Feykir - 20.12.1989, Blaðsíða 15

46/1989 FEYKIR 15
Tryggvi í þann veg að halda ájólafagnað aldraðra fyrir tveimur
árum.
fara niður í lúkar, því ekki fóru
aðrir á dekk en vönustu sjómenn
til að líta eftirog lagfæra, ef hægt
var, og það voru alltaf tveir
uppi. Ég man ég varð fárveikur
af sjósótt. Við héldum þarna sjó
með rifuð öll segl og skipið varði
sig furðuvel, enda talið gott
sjóskip.
Rokið og stórhríðin geysaði
óslitið alla föstudagsnóttina og
fram á laugardag. Alltaf voru
tveir uppi í einu, en oft varskipt
og komu menn niður allir
fannbarðir og sýldir, en þar sem
ég var unglingur og sjóveikur
var ég auðvitað aldrei sendur
upp.
Það mun hafa verið um eða
eftir hádegi á laugardag, að sjó
tekur heldur að lægja. Við erum
komnir inn í ísröndina. Þá
heyrum við, að eitthvað mikið
gengur á uppi og allir verkfærir
eru kallaðir upp á dekk. Það
hafði gengið brotsjór yfir skipið
og fyllt stýrishúsið. Á því voru
rennihurðir sitt hvoru megin og
sprungu þær upp. Skipstjóri og
stýrimaður, höíðu sogast út, en náð
taki á koparpípum, sem lágu
upp með stýrishúsinu, og fengu
haldið sér. Kjöttunna hafði verið
bundin við fiskikassann og nú
slitnaði hún upp og fór á krak
eftir dekkinu. Hún lenti á glugga
yfir lúkarnum og rústmölvaði
hann svo sjórinn gekk niður á
okkur og allt lék á reiðiskjálfi.
brothljóð og brestir og við
héldum að skipið væri að farast.
Mitt í öllum þessum látum brast
blökkin, sem hélt uppi stórsegl-
inu svo það steyptist niður, enda
orðið sýlað og þungt af ísingu.
Við það lenti stórbóman þvert
yfir skipsbátinn og hrökk í
tvennt, en báturinn mölbrotnaði.
Ég átti geymt koffort mitt undir
segli í skipsbátnum, en það fór
allt í rúst og varð mest ónýtt í
því.
Jtr á gerðist það, að kokkurinn
missti kjarkinn og virtist hreint
tapa sér, fór að hágráta, hann
ætti konu og ellefu börn í landi
og nú væri þetta allt búið.
Einhvern veginn fór það svo, að
ég reyndi að hughreysta hann og
þótt ég væri ekki trúaður
unglingur hugkvæmdist mér að
við skyldum reyna að biðja.
Einhvern veginn tókst mér að fá
kallangann á hnén þarna I
kojunni og við reyndum að
biðjast þama fyrir. Mér er þó
ekki ljóst beint hvað gerðist, en
eftir á að hyggja finnst mér eins
og við höfum fengið hjálp frá æðri
máttarvöldum. Svo mikið er
víst, að vélin hrökk í gang stuttu
eftir þetta og þá tókst að snúa
skipinu út úr ísnum. Gekk vélin
eftir það sleitulaust allan síðari
hluta laugardags og fram að
hádegi á sunnudag, að við
náðum höfn á Patreksfirði.
Eftir þetta varð vinátta mín
við kokkinn mun sterkari en
áður. Við vorum eins og við
ættum hvorn annan.
Þegar við komum inn á
Patreksfjörð, var lagzt þar og
komu um borð karlar með
vettlinga og prjónles, sem þeir
vildu selja. Eitthvaðvarreittíþá
af kringlum og kaffibrauði, en
ég held enginn hafi látið þá fá
peninga. Þetta virtust hálfgerðir
furðufuglar og blessaðir ein-
feldningar.
Þama lágum við í rúma viku,
meðan verið var að lagfæra
skipið og þá fórum við að frétta
um skipstapana, sem orðið
höfðu í veðrinu. Éggat nú hringt
heim og látið vita af mér. Urðu
foreldrar mínir allfegnir að
frétta okkur heila á húfi. Ég var
oftast í landi að skoða mig um og
fylgjast með mannlífinu í
þorpinu. Það var vinna og
þrældómur frá morgni til
kvölds. Karlar voru á sjó, en
konur vöskuðu fisk og unglingar
báru á handbörum. Annars
gerðist ekkert eftirminnilegt
þessa daga á Patreksfirði.
Elftir viðgerðina héldum við
síðan til veiða á ný, en þær gengu
treglega. Yfirleitt var fiskleysi
fyrir vestan. Þegar líða tók á,
héldum við austur með landinu.
Ég man, að við lentum einu sinni
í stórufsatorfu og þegar hver
maður var búinn að draga
nokkra fiska, var bamingurinn
á dekkinu orðinn slíkur, að
frívaktin kom öll upp. Síðan tók
allt í einu undan og við urðum
ekki meira varir á þeim stað.
Á hvítasunnudag, að mig
minnir, komum við inn á
Trékyllisvík og þar voru keypt
æðaregg hjá prestinum í Árnesi.
Síðar komum við bæði til
Grímseyjar og Flateyjar og þótti
mér gaman að sjá þá staði.
Um 12 vikur af sumri sigldum
við svo inn Eyjafjörð til að ljúka
Fullorðinsfræðsla
á Norðurlandi-vestra
Öldungadeild og kvöldskóli
Kennsla á vorönn 1990 í fullorðinsfræðslu á Norðurlandi-veslra
hefst á eftirtöldum stöðum um miðjan janúar, ef næg þátttaka fæst:
Siglufirði
Fljótum
Hofsósi
Hólum
Varmahlíð
Steinsstöðum
Sauðárkróki
Skagaströnd
Blönduósi
Húnavöllum
Hvammstanga
Laugarbakka
Námsframboð og skráning verða auglýst nánar síðar.
Allar ábendingar um námskeiðahald eru vel þegnar. Ábendingum
verði komið til Þorkels Þorsteinssonar á skrifstofu Fjölbrauta-
skólans á Sauðárkróki í síma 95-35488.
vertíðinni, og þá fannst mér sem
ég væri leystur úr prísund. Mér
hafði liðið illa allt þetta vor á
sjónum, sjóveikin hafði þjakað
mig og ég hafði ekki góðan
kojufélaga. Þótt maður vildi
viðhafa hreinlæti, var engin
aðstaða til þess og þetta olli
manni óþægindum og leiðindum.
Ég man eftir einu sinni, þegar
við lágum undan Rauðasandi í
sunnan hlákuveðri. Allir skip-
verjar voru í svefni, en ég gat
ekki softð. Þá fór ég upp, klæddi
mig úr hverri flík og skóf
nærfötin mín og barði úr þeim
óværuna.
J. egar til Akureyrar kom, var
byrjað að landa aflanum og
hreinsa skipið, og tók það ekki
langan tíma. Ég var ákveðinn í
að hætta, var búinn að fá mig
fullsaddan af sjómennskunni.
Sigtryggur skipstjóri kom samt
að máli við mig og segir, að hann
sé ráðinn á norskan línuveiðara,
sem gerður verði út á síldveiðar í
sumar og sig vanti menn, hvort
ég vilji ekki vera hjá sér áfram.
Ég segi honum, að mér hafi liðið
svo illa á sjónum, að mér komi
slíkt ekki til hugar og vilji nú
komast heim að hugsa um
búskapinn. Hann segist skilja
þetta vel, kveðjumst við með
virktum og ég þakka honum
innilega hans nærgætni og
viðurgjörning við mig. En rétt
þegar hann er horfinn, kemur
annar maður aðvífandi. Er það
Sæmundur Sæmundsson skip-
stjóri frá Stærra-Árskógi. Hann
var þá að taka við Hjalteyrinni
og ætlaði að vera með hana um
sumarið. ,,Já þú ert einn af þeim,
sem verður hér um borð”, segir
hann. ,,Nei”, svara ég, „ég er að
fara í land”. „Það kemur ekki til
mála, þú verður kyrr”, svarar
Sæmundur. Um þetta þrættum
við tímakorn, en ég sat fastur við
minn keip. Ég tók því pjönkur
mínar, náði fari með síldarskipi
til Siglufjarðar og komst þaðan
heim.
æt egar ég fór á Hjalteyrina átti
ég túkall í reiðufé, en kom
stórskuldugur heim, því ég
þurfti að kaupa fatnað og úthald
og ýmsan vaming, sem sendur
var heim. Ég hafði tekið þetta út
hjá félaginu og hluturinn hrökk
ekki til. Ég borgaði þetta víst
aldrei.
Faðir minn var vanheill um
þetta leyti og lítt vinnufær.
Hann hafði verið skorinn upp
haustið áður af Jónasi lækni á
Sauðárkróki, eftir langvarandi
veikindi, og reynist vera með
sprunginn botnlanga. Ég var
hálfan mánuð heima, en réðist
þá á síldarplan til Siglufjarðar
um tveggja mánaða skeið og
hafði 500 krónur í kaup um
sumarið. Þannig gat ég greitt
sjúkrahússkostnað föður míns
og komið fjölskyldu minni til
hjálpar, því þá voru ekki
almannatryggingar að leita til.
Tamning
Get bætt við mig nokkrum hrossum í
tamningu eftir áramót.
Upplýsingar í síma 95-37434 og 37310
Halldór Þorvaldsson
Skagfirðingar
Sauðárkróksbúar!
Þorbjörn Magnússon
(Línu Jóns kennara) og
Unnur Jökulsdóttir árita bók sína
Kjölfar kríunnar í bókabúðinni
í dag miðvikudaginn 20. desember
frá kl. 14.00-17.00
Komið og notið þetta
einstaka tækifæri
BRYNJARS