Alþýðublaðið - 04.12.1919, Blaðsíða 3

A íi Þ Ý Ð U B L A Ð IÐ
3
Viötal við þjóf,
Eg sef svo laust áð eg hrekk
uPp við minsta hávaða, en það
kom ekki til þess í þetta sinn.
Eg var nýbúinn að leggja frá
^hér „Fornar ástir“ i gærkvöldi,
°g ætlaði að fara að slökkva. Þá
heyrði eg að gengið var um götu-
dyrnar, en mér hefði nú ekki þótt
Petta merkilegt, þó kl. væri rétt
að segja eitt, því margir búa í
húsinu, ef það hefði ekki verið
Það að hurðin var látin aftur með
hœgð. Það er fjöður í hurðinni,
°g allir láta hurðina skellast hvað
seint sem þeir koma heim.
Eg heyrði komumann ekki ganga
ion ganginn; en eg heyrði braka
ofurlitið í stiganum, og hið var-
i0ga fótatak hans, eftir að hann
yar kominn upp.
Svo heyrði eg þrusk á gangin-
hm, og var að furða mig á hvab
Það gæti verið, sem maðurinn
vseri að gera. Svo kom hljóð sem
eg þekti. Það þýddi áreiðanlega
að tekin var yfirhöfn með keðju-
hanka af járnsnaga.
Hvert í syngjandi!
Eg fór í snatri fram úr rúminu,
en hljóðlega þó, greip nærbuxurn-
ai' mínar við fótagaflinn og kast-
aði um hálsinn á mér eins og
abbadísin forðum, tók lampa minn
i aðra hendina og morgunskóna
í hina og læddist út að dyrum
Þar boraði eg fótunum ofan í
skóna.
Svo opnaði eg hurðina snögg-
iega og fór út á gang.
Manninum varð afar hverft við
Hann stóð með fangið fult af yf-
hhöfnum.
„Hvað eruð þér að gera hér?“
sagði eg alt annað en vingjarn-
lega.
„Eg — eg — eg ætlaði---------“
hieiru kom hann ekki út úr sér.
„Hengið þór þetta upp aftur“,
sagði ég öllu vingjarnlegar en áður.
En það var svo mikill taugaó-
styrkur á honum, að óg held að
hann hafi verið í hálfa mínútu að
föýna að hengja upp nýja frakk-
ann minn frá Guðmundi Sigurðs-
syni.
Eg sá að þetta mundi aldrei
Sanga.
„Leggið þér það alt hór“, sagði
eS og benti á kistu, en hann var
svo utan við sig aö hann skildi
það ekki fyr en eg hafði endur-
tekið það.
Svo opnabi eg hurðina inn í
herbergið sem er beint á móti
þar sem eg sef.
„Komið hér inn“, sagði eg.
Hann virtist tregur, en gegndi þó.
„Hvað heitið þér?“ spurði eg
og stóð á öðrum fæti, því eg var
að fara í nærbuxurnar.
Hann muldraði eitthvað, sem
eg skildi ekki.
„Mig varðar annars ekkert um
þab“, sagði eg um leið og eg fór
í hina skálmina, „eg ætla ekki
að klaga yður. Annað hvort gerið
þór þetta ekki aftur eða þór hald-
ið því áfram eins fyrir þvi þó þér
farið í steininn. Eg hefi nú ekki
mikla trú á því að það bæti neinn
þó hann fái ekkert að éta um
tíma nema þurt brauð.“
Maðurinn fékk nú alt í einu
málið. Hann romsaði upp úr sér
með feiknabraða, fyrst voðalega
miklu þakklæti yfir því að eg
ætlaði ekki að klaga sig, síðan
kom æfisaga hans öll, en þó eink-
um nákvæmlega sá hluti hennar
sem skeði eftír að hann kom til
Reykjavíkur.
Máske var helmingurinn lygi af
því sem maðurinn sagði, en svo
mikið er víst, maðurinn var hvorki
góður eða vondur, hann var eins
og fólk er flest, þó vandræði leiddu
hann út í að ætla að fara að stela.
Mér var orðiÖ dauðkalt, og yar
þó búinn að sækja frakkann fram
á ganginn og fara í hann, þegar
maðurinn var búinn að segja alt
sem hann þurfti að létta af sér.
Og eg var þá búinn að bjóðast til
að lána honurn 25 kr. til þess
hann kæmist úr þessurn sárustu
vandræðum sínum.
Eg bað hann að bíða meðan eg
sækti peningana yfir í svefnher-
bergið mitt. Þegar eg þangað kom-
inn fór að blaða í veskinu mínu,
sem lá undir koddanum, fanst mór
eg vera svo skrambi ríkur, því
eg hafði samdægurs fengið mán-
aðarkaupið útborgað, svo eg ákvað
að lána manninum 50 krónur.
En þegar ég kom til baka var
maðurinn farinn.
Sem snöggvast datt mér í hug
að hann hefði haft eitthvað með
sér, en svo var þó ekki.
Satt að segja þótti mér hálf-
leiðinlegt að maðurinn skyldi fara
á undan peningunum, sem eg veit
að hann þurfti á að halda. Svo
var eg líka hálfgramur yfir því
að hann skyidi fara án þess a&
kveðja, læðast svona burtu. Því
skyldi hann hafa farið? Ætli hann
hafi verið hræddur um að eg ætl-
aði samt sem áður að reyna að
koma sér undir mannahendur?
Eg hefi skrifað þessa frásögu,
sem eg ætla að biðja Alþýðublað-
ið að flytja, í þeirri von, að hún
veki svo mikið umtal að maður-
inn heyri um hana líka og lesi
þetta. Því eg þarf að koma þess-
ari orðsendingu til mannsins: Pen-
ingarnir, 50 kr., standa ennþá
til boða. Hann getur sótt þá þang-
að sem hann sagðist hafa fundið
25-egringinn. Til þess að þeir
fjúki ekki lœt eg þá innan i flala
blikkdós.
Gunnar.
Bi daginn og veginn.
ísland fer til Seyðisfjarðar og
Reyðarfjarðar á föstudaginn, þaðan
til Hafnar.
Sand vantar tilfinnanlega á
göturnar. Yonandi bætt úr þvi hið
bráðasta.
Anstanpðstur (jólapóstur) fer á
morgun. Til Keflavíkur eru póst-
ferðir að jafnaði vikulega.
Markús Jónsson, bryti á „Suð-
urlandi" kom til Alþ.bl. með 30
kr. frá nokkrum skipverjum á
„Suðurlandi" og bað það að koma
því til mannsins á Kárastíg 13,
sem misti konuna sína. Markús
hafði kornið með peningana til
Mbls., en þar var honum sagt að
hann kæmi of seint. Alþbl, mun
koma þessu til skila.
Óþrifnaðnr. Út úr portinu,
sunnan við Aðalstræti 14, hefir
undanfarna daga seitlað skólp
fram á götuna og er þar að mynd-
ast svellbunki úr þessum þrifnaði.
Ófyrirgefanlegur trassaskapur, er
að láta þetta ólagfært, því bæði
fer illa á því að sjá „skólpræsi“
ofanjarðar inni í miðri höfuðborg-
inni, og óþægindi að svellbúnka á
almaunafæri.