Morgunblaðið - 29.06.2015, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. JÚNÍ 2015
✝ Þóra Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 4. októ-
ber 1925. Hún lést á
Elliheimilinu
Grund 14. júní
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Þórðarson, f. 12.10.
1901 á Akranesi, d.
2.9. 1952, og Anna
Jónsdóttir, f. 15.9.
1895 í Landakoti í Sandvíkurhr.,
Árnessýslu, d. 16. mars 1984.
Bræður Þóru vor Björn, f.
1929, d. 2003, og Guðmundur, f.
1933, d. 2008.
Hún ólst upp í Pálshúsum á
Bráðræðisholti í Vesturbæ
Reykjavíkur.
Þóra giftist Jóhannesi Ó.
Guðmundssyni viðskiptafræð-
ingi, f. 13. júlí, d. 19. ágúst 1983.
Hann rak fyrirtækið Magnús
Th.S. Blöndahl hf. Þau bjuggu
lengst af á Seltjarnarnesi. Börn
þeirra eru: 1) Guðmundur, f. 4.
mars 1947, maki Bergljót Helga
Jósepsdóttir, f. 16. feb. 1947.
Börn Guðmundar eru Þóra
Björk, Arnar og
Óðinn. 2) Alexand-
er, f. 15. feb. 1948,
maki Helga Haf-
steinsdóttir, f. 4.
feb. 1948, börn
þeirra eru Haf-
steinn og Valur. 3)
Anna Birna, f. 19.
feb. 1950, maki
Steingrímur Ell-
ingsen, f. 20. apríl
1948, börn þeirra
eru Jóhannes Ólafur og Lotta
María.
4) Guðlaug Ingibjörg, f. 29.
des. 1958, maki Gary Hecker, f.
8. mars 1954, búsett í Bandaríkj-
unum, börn þeirra eru Michael,
Alexander og David. Barna-
barnabörnin eru 13 og tvö
barnabarnabarnabörn.
Þóra var heimavinnandi hús-
móðir þar til hún var 54 ára en
þá fór hún að vinna hjá Félags-
málastofnun Reykjavík-
urborgar. Hún starfaði þar til 67
ára aldurs.
Útförin fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 29.
júní 2015, kl. 13.
Nú hefur elskuleg tengda-
móðir mín kvatt þennan heim
södd lífdaga. Hún lést á Dval-
ar- og hjúkrunarheimilinu
Grund 14. júní sl. eftir fimm
ára veru í góðri umönnun þess
starfsfólks sem þar vinnur.
Langt er síðan við sáumst fyrst
en það var fyrir ca. 50 árum
þegar ég og Alli, sonur hennar,
fórum að stinga saman nefjum
rétt að verða 17 ára. Hún var
e.t.v. ekki hrifin af þessum
ráðahag í byrjun því oft var
bankað á hurðina á herbergi
hans og spurt hvort við vildum
ekki koma fram og fá okkur
brúnköku og mjólk, hana lang-
aði að sjá þessa stelpu sem var
komin að trufla strákinn. Smám
saman kynntist ég þessum
góðu hjónum, Þóru og Jóhann-
esi, sem urðu tengdaforeldrar
mínir árið 1969. Gott var að
koma á þeirra heimili, allt svo
afslappað og ljúft og maður
alltaf velkominn. Við áttum eft-
ir að verða góðar vinkonur og
vorum mikið með tengdafor-
eldrum mínum, sérstaklega eft-
ir að tengdafaðir minn veiktist
af þessum illvíga sjúkdómi MS
sem gerði hann ófæran um að
komast leiðar sinnar án hjálpar
vegna lömunar. Jóhannes lést
1983 og var hún því orðin ekkja
aðeins 58 ára gömul. Þóra var
skömmu áður búin að ráða sig í
vinnu hjá Félagsmálastofnun
Reykjavíkurborgar og létti það
henni áfallið að fara til vinnu
sinnar þar sem hún átti marga
góða vini. Saman fórum við til
Ameríku að heimsækja Lottu
dóttur hennar, sem býr þar.
Þóra vildi endilega að við
stoppuðum í tvo daga í New
York í byrjun ferðar og naut
hún þess að sýna mér borgina.
Þar hafði hún búið í gamla
daga þegar tengdapabbi var að
læra þar í borg svo margs varð
ég vísari á eftir. Jæja, kæra
tengdamamma, ég kveð þig að
sinni, hafðu þökk fyrir allar
okkar góðu stundir. Sjáumst
síðar. Þín tengdadóttir,
Helga.
Lífsgöngu Þóru Guðjónsdótt-
ur er lokið. Hún varpaði gleði,
birtu og yl hvar sem hún fór.
Kynni okkar hófust þegar
hún kom til starfa hjá Félags-
málastofnun Reykjavikur í
Vonarstræti 4, snemma á ní-
unda áratug síðustu aldar. Í
næsta húsi við Vonarstrætið
vann Jóhannes maður Þóru í
fjölskyldufyrirtæki þeirra. Þar
sem Jóhannes ferðaðist um í
hjólastól var þetta afar heppi-
legt fyrirkomulag, ferðir til og
frá vinnu voru samnýttar og
fjölskyldan hjálpaðist að. Sam-
hjálp og æðruleysi var aðals-
merki Þóru og fjölskyldu henn-
ar.
Þóra hitti fyrir á nýja vinnu-
staðnum marga sem búnir voru
að vinna lengi að framfærslu-
og barnaverndarmálum í
Reykjavík í bland við aðra sem
voru að koma til starfa beint
frá háskólanámi erlendis, og
voru að hasla sér völl á nýjum
starfsvettvangi.
Þóra, með sína jákvæðu lífs-
sýn og opna huga, féll beint inn
í þennan hóp. Hún var bæði
ráðagóð og réttsýn og hrókur
alls fagnaðar. Samstarfsfélag-
arnir voru alltaf velkomnir á
heimili Þóru og Jóhannesar. Þá
var spilaður djass og stundum
rifjaður upp tíminn frá náms-
árunum í New York. Það eru
ógleymanleg kvöld.
Það var alltaf gaman, um leið
og það var nærandi, að koma til
Þóru, enda lögðu margir leið
sína til hennar. Maður kom allt-
af ríkari af hennar fundi. Það
eru forréttindi að hafa kynnst
og átt að vini konu eins og
Þóru.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til barna hennar og
tengdabarna, afkomenda þeirra
og annarra aðstandenda.
Sigríður Jónsdóttir.
Elsku amma Þóra, nú ertu
farin til afa Jóa, hann er búinn
að bíða lengi eftir þér og verð-
ur glaður að fá þig til sín. Þeg-
ar ég var lítill vorum við mikið
saman, oft fórum við í Hús-
dýragarðinn, Kaffivagninn og
fleiri bíltúra. Við fórum líka í
heimsókn til vinkvenna þinna -
Gústu, Gyðu, Nennu og Hjör-
dísar sem allar eru farnar héð-
an svo það verða fagnaðarfund-
ir hjá ykkur vinkonunum.
Elsku amma mín, þú varst
búin að vera veik lengi og orðin
mjög þreytt og þá er gott að fá
að hvíla sig. Þakka þér fyrir
allt, elsku amma mín, við hitt-
umst síðar. Þitt barnabarn,
Valur.
Þá hefur Þóra frænka kvatt
eftir langt og viðburðaríkt líf.
Yndislegri frænku var ekki
hægt að hugsa sér en alltaf
þegar ég hitti föðursystur mína
var gaman. Hún var einfaldlega
skemmtilegasta manneskja sem
ég hef þekkt. Þóra frænka hélt
gleði sinni fram á síðasta dag
og alltaf brosti hún og hló á
sinn einstaka hátt sem ég á eft-
ir að sakna.
Aðfangadagskvöld heima hjá
Þóru og Jóhannesi úti á Mela-
braut voru lítilli stelpu ógleym-
anleg, þar var mikið af fólki og
mikið fjör og konfekt í öllum
skálum. Jólatréð fór út á mitt
stofugólf og þar var dansað og
sungið hástöfum undir tónum
pabba og Jonna bróður hvort
sem var spilað á trompet eða
kaffikönnur. Þeir tveir og móð-
ir mín hafa kvatt þetta líf og
veit ég að þau hafa tekið vel á
móti Þóru frænku, en mikill
vinskapur og væntumþykja var
á milli þeirra systkina og einnig
mömmu og Þóru alla tíð.
Þóra frænka var ekki að
stressa sig á hlutunum og gerði
ekki vesen úr neinu. Ógleym-
anlegt er mér er ég fékk í
fyrsta sinn í lífinu mjólkurhrist-
ing, auðvitað kom Þóra frænka
með hann. Ég var lítil og fár-
veik af kúabólu og blind um
tíma, þá kom Þóra frænka með
þennan frábæra drykk og
púsluspil, týpísk Þóra frænka
að gefa blindu barni púsl en
það var ekkert mál, ég lærði
bara að púsla blindandi og sá
svo kisurnar á púsluspilinu
þegar mér var batnað og sjónin
var komin.
Um tvítugt fór ég í fyrsta
skipti til Bandaríkjanna og þar
hitti ég Þóru frænku hjá Lottu
dóttur hennar. Það var sko
gaman. Þóra frænka stakk upp
á að við færum þrjár saman til
NY og vorum við meira en til í
það. Við tókum lestina snemma
um morgun eða kl 6:00. Þegar
við vorum komnar um borð og
lestin lögð af stað kom þjónn
með veitingavagn til okkar og
spurði hvort það mætti ekki
bjóða okkur hressingu? Ekki
var föðursystir mín lengi að
svara og pantaði 3 gin og tónic.
Eitthvert fát kom á þjóninn og
undrunarsvipur en enn verri
var samt undrunarsvipurinn
sem kom á Þóru þegar hann til-
kynnti henni að samkvæmt lög-
um mætti ekki bera fram sjúss
fyrr en eftir kl 8 á morgnana.
Þetta fannst Þóru skrítið og er
ég eiginlega bara sammála
henni.
En til NY komumst við og
áttum frábæran dag saman.
Þóra hafði búið með Jóhannesi
í stórborginni sem ung kona og
þekkti því borgina einsog lóf-
ann á sér. Ég hefði því alls ekki
viljað koma þarna í fyrsta
skipti án hennar og Lottu.
Langur lunch í Trump Tower
þar sem ég smakkaði ostaköku
í fyrsta skipti. Hestferð í kring-
um Central Park að ógleym-
anlegri WC ferð á Plaza hót-
elið. Þetta eru ljúfar minningar
sem gott er að getað náð í þeg-
ar annar eins höfðingi kveður,
eins og Þóra frænka hefur nú
gert. Þóra frænka var alla tíð
einstaklega góð við mig og mitt
fólk og söknum við hennar öll á
mínu heimili en minnumst með
bros á vör. Hún var alltaf mjög
barngóð. Sem drengirnir mínir
þakka fyrir og kveðjum við
Þóru frænku með bros á vör og
biðjum að heilsa að sinni.
Anna Þóra Björnsdóttir
og fjölskylda.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast Þóru. Ég man þeg-
ar ég hitti hana í fyrsta skipti
fyrir 45 árum og hve vel hún
tók mér. Var ég þá nýflutt á
Nesið og ný í vinkvennahópn-
um hennar Lottu dóttur henn-
ar. Heimili Þóru og Jóhannesar
stóð okkur stelpunum alltaf op-
ið. Þar fékk ég fyrst að smakka
kaffi og það voru ófáir kaffiboll-
arnir sem voru drukknir í eld-
húsinu á Melabrautinni. Minn-
ist líka ferðalaganna sem ég
fékk að fara með Lottu og fjöl-
skyldu hennar á unglingsárun-
um.
Eftir að Lotta flutti til
Bandaríkjanna hélt ég áfram að
heimsækja Melabrautina og
alltaf var jafngaman að koma
þangað. Saumaklúbburinn okk-
ar æskuvinkvennanna af Nes-
inu hefur haft það fyrir sið að
fara á óvissuferðir á hverju ári.
Eitt árið heimsóttum við Þóru
og var það frábært, tók hún vel
á móti hópnum, hress að vanda.
Þóra fylgdist vel með vinkvenn-
ahópnum hennar Lottu, hvað
allir voru að gera, barnahópn-
um þeirra og ömmubörnum.
Vildi alltaf fá fréttir af öllum.
Þóra var lífsglöð, hress og
umhyggjusöm. Það var gott að
vera í návist hennar og hennar
verður sárt saknað.
Um leið og ég þakka henni
samfylgdina færi ég ástvinum
hennar mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Anna Lísa.
Hún var mér sem stóra syst-
ir. Ávallt kát, bjartsýn og bros-
hýr. Sönn gleðinnar dóttir.
Í Pálsbæ á Grímsstaðaholti
var á árunum fyrir seinni
heimsstyrjöldina, hvorki hátt til
lofts né vítt til veggja, en þess
ljúfara var hugarþelið sem þar
ríkti, góðmennskan og vináttan.
Einbirnið sem undirritaður
var á þessum árum átti í
Pálsbæ margar hugljúfar gleði-
stundir með systkinunum
þremur sem þar áttu heimili.
Þóra gætti þess að við pollarnir
lékum okkur ekki úr máta, gaf
okkur mjólk og kleinur meðan
foreldrar okkar tóku upp kart-
öflur og feður okkar fengu sér
– á stundum – örlítið tár fremst
í stóru tærnar!
Þegar aftanskinið færðist yf-
ir, mátti heyra frá Pálsbæ
lúðrahljóma eldri sonarins og
jafnvel föður hans að auki. Þóra
og undirritaður sungu undir!
Og árin liðu. Örlög réðu því
að áratugum seinna urðu fjöl-
skyldur okkar Þóru sambýling-
ar á Nesinu fagra, Seltjarnar-
nesi. Þar tóku fjögur börnin
hennar og vinar okkar Jóhann-
esar út hluta af sínum þroska.
Minn lífsförunautur til nærri
60 ára, Inga mín kær, sagði títt
að barnauppeldi Þóru hefði ver-
ið sú fyrirmynd sem Inga
reyndi að líkjast og kenna okk-
ar börnum. Vináttubönd fjöl-
skyldnanna styrktust. Eftir
miðnætti á helgri jólanótt komu
fjölskyldurnar saman og nutu
helgi jólanna svo unun var að.
Og nú er hún komin í faðm-
inn hans Jóa síns. Langri, far-
sælli og gæfuríkri ævi er lokið.
Gott er að mega kveðja vin
sem aðeins skilur eftir sig heið-
ríkju yndislegrar konu.
Magnús Erlendsson og
Ingibjörg Bergsveinsdóttir.
Þóra Guðjónsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN BONDÓ PÁLSSON
frá Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkju
1. júlí næstkomandi klukkan 15:00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vildu minnast hans er bent á þakkarsjóð fyrir deild 13E á
Landspítalanum (516-26-504929, kt. 220666-4929).
.
Halla Guðrún Jónsdóttir, Gísli Arnar Gunnarsson,
Brynjólfur Gunnar Jónsson,
Arndís Lára Jónsdóttir, Ebenezer G. Guðmundss.,
Hallgrímur Júlíus Jónsson, H. Berglind Birgisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
 Fleiri minningargreinar
um Helgu Kristínu Lár-
usdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
bestu æskuminningum eru frá
Ólafsvík og Stykkishólmi. Þar
var alltaf nóg um að vera og
heimur fullur af ævintýrum.
Fjallgöngur, berjatínsla, fisk-
veiðar en alltaf þegar komið var
heim til ömmu biðu eftir manni
heitar kleinur og kanilsnúðar.
Amma hafði stórt hjarta og var
alltaf tilbúin að hjálpa þeim sem
leituðu til hennar. Hún vann í
nokkur ár á leikskóla og annaðist
m.a. fötluð börn. Amma var sterk
kona og alltaf tilbúin að gefa góð
ráð. Amma elskaði að baka og
elda og það var alltaf mikið um að
vera í eldhúsinu hjá henni. Það
var alltaf hollur matur í hádeginu
hjá ömmu. Amma var náttúru-
barn og þekkti Snæfellsnesið
betur en flestir en henni þótti
fátt skemmtilegra en að fara til
Stykkishólms og í Ólafsvík að
fara með okkur upp á Enni.
Amma var kona sem elskaði fjöl-
skyldu sína. Hún vildi gera vel
við alla og það gerði hún með
sinni einstöku ástkæru vináttu,
alúð, hlýju og umhyggju.
Tíminn er ein sú dýrmætasta
auðlind sem við eigum en tími,
vatn og sjávarflóð bíða ekki eftir
neinum. Vertu sæl að sinni, elsku
amma mín, og vonandi fáum við
aftur tækifæri til að hlæja saman
á ný í fjörunni við næsta sjáv-
arflóð.
Tíminn er eins og vatnið
og vatnið er kalt og djúpt
eins og vitund mín sjálfs.
Og tíminn er eins og mynd,
sem er máluð af vatninu
og mér til hálfs
Og tíminn og vatnið
renna veglaust til þurrðar
inn í vitund mín sjálfs
Og tíminn hvarf
eins og tár sem fellur
á hvíta strönd.
(Steinn Steinarr)
Haukur og Hanan.
Elsku amma.
Ef það var eitthvað sem var á
hreinu var það að þegar þú varst
heimsótt, gat maður stólað á að
fara ekki heim með tóman maga.
Hvort sem það voru pönnukökur
í Vallholti, brúnkaka í Núpalind
eða brjóstsykursmoli á Drop-
laugarstöðum, alltaf var eitthvað
til hjá ömmu. Ef annað kom í ljós
varstu ekki lengi að töfra fram
einhverjar kræsingar sem hurfu
ofan í gesti og gangandi. Já, það
var alltaf indælt að heimsækja
ömmu og afa.
Þetta ljóð sem Helga Katrín
gaf þér fyrir tíu árum fundum við
inni í Biblíunni þinni.
Ég leit í augu þín
og kyssti burt tárin.
Gráttu eigi því lífið er ljúft,
það er svo margt til að hlakka.
Ekki gráta það sem var svo slæmt,
gleðstu heldur, því það er liðið
og nú er komin betri tíð.
Nú kveðjum við þig með
hryggð í hjarta og tár á hvarmi,
en huggum okkur við það að nú
ert þú komin til hans afa.
Helga Katrín og
Magnús Rúnar.
Það er söknuður að sjá á eftir
systur sinni. Helga var elst okkar
systra sem vorum fjórar og þrír
bræður sem ólumst upp saman í
Stykkishólmi en Bjarni sem var
elstur lést í desember sl. Þegar
Helga óx úr grasi var hún mikil
fyrirmynd okkar systra, glæsileg
svo eftir var tekið, bráðdugleg og
mörgum kostum búin. Það sem
einkenndi Helgu alla tíð var hvað
hún var alltaf glaðsinna og skap-
góð. Helga systir mín var mikil
hjálparhella fyrir móður okkar
þegar við vorum að alast upp og
gekk í öll verk á heimilinu.
Þegar Helga var sextán ára
gömul fór hún á saumanámskeið
og saumaði jólakjóla á okkur
yngstu systurnar og kom það
snemma í ljós hvað hún var flink í
höndunum enda var þetta á þeim
árum þegar ekki var hægt að
kaupa tilbúin föt, allt var saumað
heima. Um tvítugt giftist Helga
Leó eiginmanni sínum og flutti til
Ólafsvíkur í Grænuhlíð og var
alltaf gaman að heimsækja hana
þangað.
Eitt sinn fór ég með hand-
boltaliði Snæfells til Ólafsvíkur
til að keppa við lið Ólsara. Þá
bauð Helga öllum stelpunum úr
Stykkishólmi heim í flottar veit-
ingar og var ég mjög stolt af því
að eiga svona frábæra eldri syst-
ur. Helga var liðtæk í íþróttum á
yngri árum og vann til verðlauna
í hlaupi enda var hún alltaf létt á
fæti. Einnig var hún mjög söng-
elsk og var fljót og læra lög.
Í Ólafsvík átti Helga góða ævi,
var vinmörg og félagslynd. Síðar
flutti hún og Leó suður og þá
urðu samverustundirnar hjá okk-
ur fleiri. Í seinni tíð var alltaf
gott að koma til Helgu og nú síð-
ast á Droplaugarstaði og þar
hittumst við systurnar oft saman
og áttum góðar stundir.
Ég kveð kæra systur með
virðingu og þökk og sendi fjöl-
skyldu hennar og öðrum ættingj-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Líf hennar skilur eftir
sig bjartar minningar hjá okkur
sem áttum hana að.
Nú aftanblik slær á Breiðafjörð
og bráðum skín þér fagurt sólarlag, –
og yfir þér og vorri ættarjörð
englar vaki bæði nótt og dag.
(Þ. Ibsen)
Ebba Júlíana Lárusdóttir.
Það er margs að minnast og
svo margt sem um hugann fer
eftir langa samferð með Helgu
móðursystur okkar og kærri
frænku. Helga fæddist í Stykk-
ishólmi en fluttist ung að árum
með Leó sínum til Ólafsvíkur.
Fyrir okkur systkinin var það
alltaf tilhlökkun þegar við fórum
í Hólminn með foreldrum okkar,
að renna út í Ólafsvík til Helgu
frænku og Leós. Þar var alltaf
vel tekið á móti okkur og stund-
um haldið áfram út á nes undir
jökul í berjatínslu. Okkur er sér-
staklega minnisstætt þegar hald-
in var stórveisla í tilefni af fimm-
tíu ára afmæli Leós að við sem
komum lengra að komumst ekki
heim vegna átakaveðurs sem
skollið var á. Helgu fannst það
ekki tiltökumál og fann gistingu
fyrir alla víða um hús. Þetta lýsti
henni vel því hún tók öllu sem að
höndum bar með jafnaðargeði.
Síðar fluttu þau Leó suður og
urðu þá samverustundirnar fleiri
hjá systrunum fjórum en þær
systur eru mjög nánar og sam-
rýndar og var Helga þeirra elst.
Tengsl systkinanna allra eru
sterk en Bjarni sem var elstur
lést í desember sl. og er því
skammt stórra högga á milli hjá
þeim systkinum. Samheldni
þeirra hefur smitast yfir til okkar
afkomendanna sem hafa skapað
sterka samkennd innan stórfjöl-
skyldunnar sem finna má þegar
hópurinn kemur saman eins og í
jólaboðum eða ættarmótum.
Helga frænka okkar var ákaf-
lega ljúf, jákvæð og umhyggju-
söm alla tíð og fólki leið vel í ná-
vist hennar. Það var okkur því
mikils virði að hún skyldi komast
í útskrift Guðlaugar Bjartar
núna í lok maí. Þrátt fyrir að vera
ekki heilsuhraust fannst henni
mikilvægt að eiga samverustund-
ir með ættingjum þegar tilefni
gafst til.
Við kveðjum ástkæra frænku
með þakklæti fyrir samfylgdina
og biðjum góðan Guð að styrkja
fjölskyldu hennar og ástvini.
Megi hið eilífa ljós lýsa Helgu
frænku okkar.
Ásgerður Þorgeirsdóttir og
Þorgeir Ibsen Þorgeirsson.