Dagblaðið Vísir - DV - 09.10.2009, Blaðsíða 34

34 föstudagur 9. október 2009 helgarblað
áhyggjur. Það færi að valda mér hug-
arangri, af hverju þessi menneskja
dó og annar fékk hjartað úr henni
og eitthvað slíkt. En ef hún deyr og
það er hægt að nota líffæri úr henni
er andlát hennar kannski ekki alveg
tilgangslaust, ef hægt er að orða það
þannig. En þetta eru endalausar sið-
ferðislegar spurningar sem maður
getur velt sér upp úr. Og vitneskjan
um hver þetta var myndi kannski
virka þannig á mig að ég færi að
heimsækja ættingja manneskjunn-
ar,“ segir Jóhannes og hlær sínum
góðlátlega hlátri.
Að sögn Jóhannesar er allar upp-
lýsingar um gjafann vitaskuld að finna
í gögnum sjúkrahússins í Gautaborg
en hann er ekki viss hversu mikið
hann gæti fengið að vita um hann,
óskaði hann eftir því. „En ég bara vil
það ekki. Ég hitti hann bara seinna. Í
efra,“ segir Jóhannes og hlær.
Nándin við dáin mann
Það hlýtur að vera nokkuð undarlegt
að vera ekki lengur með hjarta sem
haldið hefur lífi í manni í meira en
hálfa öld. Aðspurður hvernig sjálfs-
mynd Jóhannesar sé þegar hjartað
sem hann fæddist með er ekki leng-
ur inni í honum, heldur hjarta úr
ókunnugri manneskju, segist hann
ekki finna sterkt fyrir þessum vanga-
veltum núna.
„En þær gætu gert vart við sig
seinna. Ég er fyrst og fremst að hugsa
um að ná heilsu núna og á með-
an hugsa ég ekki um þetta sem eitt-
hvað óeðlilegt eða slíkt. Þó slær þetta
niður í höfði mínu en þá reyni ég að
dreifa því í annað.“
Jóhannes segir það ekki gert að
ráði sálfræðings eða annars konar
sérfræðings eða ráðgjafa. „Ég hef ekki
talað við neinn sálfræðing eftir að-
gerðina, og ég veit ekki til þess að það
sé mælt með að forðast þessar hugs-
anir, en ég held að það sé allavega
skynsamlegt fyrir mig. Ég er alltaf að
loka eitthvað úti, þar á meðal þetta.
Og auðvitað þarf maður að gera það.
Nándin er orðin svo mikil af dánum
manni. En ég get ekki tekið á þessu
núna, en ég bíð eftir því. Og líka eft-
ir því að taka á þessari spurningu um
hver það var sem átti hjartað. Núna
er ég hins vegar þannig stemmdur að
ég vil ekki vita það.“
Vantar áfallahjálp
Jóhannes jánkar því að mikið sé talað
um áhrifin sem hjartaígræðsla hafi á
mann líkamlega, en lítið sem ekkert
fari fyrir umfjöllun og leiðbeiningum
um andlegu glímuna.
„Já, það er ekki tekið mikið á því.
Ég var nú að segja það við einhvern
á Landspítalanum um daginn að
mig vantaði áfallahjálp frá lækni sem
þekkti þessar aðgerðir. Þeir eru mjög
góðir læknarnir sem eru þarna og ég
get spurt þá að öllu mögulegu, en
mér finnst að það eigi að vera skipu-
lögð stund sem maður fær með ein-
hverjum lækni til að spyrja. Ég hef
svo óskaplega margar spurningar. Og
svo þegar læknirinn kemur allt í einu
að tékka á manni er ég kannski búinn
að gleyma þeim öllum. Maður þyrfti
að fá þessa svokölluðu áfallahjálp og
maður fær hana ekki óumbeðið.“
Hefurðu beðið um hana?
„Ég nefndi það, en ég hef ekkert
óskað eftir henni formlega. En ég
spyr læknana við og við spurninga
og þeir svara mér eftir bestu getu.
Svo var mjög ágætur prestur þarna
úti en hann talaði ekkert um þetta
að fyrra bragði og ég minntist ekk-
ert á þetta við hann. En hann lánaði
mér bækur sem eru nokkuð gagn-
legar.“
Jóhannes segist þó eiga hauk í
horni í ungum manni að nafni Helgi
Einar Harðarson sem fór í hjarta-
ígræðslu fyrir nokkrum árum.
„Mér finnst gott að tala um þetta
við hann því hann veit um allar
spurningarnar sem fæðast í mér. Og
það er líka gott að sjá hvernig hann
vinnur eins og hestur og gerir allt
sem venjulegir menn gera svona
stuttu eftir aðgerð. Almenna reglan
er að þú verður eins og venjulegur
maður. Og ég fékk sérstaklega gott
hjarta, dælukrafturinn í því er rosa-
lega góður, þannig að það er margt
jákvætt sem gerst hefur í tengslum
við þetta allt saman.“
Eilífðarmálin, hvort eitthvað æðra
sé til og fleira í þeim dúr, bönkuðu
upp á hjá Jóhannesi þegar hann var
um borð í litlu flugvélinni í ágústlok
á leið til fundar við nýja hjartað.
„Ég fann í vélinni að ég varð að
svara þessum spurningum fyrir mig.
Allt í einu fann ég mig bara knúinn
til þess að gera það og þá svaraði ég
þeim þannig að ég trúi á eitthvað
gott. Ég get ekki svarað því hvort Guð
sé til, en ég trúi á eitthvað gott, góð-
an graut eða eitthvað annað,“ segir
Jóhannes og skellir upp úr. Og bætir
svo við. „Ég trúi allavega á það góða
en ekki það illa.“
Hermdi eftir lækni
og iðjuþjálfa
Þú sérhæfir þig í að leika aðra og svo
færðu hluta úr öðrum manni til að
geta haldið áfram að lifa. Er það ekki
svolítið skrítið?
„Jú, það er svolítið skrítið að það
skuli gerast,“ segir Jóhannes og hlær
aftur. „Maður lifir á því að vera aðrir
og svo fær maður allt í einu hluta úr
öðrum. Það verður vonandi ekki þörf
á meiru.“
Jóhannes hefur starfað sem eftir-
herma og skemmtikraftur frá því um
miðjan áttunda áratuginn og haft
það að aðalatvinnu frá árinu 1982.
Hann hefur vitanlega ekkert getað
komið fram frá því eftir skemmtun-
ina fyrrnefndu á sjómannadaginn,
daginn fyrir fyrra hjartastoppið. En
hann æfir sig samt við og við.
„Ég hef aðallega farið í gegnum
þetta í huganum en líka aðeins upp-
hátt. Ég hermdi líka eftir einum lækn-
anna úti í Svíþjóð og iðjuþjálfanum
mínum. Það var voðalega skemmti-
leg kona. Ég gerði það meira að segja
beint framan í hana en hún fattaði
það ekki. Ég hafði þá bara einn gam-
an af því, en það var samt gaman.
Hún vissi hvað ég starfaði við og bað
mig stundum um að gera einhverja
eftirhermu, til dæmis að herma eftir
þessum tiltekna lækni, og það fannst
henni mjög fyndið.“
Jóhannes kveðst finna fyrir mikilli
tilhlökkun yfir því að fara að skemmta
aftur og bindur jafnvel vonir við að
geta tekið einhver „gigg“ í desember.
„Ég iða í skinninu. En það þýðir ekk-
ert að hlaupa. Þetta kemur allt. Það
er ágætt að eyða vetrinum í svona
veikindastand. Og ef ég ætla að detta
í leiðan hug peppa ég mig upp og
sannfæri mig um að þetta verði fínt
seinna í vetur eða með vorinu.“
„Ég elska Landsbankann!“
Hvað peningalegu hliðina varðar á
heilsubrestinum og vinnutapinu seg-
ir Jóhannes í léttum dúr að hann hafi
lifað á konunni sinni frá því gamla
hjartað gaf sig. „Og skemmtikraftar
hafa bara skyldur en engin réttindi.
Þeir verða að hafa vit á því sjálfir að
safna í sjóð,“ segir Jóhannes og var
það raunin í hans tilviki.
Hann bætir við að auðvitað
ættu allir að hafa sjúkdómatrygg-
ingu. Jóhannes var með eina slíka,
sem starfsmaður í Landsbankan-
um prangaði upp á hann með miklu
harðfylgi, en tryggingin hafi farið
þegar hann fékk kransæðastífluna
fyrir tíu árum.
„Í desember 1998 var ég að ganga
í miðbænum þegar skall á grenjandi
rigning, það mikil að ég hljóp í skjól
inn í Landsbankann. Þá kallaði á mig
kona þar til að reyna að selja mér
líf- og sjúkdómatryggingu. Ég sagð-
ist ekki þurfa neitt svoleiðis en hún
hætti ekki fyrr en hún hafði selt mér
tryggingu. Í febrúar, tveimur mán-
uðum síðar, fékk ég svo kransæða-
stífluna. Tryggingin reddaði mér
þá alveg því annars hefði ég farið á
hausinn, misst húsið og allt,“ segir
Jóhannes og kímir.
Það eru margir sem bölva Lands-
bankanum núna, Icesave og það allt.
En þú ert kannski mjög þakklátur
honum eftir þetta atvik?
„Já, ég elska Landsbankann!“ Seg-
ir Jóhannes og hlær frá botni hjart-
ans. kristjanh@dv.is
„Ég veit í raun ekkert um
hana fyrir utan að ég veit að
þetta var yngri manneskja
en ég. Ég vil ekki vita hver
þetta var því þá gæti ég far-
ið að hafa áhyggjur.“
Þungt haldinn Jóhannes var á milli heims og helju í júní áður en nýtt hjarta fannst fyrir hann.
Til fundar við hjartadæluna Jóhannes settur um borð í flugvél sem flaug með hann til Gautaborgar til að hægt væri að græða í
hann hjartadælu. Jóhannes man ekkert eftir þessari flugferð eða öðru á þessum tíma.
30 days
Apótekin & Heilsubúðirnar
www.leit.is · Smellið á ristilvandamál
Á gamla gamla verðinu.
Losnið við hættulega kviðfitu og komið
maganum í lag með því að nota
náttúrulyfin Oxytarm og 30 days saman.
Apótekin & Heilsubúðirnar
www.leit.is · Smellið á ristilvandamál
Á gamla gamla genginu.
Oxy tarm
Endurnærir og hreinsar ristilinn
Allir dásama Oxy tarmið