Feykir - 26.02.2009, Blaðsíða 7

08/2009 Feykir ~7
OPNUVIÐTAL Feykis
tók myndir á vegum DV og
Jónasar Kristjánssonar og á
Eiríkur óhemju gott safn mynda
frá árunum eftir 1980. Ég tók
alltaf mínar myndir af hrossum í
kyrrstöðu og oftast með knapann
á baki þeirra. Það var svo mikil
vinna að fá knapana til að taka
hnakkinn af og stilla hrossunum
þannig upp að ég gafst upp á því
en bauð uppá það ef menn vildu.
Upp úr 1975 fóru að koma á
markaðinn 35 mm myndavélar
með mótordrifi en þá gastu tekið
3-5 myndir í einu með því að
smella einu sinni af. Þessu tækni
orsakaði algjöra byltingu í töku
hreyfimynda af hrossum, því þá
var hægt að velja úr þá myndina
sem hrossið var með bestu
fótlyftinguna og lengsta skrefið, á
hvaða gangi sem var. Eftir að
þessi tækni fór að ryðja sér til
rúms misstu menn að mestu
áhugann á stillimyndum. Þessar
vélar voru mjög dýrar í upphafi
og lagði ég ekki í að kaupa slíka
vél en fór að draga mig í hlé upp
frá þessu í ljósmyndun. Ég
eignaðist að vísu videovél er ég
varð fimmtugur og tók upp
nokkur mót á hana og lagði þá 35
mm vélina algerlega á hilluna.
Einar gaf á dögunum Sögusetri
íslenska hestsins myndasafnið
sitt og segir hann að sín hugsun
hafi verið sú að passa upp á
myndirnar sem enginn úr hans
fjölskyldu þekkti sporð né hala af
eftir hans dag. -Þó synir mínir
hafi mikinn áhuga á hrossum, þá
er það í núinu og myndirnar
hefðu lent uppi á háalofti. Með
því að afhenda Sögusetri íslenska
hestsins safnið var tryggt að allir
sem hafa áhuga að skoða og
rannsaka þessi mál hefðu aðgang
að safhinu og þar með mínir
afkomendur, segir Einar.
Á eftir
Ijósmyndaranum
kom bóndinn
Einar hefur verið metnaðarfullur
bóndi í gegnum tíðina, verið
meðal fremstu manna í ræktun
og kynbótum. Bæði hvað varðar
ræktun á sauðfé, hrossum og
loðdýrum. Einar býr það vel að
nú hefur næsta kynslóð tekið við
búinu og þekkingu hans, en
hann seldi árið 2000 sonum
sýnum búið að Syðra Skörðugili.
Elvar keypti fjár- og hrossabúið
en Einar loðdýrabúið. -Þarna
hætti ég alveg að reka búskap en
ég hef síðan þá verið að snúast í
kringum búskapinn hér á
Skörðugili en þó mest við að
hirða loðdýrin.
Einar segir að nú sé svo komið
að nánast vonlaust sé að reka
sauðfárbú miðað við þau verð
sem í boði eru fyrir afurðirnar. Á
Skörðugili er rekið bú með um
600 fjár og segir Einar að af því sé
lítil sem engin afkoma og ekki
möguleiki að reka búið nema
hafa greiðslumark fyrir allri
framleiðslunni. - En heilt yfir
var verðið f haust 15% of lágt.
Árið 2005 vantaði bændum 8-10
% upp á að endar næðu saman
en síðan hefurþetta haldið áfram
að síga á ógæfuhliðina, 2007
vantaði okkur 20 % en þá fengum
við aðeins 7 % hækkun og
síðastliðið haust þurfti greinin 35
% hækkun en fengum 20 %, til
að hafa svipaða útkomu og árið
2005. Það sér hver heilvita maður
að þetta gengur alls ekki upp.
Hér á svæðinu er mjög öflugt
kaupfélag og ég hef þrýst mjög
mikið á forystumenn þess að
hækka verðið svo lífvænlegt
verði að reka sauðfjárbúskap,
auðvitað minkar salan
innanlands og meira fer í
útflutning en K.S. hefur alveg
efni á því eitt ár. Næsta ár er síðan
hægt að hækka útflutnings-
skylduna. Ef útflutningurinn
færi í 50 % á næsta ári á eftir, þá
myndi framboðið fljótlega
minnka, þvi það getur enginn
framleitt dilkakjöt á fslandi fyrir
280,- kr. kg.eins og
útflutningurinn borgar í dag, þó
Nýsjálendingar geti það vegna
sinna frábæru landgæða.
Lambakjötið er lúxusvara og
dýrt í framleiðslu og getur á
þeirri forsendu ekki keppt við
svína- eða hænsnakjöt í verð-
lagningu. Það er allt önnur vara
og í raun eins og að ætla að bera
saman verðlagningu á Skoda og
Bens, segir Einar.
Einar hefur áhyggjur af
sauðfjárræktinni, engin nýliðun
sé í greininni og í dag þurfa allir
sauðfjárbændur að vinna fulla
vinnu annarsstaðar svo þeir
missi ekki bæði bú og jörð og
hafa sauðfjárræktina sem auka-
vinnu. - í dag er það lífsstíll og
hobbý að vera sauðfjárbóndi.
Hér á Skörðugili höfum við náð
góðum árangri í sauðfjárræktinni
bæði hvað varðar miklar afurðir
og toppgæði. Okkur vantar ekki
áhugannenrekstrargrundvöllinn
vantar svo hægt sé að láta enda
ná saman.
Meinió sem hvarf
Þrátt fyrir velgengni í starfi hefur
líf Einars ekki verið dans á rósum
alla tíð en fyrir 18 árum greindist
Einar með krabbamein í ristli.
Meinið var fjarlægt en í hefð-
bundinni eftirskoðun hálfu ári
síðar fundust þrír blettir í lifúr
Einars sem reyndust vera krabba-
mein. -Það fúndust þrír blettir í
lifrinni og læknirinn vildi að ég
kæmi aftur eftir 6-8 vikur í
sneiðmyndatöku og athuga þá
hvaða þróun þetta hefði tekið.
Þegar ég kom aftur kom í ljós að
einn bletturinn var horfinn, annar
hér um bil horfinn og sá þriðji
hafði minnkað allverulega. Lækn-
irinn sagði þetta með miklum
ólíkindum og í framhaldinu var
það sem effir var af meininu
skorið burt, útskýrir Einar.
Ekki var um hreint kraftaverk
að ræða heldur má segja að Einar
hafi tekið málin f sínar hendur.
-Þegar Kristín í Keldudal heyrði
að ég væri kominn með
krabbamein ráðlagði hún mér að
hafa samband við Ævar
Jóhannesson sem er þekktur
fyrir að búa til lúpínuseyði í
þeim tilgangi að styrkja
ónæmiskerfi líkamans sem síðan
vinnur á móti óæskilegum
frumum og bakterfum í
líkamanum. Ég fór að drekka
seyðið samkvæmt hans
fýrirmælum auk þess sem ég tók
hákarlalýsi.
Meinið var sem áður segir
skorið burt en hálf lifúr Einars
var fjarlægð enda getur lifrin
endurnýjað sig og vaxið að nýju.
Átta árum síðar tók meinið sig
hins vegar upp að nýju og þá í
nýju lifrinni ef svo má að orði
komast. -Ræktun á sýnum leiddi
f ljós að um sömu tegund
krabbameins var að ræða og
undruðust læknarnir það mjög
að um sama stofn krabbameins
væri að ræða. Þá sagði ég þeim
frá lúpínuseyðinu og þeir töldu
að eitthvað í því hlyti að orsaka
það að krabbameininu væri
haldið svona niðri. Vanalega er
það þannig að ef þeir komast
ekki fýrir krabbamein f lifur þá
líður kannski ekki nema eitt ár
áður en viðkomandi er dauður.
Hjá mér hafa þeir sennilega ekki
komist fýrir meinið en ég virðist
hafa haldið þvf niðri í öll þessi ár
með seyðinu. Ég var í skoðun í
fýrra og þá fannst ekkert
krabbamein. Ég er alveg
sannfærður um það að þegar
maður notar lúpínuseyði og til
viðbótar við það er ég farinn að
nota angelicu sem unnin er úr
fræ af ætikvönn þá styrkir maður
ennfremur ónæmiskerfi líkam-
ans. Þetta eru ekki lyf í þess orðs
merkingu en ég er ekki viss um
að neinn læknist sem er kominn
með mikið krabbamein en ég tel
að þessi efni hafi stoppað það hjá
mér, úrskýrir Einar.
Tvenna sem læknað
getur hvert mein
Einar segist þess fúllviss að því
fýrr sem byrjað sé að taka
fyrrnefnd seyði þvi betra. Því til
viðbótar við krabbameinið hafi
þetta hjálpað upp á blöðru-
hálskirtilinn. -Ég var farinn að
hafa tíð þvaglát en þegar ég fór að
taka angelicu snarminnkaði það.
Angelicuna útbýr Einar sjálfúr
en fræ af hvönninni fær hann frá
vinum sínum í Bárðardal.
-Hvönnin vex víða um land sem
illgresi, en ég fæ hana frá
Lundarbrekku f Bárðardal en
bóndinn þar, Sigurgeir
Sigurðsson sér að mestu um
tínsluna fýrir mig. Þá eru fræin
ýmist þurrkuð og geymd þannig
eða sett beint í spíritus. Virku
efnin leysast upp í spíranum og
geymast þar mjög vel. Ég fæ mér
síðan eina skeið á hverjum degi
af þessum vökva og borða
reyndar fræin líka en sía þau ekki
frá eins og algengt er og oftast
glas af lúpínuseiði. í ævisögu
Ævars Jóhannessonar er hægt að
lesa allt um hvernig seiðið er
búið til. Þetta geta allir gert sem
það vilja og nenna, segir Einar og
það er greinilegt á öllu að
lúpínuseyðið og angelican hafa
gert Einari gott því hann er
orkumikill og heilsuhraustur og
tekur á móti hverjum degi með
bros á vör og tilbúinn í hvert það
verk sem bíður hans.