Feykir - 24.04.1991, Síða 4

4 FEYKIR 15/1991
„Þetta var svo
heilbrigt og í
fátækt sinni
svo fjölbreytt”
Spjallaö við Sigurð Þórólfs-
son um árín á Króknum,
silfursmíð og fleira
Eflaust hafa fáar listsýningar sem hér hafa verið
haldnar vakið jafnmikla athygli og umtal og
Sæluvikulistsýning Safnahússins að þessu sinni,
Silfurskip eins og hún var kölluð í kynningu. Þeir
munu vera nokkrir sem ekki komu fyrir sig í fyrstu
atrennu hver hann væri þessi Skagfirðingur af
þingeyskum ættum, Sigurður Þórólfsson. En svo
þegar skyggnst var frekar í hugskotin hafa trúlega
margir áttað sig á því að þarna væri á ferðinni
drengurinn hennar Hólmfríðar Hemmert fyrrver-
andi kennara á Króknum. Ekki furða þó suma
ræki í vörðurnar, það eru nefnilega að verða 35 ár
síðan Sigurður yfirgaf Skagafjörð, fór beint úr
skólaferðalagi gagnfræðinga. Þar kvaddi hann
bekkjarsystkinin sín, en hitti þau síðan flest aftur
núna á Sæluvikunni, eða níu af þeim tíu sem búa á
Króknum.
„Vindurinn gefur mörg
form og það er endalaust
hægt að ljúga í silfrið en það
er samt alltaf rétt, alltaf
rétt”, heyrist Sigurður segja
þegar okkur ber að garði í
Safnahúsið á laugardegi í
Sæluviku. Þá stundina er
hann að ræða við þau hjónin
Guðrúnu Svanbergsdóttur
og Olaf Gíslason. Þau dást
eins og svo margir sem
sýninguna sáu að þeirri miklu
nákvæmnisvinnu sem Sigurður
hefur leyst af hendi þrátt
fyrir fötlun sína, en um
aldarfjórðungur er síðan
hann fór að kenna sér meins
af sjúkdómi þeim er þjáð
hefur hann síðan, vöðvarýmun.
í rúman áratug hefur
Sigurður verið bundinn við
hjólastólinn af þessum sökum.
Þetta enda-
lausa mat
„Sjónin er í þokkalegu lagi
og ég nota að sjálfsögðu
stækkunargler til að fást við
Sigurður ásamt gamla handavinnukennaranum t.uðjom
Ingimundarsyni. Sigurð minnir að fyrsta skipið hafi hann
smíðað í handavinnutíma hjá Guðjóni.
Sigurður á sínum tíma að fást við Gullnu hindina. Mynd: Björgvin Pálsson.
smæstu hlutina. Og í rauninni
framkvæmir maður þetta
mest með augunum, hitt eru
svona aukaverkfæri. Þetta er
nefnilega alltaf spurningin
með þetta endalausa mat,
hvernig maður á að fram-
kvæma verkið og með
stærðir og annað”, segir
Sigurður.
Gömlu kunningjarnir koma
hver af öðrum og það er
heilsast með kærleikum.
Meðal annarra Hreinn Jóns-
son gamall bekkjarbróðir og
þegar Hreinn kynnir konuna
þá kemur húmor Sigurðar
enn betur í ljós. „Kamilla,
svona rómantískt nafn. Hvað
náðirðu í hana til Siglufjarðar?
Nú kom hún”.
Og síðan kom gamli
handavinnukennarinn, Guðjón
Ingimundarson, sem kenndi
Sigurði leikfimi, sund, teikn-
ingu og handavinnu. „Og
svo var alltaf farið í sund
fram í Varmahlíð á vorin í
hálfan mánuð. Þá fórum við
á milli í „Gulu hættunni”
hans Balda blúss og það var
sungið báðar leiðir. Mikið
ofsalega var gaman þá”,
segir Sigurður.
Guðjón dáist að hlutunum
og þessari óskaplegu þolin-
mæði og áhuga sem fram-
leiðandi þeirra er gæddur.
„Nei, það er nú alls ekki svo.
Ef mér mistekst með einn
hlut þá einhendi ég honum út
í horn. Það er nú öll
þolinmæðin sem þessi blessaði
maður hefur. Enda getur það
verið óskaplega þreytandi að
horfa í gegnum stækkunar-
gler lengi þegar verið er að
fást við mjög smáan hlut,
kannski millimeter í þvermál.
Svo er líka voðalega þreyt-
andi og leiðinlegt að gera
sama hlutinn mörgum sinnum.
Það er t.d. ekkert skemmtilegt
að smíða 14 blakkir, allar
eins”, segir Sigurður.
Gott veganesti
„Hvað get ég gert fyrir þig”,
var svar Sigurðar þegar
blaðamaður kynnti sig og
bað síðan um viðtal. „Jú, jú,
það getur bara orðið skemmti-
legt, sérstaklega ef þú spyrð
skemmtilega. Annars finnst
mér að við ættum bara að tala
um gömlu dagana á Króknum.
Þegar maður dundaði sér
allan daginn niður á gömlu
bryggjunni fyrir neðan hjá
Halla Júl. Það var ævintýra-
ljómi yfir beituskúrunum
þar, og maður beið allan
daginn eftir því að bátarnir
kæmu að landi. Svo voru
þarna járnbrautateinar, með
skiptisporum og öllu tilheyr-
andi.
Ég er ánægður að hafa alist
upp hérna og tel það hafi
verið mér gott veganesti í
lífinu. Þetta var svo heilbrigt
og í fátækt sinni svo
fjölbreytt. Að maður tali nú
ekki um þegar voru sýndar
skilmingamyndir í bióinu,
sem kom fyrir kannski svona
einu sinni tvisvar á vetri. Þá
var rokið til strax og heim var
komið og tálguð sverð, og
síðan var barist allan næsta
dag og marga daga þar á
eftir, gjarnan niður við
beitningaskúrana og slátur-
húsréttina. Þar var rétta
umhverfið. Skot og skuggar
þar sem auðvelt var að
leynast fyrir óvininum og
koma honum að óvörum.
Farið hálffýldur
til baka
Það er óskaplega gaman að
koma hingað og hitta gamla
kunningja. Og það er svo
merkilegt að þá rifjast
ýmislegt upp. Það er engu
líkar en þegar ég fór héðan á
sínum tíma hafi ég lokað
kistli, sem nú hefur opnast og
þá koma gömlu gullin í ljós”.
Hefurðu ekki komið hingað
síðan þú fórst á sínum tíma?
„Jú ég hef keyrt hérna
nokkrum sinnum í gegn, en
það hefur enginn verið úti við
svo maður hefur farið hálf
fýldur til baka. Ég hef ekki
fengið mig til að skrúfa niður
rúðuna og kalla: Halló hvar
eruð þið? Hér er ég kominn!
En það er greinilegt að það
verður öðruvísi þegar ég kem
hingað aftur. Ég er mjög
ánægður að hafa fengið
tækifæri til að koma hingað,
og ánægður með móttökumar.