu á öðrum
stað því henni vann hún sér svo
sannarlega fyrir á meðan dvöl
hennar hér í heimi varði.
Þorvarður Sæmundsson.
Elsku amma hefur nú kvatt
þennan heim. Þetta kom mér á
óvart en ég hafði vonast til að
hitta hana nú í júlí, en þá ætlaði
ég að koma í frí til Íslands frá
Suður-Afríku. Það veldur mér
mikilli sorg að fá ekki að hitta
hana ömmu aftur, en það er hins-
vegar huggun að vita að nú hefur
hún fengið ró og sína hinstu hvíld
með afa Leó. Amma hafði sér-
stakan persónuleika sem oft
reynist erfitt að finna í þessum
heimi. Ég nefni einungis nokkur
dæmi sem eru fremst í huga mér;
ást, umhyggja, kærleiki, ein-
lægni, heiðarleiki, tilfinninga-
semi, styrkleiki og vinnusemi.
Minning mín um hana ömmu
mína, sem fyrsta barnabarnið
hennar, er sterkust frá þeim tíma
sem ég dvaldi í Ólafsvík sem
barn. Þetta var á þeim tíma þeg-
ar ekkert sjónvarp var á fimmtu-
dögum og tölvur þekktust ekki.
Það var því nóg um að vera hjá
börnum við leik útivið eða heima
þegar veður var vont. Þá var hún
amma með stjórnina á hreinu og
sá til þess að allir væru glaðir og
umfram allt mettir. Já, amma
eldaði góðan mat og umfram allt
bakaði góðar kökur. Ég var á 12
ári og vann þá við fiskverkun hjá
Ibba í Bylgjunni. Kvöld eitt þeg-
ar ég kom seint heim úr vinnu,
glorsoltinn, þá hafði hún amma
mín frammi nýbakaða smjör-
deigssnúða með glassúr, sem
mér þótti mikið lostæti. Amma
var sofnuð og ég hafði óheftan
aðgang að snúðunum. Ég borðaði
svo mikið að ég fékk magaverk
og komst varla til vinnu daginn
eftir. Hádegismaturinn var oft
soðin ýsa með rúgbrauði, og þótti
mér afi oft nota ansi mikið smjör
á rúgbrauðið og oft var hann
spurður hvort hann væri að
borða rúgbrauð með smjöri eða
smjör með rúgbrauði. Það voru
margar skemmtilegar árlegar
venjur hjá afa og ömmu, t.a.m.
stangveiði í Fróðá. Einnig var
farið í berjamó og á leiðinni var
keyrt hringinn í kringum Snæ-
fellsnesið.
Þá var stundum farið niður á
Djúpalónssand þar sem steinarn-
ir Fullsterkur, Hálfsterkur,
Hálfdrættingur og Amlóði liggja
og reynt að lyfta steinunum en
amma hafði lyft einum steinanna
þegar hún var ung. Ég man eftir
mynd sem var tekin af ömmu þar
sem hún hafði lyft „sterka“ og
hélt stolt á steininum.
En það kom svo að því að börn
þeirra flyttu suður, en amma og
afi bjuggu áfram í Ólafsvík, fluttu
frá Brautarholti 4 og upp í næstu
götu, Vallholt 8. Mér þótti Braut-
arholtið mun tignarlegra hús.
Einnig var garðurinn þar mun
stærri. Þar gátum við frændurn-
ir haldið fótboltamót og haft dúf-
ur. Eftir Vallarholtið fluttu
amma og afi í Kópavoginn til að
vera nærri börnum sínum og öðr-
um fjölskyldumeðlimum. Það fór
vel um þau þar og áttu þau hlý-
legt og fallegt heimili þar sem
allir voru ávallt velkomnir.
Á síðustu árum fylgdist amma
með fjölskyldunni stækka, en
fyrir tæpum tveimur árum eign-
aðist hún fyrsta langömmubarn-
ið, Breka, son elsta sonar míns,
Ingólfs Hannesar, og unnustu
hans, Sunnu. Þá hefur amma ver-
ið svo lánsöm að hennar nánustu
hafa hugsað sérstaklega vel um
hana. Þökk sé fyrir það.
Elsku amma, langamma og
langalangamma, við kveðjum þig
nú en þú munt ávallt lifa í huga
og hjarta okkar.
Leó, Snædís Erla, Alexand-
er, Ingólfur Hannes, Sunna
og Breki.
Elsku amma.
Nú ertu farin frá okkur og því
miður fengum við ekki tækifæri
til að kveðja þig. Því ætlum við að
gera það nú. Margar af mínum
Helga Kristín
Lárusdóttir