Feykir - 05.11.2009, Qupperneq 9

41/2009 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN )
Jóhanna Helga á Brandsstöðum skritar
Sólríkur sunnudagur
Það er sannarlega
satt að allar árstíðir
hafa sinn sjarma, sfna
fegurð, ilm og þokka.
Haustið, þegar öll
uppskera og búfénaður
er komið á sinn stað,
er góður tími sem
skartar dásamlega
fallegum litum, - litum
sem við sjáum aðeins
á haustin.
Þegar tekur að skyggja
hægt og hægt eftir ærsl
og fyrirgang sumarsins
og allt skal undirbúa
vel fyrir komu vetrarins,
sem verður þó vonandi
mildurvið okkur; þá
fylgir ýmislegt í kjölfar
þess að dagurinn
styttist. Bömin fara í
skólana sína ogfljótlega
er komið að því að
undirbúa aðventu ogjól.
Samfélagið okkar,
íslenska þjóðin, er að
lifa erfiða og flókna
tíma. Þess vegna get
égekki annað en verið
stolt af því hvernig
ertekið á málum í
litla hreppnum okkar,
Húnavatnshreppi. Hér
var ákveðið að á árinu
2009 yrði leikskólinn á
Húnavöllum gjaldfrjáls,
og einnig allur
kostnaður við mötuneyti
barnanna sem ganga
í Húnavallaskóla.
Þetta var gert til þess
að koma til móts við
heimilin á erfiðum
tímum. Hreppurinn
okkar hefur einnig
í nokkur ár stutt við
framhaldsskólanem-
endursína, sem þurfa
að sækja nám sitt
um langan veg; með
rausnarlegri upphæð
bæði á haustönn og
vorönn. Fyrir þetta ber
að þakka.
Það er nú einu sinni
þannig að fyrir barnafólk
skiptir það allra mestu
máli þegar valin er
framtíðarbúseta, að
börnin hafi aðgang að
góðum skóla og við öll
að góðri heilsugæslu.
Þessvegna ergóður
kostur að búa í
Blöndudal. Efskólinn
og heilsugæslan væru
ekki til staðar, gætum
við ekki búið hér. En
þegar við getum sent
börnin okkar í skólann,
vitandi það að þar
erfólksem eröllum
hnútum kunnugt, og
líka viljugt til þess að
taka á þeim málum
sem upp koma, þá
er hægt að hafa
minni áhyggjur. f
Húnavallaskóla er
allt miðað við að
börnunum líði vel þar
og einstaklingarnir fá
að vera einstakiingar.
Skólastjórinn
okkar, hann Þorkell
Ingimarsson, hefur
sýnt það og sannað
að hann er góður
verkstjóri sem hefur
líka þann einstaka
hæfileika að heyra það
sem foreldrar hafa að
segja. Ég get alls ekki
lokið þessum pistli án
þess að þakka þeim
skólastjórahjónunum
og öllum
uppáhaldskennurum
barnanna minna líka,
fyrir alúð þeirra og
dugnað, sérstaklega
þegar virkilega hefur
reynt á að taka á einelti
og sýna einstökum
litlum einstaklingum
skilning.
Þegar ég skrifa
þetta er sólríkur
fyrsti sunnudagur í
nóvember. Börnin
mín sem enn eru
í Húnavallaskóla
hafa verið í prófum
undanfarið og hlakka
mikiðtil næstu viku,
þegar foreldrafélagið
stendur fyrir
leikhússferðalagi til
Sauðárkróks með alla
nemendur, kennara
ogforeldra sem vilja
fara með. Það hefur
verið hefð í nokkur
ár hjá okkur að fara
að sjá barnaleikrit í
frábærum uppfærslum
Leikfélags Sauðárkróks.
Þetta er yfirleitt mikil
söng - og hláturs - og
nammigrísaferð, enda
er farið á rútum með
allan hópinn. Fyrir
svona framtak ber
að þakka og svona
hefðum þarf að
viðhalda; og kannski
sérstaklega á tímum
sem eru erfiðir.
Við skulum kveikja
á kertum og njóta
aðventunnar og
jólahátíðarinnar eins og
okkur er fært og eins
og við sjálf erum sátt
við. Njótum þess að
eiga fjölskyldu og vini.
Tímar sýndarmennsku
ogannarrarvitleysu eru
vonandi liðnir hjá, og
við sem aldrei tókum
þátt, erum allavega
mjög fegin því. Verum
við sjálf, - alltaf.
“Nótt á jólum,
fönnin hvít og ný,
nálægðin við kærleik
djúp og hlý.
Ljóssins barn,
þú getur ennþá lært
að lifa eins og
Jesúbarnið kært.”
Ég ætla að skora
á son minn, Friðrik
Halldór Brynjólfsson
háskólanema á
Akureyri.
Framhaldssagan : Þriója saga
Ketilssaga - ástir og örlög
Hér er annar hluti Ketilssögu - óstir og
örlög hér á Feyki og eru það hinir vösku
drengir úr
Göngufélaginu
Brynjólfi á
Hvammstanga
sem tekið hafa
þeirri áskorun
að semja
ástarsögu á
fjöllum. Þeir
sem skrifa
söguna eru:
Ragnar Karl
Ingason,
Sigurbjörn Grétar Eggertsson, Gústav
Jakob Daníelsson ogÁgúst Jakobsson
...Ónotahrollurinn fylgdi Katli í rúmið
þetta kvöld og hugur hans var á reiki.
Hafði ferð hans hingað norður í rassgat
verið dauðadæmd frá upphafi og hann
kannski betur reynt að gleyma þeim
tilfinningum sem drógu hann af stað
í þetta ferðalag. Svefninn sigraði að
lokum hugrenningar hans og nóttin var
draumlaus.
Sólin laumaði sér inn um gluggann
og sleikti vanga Ketils blíðlega. Hann
opnaði augun og var ekki alveg viss hvar
hann var staddur. Síðan barst kunnugleg
lyktin af sauðkindinni inn um opinn
gluggann og hugur Ketils skfrðist. Hann
naut þess að heyra húsfreyjuna, Sveinu
Kjartans raula þekktar aríur á meðan
hún steikti kleinur þannig að ilmurinn
fyllti húsið og hún tók í nefið eins og
henni var einni lagið.
Ketill dreif sig í fötin sem lágu snyrtilega
samanbrotin á stólnum. „Ég er
snyrtimenni“ sagði hann við sjálfan
sig og fann hvernig sjálfsöryggið steig
upp. Hann leit í spegilinn og brosti við
sjálfúm sér. „Af hverju er ég að leita,
hvað er það sem ég þarf að sanna fyrir
sjálfum mér“ ávarpaði hann spegilmynd
sína. Spegilmyndin brosti á móti en var
hljóð og Ketill vissi að svarið við þessum
spurningum lá hjá honum sjálfúm. Þó
var það einn aðili sem bjó yfir vitneskju
sem gæti haft áhrif á þá stefnu sem
líf hans virtist stefna í. Óróinn sem
hafði verið að fylgja honum eftir í
rútunni gerði nú aftur vart við sig. Sæli
Hannesarson, nafnið eitt vakti upp
blendnar tilfinningar, hvað skyldi hafa
orðið um hann?
„Minn besti vinur og félagi i gamla
daga“ hugsaði Ketill,“ en vinaböndin
rofnuðu og við báðir vitum hvað
gerðist" Leyndarmál þeirra var óhreyft
allan þennan tfrna en Ketill vissi að tfi
þess að geta haldið áfram með líf sitt
yrði hann að útkljá þetta mál.
Með hugann við þetta bjó hann sig
undir að setjast niður með húsfreyjunni
og heyra slúðursögur úr sveitinni.
Er hann gekk niður þröngan stigann
heyrði hann háreysti og hlátrasköll
sem hækkuðu stöðugt og hann gerði
sér ljóst að gangnamenn voru komnir
til starfa. Fiðringur fór um Ketill við
það eitt að hugsa til þess að ganga
frjáls um íjallið mikla. Ég hef aldrei
skilið hvað þessir blessuðu hestamenn
eru að gera í göngum. Af hverju njóta
þeir þess ekki frekar að reyna á líkama
og sál heldur en að vera að setja sig
á háan hest.“ sagði hann við Sveinu
þegar þau mættust í forstofúnni. Hann
opnaði útidyrahurðina og gangnamenn
heilsuðu glaðlega. Þarna voru þau öO
saman komin , bæðurnir frá Bakka,
Jónn og Óskar og vinnumennirnir,
Brynjólfúr Bjarnason og Haraldur
Hrannars. „Fullir eins og venjulega“
hugsaði hann með sér og brosti
glaðhlakkalega og bjóst til þess að fara
að spjalla við þá. Er hann gekk niður
tröppurnar sá hann hana, hún snéri sér
við og horfði beint í augun á honum.
Jóna Guðbjörns, tilgangur ferðarinnar
blasti við honum. Það eina sem truflaði
augnablikið var maður sem stóð til
hliðar og hallaði sér upp að skjóttum
hesti. Sæli, hans gamli vinur, horfði á
hann með ásökun og vissum söknuði.
Ketill vissi um leið að þessar göngur
myndu breyta lífi hans til frambúðar.
Sigurbjörn Grétar Eggertsson