Alþýðublaðið - 21.10.1924, Blaðsíða 3

Si0 landa sýn.
(Frh.)
10. í Topnasmiðja rerkalýðs,
Ég átti aC því leyti minna er-
indi til Kaupmannahafnar en hinna
borganna, a<5 þangaC haföi ég komið
áður, en það eimir nú einu sinni
svo eftir enn af óaBskiljanleika ís-
lands við Danmörku, að flestar
leiðir íslendinga til stafia austan
Englandshafs liggja um Kaup-
mannahöfn. Erindiö haföi þó auk-
ist nokkufi á leifiinni, því afi Hans
Nielsen fólksþingsmaður haffii befiið
mig afi skila kveðju til ritstjóra
afialblaÖB jafnaðarmanna í Dan-
mörku, »Social-Damokraten<.
Kaupmannahöfn er vafalaust sú
útlend borg, sem mestur kunnug-
leikur er til um mefial íslenzkrar
aiþýðu. Ég hirði því ekki um að
segja frá neinu, sem bar fyrir mig
þessa tvo daga, sem ég dvaldi þar,
nema komu minni á útgáfustöðvar
þessa blafis, sem á rúmlega bálfrar
aldar tímabili heflr unnifi völdin í
Danmörku í hendur verkalýfinum
þar. Má svo að orði komast, áfi
þar hafi getifi afi líta vopnasmifiju
verkalýösstéttarinnar dönsku i bar
áttu hennar við aufivaldifi.
Þegar daginn eftir, afi ég kom, fór
ég til afiseturstafiar blafisins í utan-
verfiu mifibiki borgarinnar. Éghitti
heldur illa á, því afi ritstjórinn var
ekki vifi látinn, og var mér sagt,
afi hann myndi ekki verða að hitta '
þann dag; hann œtti um kvöldiö
að vera á fundi f einu úthverfi
borgarinnar vegna undirbúnings
undir landskosningarnar, sem þá
var afi byrja. Ég ákvafi því afi
koma heldur daginn eftir, en þá
fór í fyrstu á sömu leið. Ritstjór-
inn var ekki við, en ég reyndi að
bíöa hans og skoðafii á mefian
húsakynni blafisins og prentsmiðju
þess.
Blafiifi á afisetur í stóru, fjór-
lyftu húsi, sem er eign útgáfu-
félagsins. Eiginlega eru blöfiin tvö,
sem þarna eiga aösetur, afialblafiifi
»Social-Demokraten<, sem kemur
út á morgnanna, og kvöidblafi,
sem heitir »Klokken 5<. Kemur
þafi út um þafi leyti, sem nafnífi
segir til. Á nefista gólfi hússins
eru afgreiðslusalir blafianna og
prentsalur, þar sem er hin mikla
hverflpressa, er blöfiiu eru prentufi
í. Á öðru gólfi eru ritstjórnarskrif-
stofur kvöidblafisins, en á þriðja
gólfi ritstjórnarskrifstofur morgun-
blafisins. Eru þar tvær stórar
stofur, og heflr afialstjórinn aðset-
ur í annari, en ritstjórnarskrifar-
inn í hinni, en auk þess eru þar
mörg smáherbergi, sem ætluð eru
blafiamönnum til afi vinna í. Rit-
stjórnarskrifarinn er eins konar
verkstjóri á skrifstofunni, og skip-
afii hann þegar manni afi sýna
Pappír alls konar.
Pappírspokar.
Kaupið þar, ssm ódýrast er!
Herlul Clauson.
Síml 39.
Ljðsakrðnnr,
og alis konar iiengi og borð-
lampa, höfum við í afarfjöl-
breyttu og failegu úrvali.
Heiðiafiur almennlngur ætti
að nota tækifærifi, meðan úr
nógu er afi velja, og fá lamp-
ana hengda upp 6 k e y p i s.
Virðingarfylst
Hf. rafmL Hiti & Ljðs.
Laugavegi 20 B. — Sími 830.
mór um húsifi, Sýndi hann mér
fyrst myndir, er þarna héngu á
veggjunum, af mönnum og við-
burðum úr sögu alþýðuhreyfingar-
innar dönsku, og sífian þá 52 ár-
ganga af blaðinu, sem út eru
komnir. Var gaman að sjá, hversu
blaðið hefir vaxið og breyzt frá því
að vera í byrjun fjórar“blaðsífiur,
Það ex* melpa atoltlð.
Ég er alveg grallaralaus. Ég segi nu fyrir mig, en
mér hefði aldrei dottið annað eins i hug. Nokkrir mann-
vinir úr fjarlægu landi vilja forða þvi, að við íslend-
ingar, sem erum nú orðnir svo voða-mentaðir, að okkur
munaði ekkert um að leggja niður háskölann okkar, ef
við værum ekki dálitið ihaldssamir, þurfum nú að fara
aftur að ganga á kúskinnsskóm. Þess vegna hlaða þessir
mannvinir skip með skófatnaði handa okkur, en taka
að eins hátt upp i fullfermi af áiengi með sér til að
hressa sig á þessari löngu leið hingað út til okkar norð-
vestur á hala veraldar, eins og gamli Björn heitinn
sagði. Og ekki nög með það. Þeir fá sér merkilegan
Islending til leiðbeiningar um lög og landshætti til þess
að „stuða“ ekki söguþjóðina i neinu. Þeir velkjast lengi
i hafi, og þegar þeir loksins ná landi, láta þeir íslend-
inginn fara í land rétt að eins til að tilkynna, að nú
komi löndum hans birgðir af dönskum skóm, svo að
þeir gæti hætt við að géra kúskinnsskóna. En af þvi að
mannvinunum hefir ekki enzt ferðin til að ljúka við
áfengið, þá láta þeir aftur i haf af virðingu og mér
liggur við að segja lotningu fyrir bannlögunum.
En söguþjóðin er stolt. Hún vill láta halda venjum
sinum i heiðri, og hún er vön þvi, að helztu menn
hennar séu ekki að horfa i bannlögin. Yfirvöldin gera
þvi út herskip til að ná 1 þetta áfengi. En mannvin-
irnir halda sig utar en herskip ganga og keppast við
að ljúka áfengiuu. Svo þrýtur þá vistir, og þá eru góð
ráð dýr. En þeir horfa ekki i það, Bannlögin eru i gildi.
Þeir leggja á sig margra daga erfiði við að kasta
áfenginu út; það er leyfilegt, þvi að þorskarnir hafa
ekki enn þá sett sér hannlög. Yfirkomnir af sjóvolki
lenda þeir við eyðisker, og þar geta þeir hraflað saman
dálitið af sölvum og ætiþangi, svo aö þeir fá haldið við
siðustu kröftum til að komast til höfuðborgai sögueyj-
arinnar.
En söguþjóðin er stolt. Hún lætur ekki misbjóða
landsvenju sinni meö fávislegri lotningu fyrir bannlög-
unum. Svona menn setur hún i steininn. Með þvi vinnur
hún tvent i einu, heldur uppi fornri landsvenju og fær
fyrir ekki neitt fyrsta flokks pislarvotta fyrir bannlogin.
Söguþjóðin er hagsýn, og þaö þykir mér vænt um, en
þetta hátimbraða stolt hennar finst mér of mikið af
góðu nú á timum, þegar allir vilja vera sem alþýðleg-
astir, meira að segja Páll Stefánsson hinn orðgöfugi,
og Jes Zimsen er löngu orðinn jafnaðarmaöur, og þvi
segi ég það: Það er meira stoltið, að tarna! Ég er svo
sem alveg grallaralaus, en ég er nú ekki heldur kominn
af þessum fomfrægu fjallkóngaættum eins og Bjarni,
heldur einungis i þritugasta lið amháttarsonur Magáls
fylkiskonungs hins matarilla og heiti Kolur.