Feykir - 02.07.1997, Side 6

4 FEYKIR 24/1997
„Þetta var mikið ævintýri sem ég var að upplifa
og ég vissi aldrei hvað tæki við næsta dag“
Magnús Helgi Alfreðsson var sendur til sveitadvalar í Húnaþingi 7 ára gamall en lenti af sérstökum ástæðum í Rússlandi á
Króknum hjá algjörlega vandalausu fólki. Þessir vordagar á Króknum 1963 eru honum sérlega minnisstæðir.
yfirleitt í rúminu. í eitt skipti
kom þó í heimsókn vinur þeirra
sem átti Willisjeppa og bauð
þeim í bfltúr. Hann bar gamla
manninn þá niður stigana og út
í bflinn.
Mér leist ákaflega vel á mig
á Króknum. Fljótlega kynntist
ég þama tveim strákum sem
voru á líku reki og ég. Nöfn
þeirra eða annars fólks á Krókn-
um man ég hins vegar ekki, er
gleyminn á nöfn þó ég muni at-
burði ágætlega. Það bjó margt
fólk í þessu húsi. A neðri hæð-
inni var fólk, sem stundum var
svolítið hávaðasamt. Maðurinn
var drykkfeldur og strákamir
tveir færðu mér þær fréttir að
karlinn hefði orðið vitlaus og
verið settur í steininn. Um Jretta
var talsvert rætt.
Utanbæjarmaðurinn
tckinn í karphúsið
Bryggjan var vinsælt leik-
svæði, gömul trébryggja þama
skammt frá. Ég man að það
vantaði marga planka í bryggju-
dekkið. Og það var líka leikið
sér mikið í fjömnni. Buslaði í
ijömborðinu þegar heitt var í
veðri, stundum langt fram á
kvöld. Þá var l£ka mjög vinsælt
að fara f sund og við lékum okk-
ur mikið í fótbolta. Eitt kvöldið
á vellinum varð ég fyrir aðkasti
af því að ég var aðkomumaður.
Mér sámaði það svolítið.
Þá var mér einhvetju sinni
labbað upp á hæðina fyrir ofan
bæinn (Naflmar). Lá þar upp á
brúninni, tuggði puntstrá í
kvöldblíðunni og hofði yfir bæ-
inn. Mér leið ákaflega vel þama
Á dögunum leit Bettý kona Sigurbjöms rafvirkja á
Hofsósi inn á ritstjóm blaðsins. Erindi hennar var það
að útvega tiltekið eintak af Feyki sem út kom fyrr á
þessu ári, þar sem greint var ífá því að gistíheimili hafði
verið opnað í „Rússlandi”, eins og elsta fjölbýlishús
bæjarins hefur lengi verið kallað. Bettý var að nálgast
þetta blað fyrir systur sína sem ætlaði síðan að færa það
tengdasyni sínum á ísafirði. „Hann á mjög skýrar
minningar um Rússland og vem sína hérna á Krókn-
um, en sagan á bak við það hvemig hann lenti héma á
Króknum er hreint ótrúleg. Þú ættir að fá þá reynslu-
sögu hjá honum”, sagði Bettý. Hann heitir Magnús
Helgi Alfreðsson og er trésmiður á ísafirði. Magnús
Helgi er reyndar Reykvíkingur og ólst upp í stórum
systkinahópi. Hann er 41 árs í dag og þetta viðburða-
ríka vor sem hann lýsir er 1963.
„Þetta atvikaðist þannig að
móðir mín var að vinna á kaffi-
húsi í Reykjavík. Þangað vandi
komur sínar maður úr Húna-
vatnssýslu og móðir mín mun
eitthvað hafa minnst á það í
hans áheym að gott væri ef hægt
væri að koma einhverju af
krökkunum í sveitina yfir sum-
arið. Það varð til þess að Hún-
vetningurinn bauðst til að koma
mér, sem þá var bara sjö ára
gamall, í sumardvöl hjá fóstur-
foreldrum sínum í Húnavatns-
sýslunni.
Það var síðan einn daginn
sem hann kom á kaffihúsið og
sagði að allt væri klappað og
klárt, með því skilyrði að hún
borgaði 3 mánuði fyrirfram
vegna dvalar minnar. Móðir
mín treysti manninum, borgaði
honum og útbjó mig í sveitina.
Síðan lögðum við af stað
norður. Hann hafði útvegað
leigubfl og mér leið svolíúð ein-
kennilega á leiðinni norður í
fylgd þessa ókunna manns, en
„ókunni” Húnvetningurinn var
mér vingjamlegur. Mér er svo
minnisstætt að við stoppuðum,
sennilega í Hrútafirðinum, þar
sem ferðafélagi okkar hafði ver-
ið í sveit á yngri ámm. Hann fór
einn inn í bæinn og heilsaði upp
á fólkið. Hafði hann orð á því
þegar hann kom til baka að
gamla konan á bænum væri
orðin blind.
Drakk út borgunina
fyrir drenginn
Þegar við síðan komum í
Húnaþing til fórsturforeldra
mannsins, komu þau af fjöllum.
Það hafði aldrei verið minnst á
að taka drenginn í sumardvöl og
upp komu deilur á heimilinu.
átti heima tveimur eða þremur
húslengdum frá mér í Reykja-
vík. Ég gaf mig á tal við hann.
Þegar þessi fylgdamaður minn
sér að ég þekki manninn, kemur
hann og spinnur upp mikinn
lygavef. Hann segist ætla að
skreppa suður og vera þar í
nokkra daga, en muni síðan ná í
mig og koma mér úl míns
heima fyrir sunnan. Hann þekki
yndælis fólk hér í Varmahlíð
sem ég geti fengið að vera hjá
og líka á Sauðárkróki. Spum-
ingin sé bara á hvomm staðnum
ég vilji frekar vera. Jú, eftir
nokkra umhugsun komst ég að
Mér var ljóst að fylgdarmað-
ur minn var drykkjumaður og
lfldega mundi hann drekka út
peningana sem móðir mín lét
hann fá og hér yrði ég bara í
nokkra daga. En hvað tæki þá
við? Þama á heimilinu var líka
ung stúlka með ungabam.
Fylgdarmaður minn var faðir
þess, eins og reyndar fleiri
bama. Ég frétti það seinna að
hann hefði átt böm út um allt.
Stúlkan var ekki sátt þegar hann
sagðist ætla í burtu og yrði lík-
lega að heiman í vikutíma.
Við lögðum aftur af stað, nú
með mjólkurbflnum og ferðinni
var heitið áfram norður. Við
komum í Varmahlíð og stopp-
uðum við hótelið. Þar hitti ég
mann sem ég kannaðist við og
Húsið Rússland á Sauðárkróki, sem nú heitir gistiheimilið
Mikligarður.
Magnús Helgi Alfreðsson við heimili sitt á Isafirði.
þeirri niðurstöðu að til ffambúð-
ar væri líklega Krókurinn væn-
legri staður. Þar væri fleira fólk
og meira að gerast fyrir borgar-
bamið.
Hjá fátæku fólki
Þessi niðurstaða varð til þess
að nágranni minn úr Reykjavík,
sem reyndar var bara þama á
ferðalagi, tók það að sér að
koma mér til fólksins á Krókn-
um. Fylgdarmaður minn, Hún-
vetningurinn, hafði gefið greina-
góða lýsingu á húsinu á Krókn-
um og fólkinu sem ég átti að
fara úl.
I bamshuganum var þetta
mikið ævintýri sem ég var að
upplifa, enda vissi ég aldrei
hvað tæki við næsta dag. Þegar
við komum á Krókinn renndum
við upp að allstóm húsi í miðj-
um bænum. Við gengum upp
tvo súga í húsinu og bönkuðum
á dyr íbúðar á þriðju hæðinni.
Lágvaxin, fínleg, eldri kona
kom úl dyranna. Hún varð undr-
andi á þessum gestum en féllst
á það að leyfa mér að vera í
nokkra daga.
í minningunni virðist mér
sem þetta fólk hafi verið um
sextugt. Maðurinn var lamaður
og lá uppi í rúmi. Það er greipt í
huga mér hvemig umhorfs var
inni í þessari íbúð. I eldhúsinu
var lítill emeleraður vaskur og
gamall koparkrani. Allt var ffek-
ar fátæklegt þama inni og mat-
urinn fábreyttur þennan tíma
sem ég var þama, en vannærður
var ég samt ekki. Þau vom
greinilega mjög fátæk þessi
gömlu hjón. Gamli maðurinn lá