Grallarinn - 29.11.1924, Blaðsíða 1

GRALLARINN
GEFINN ÖT AF HELDRI MÖNNUM
I. árg.
Laugardaginn 29. nóvember 1924.
6.
blað.
Mega prestar gefa á kjaftinn?
Presturinn sem kjaftshöggaði.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦ Gudmundur Þorsteinsson ♦
X gullsmiður. ♦
X Bankastræti 12. Simi 1007.
♦ Alls konar gull- og silfurmunir
♦ fljótt og vel af hendi leyst.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Einkennilegt mái.
Kaupmannahöfn 8. nóv. 1924.
Spurning sú er ég hef sett yflr þetta
bréf, hefir verið á allra vörum hér í
Danmörku undanfarið, og valda því
málaferli er risu út af því að prestur
nokkur Kristinn Ambye að nafni gaf
manni »á ’ann«, sem kallað er.
Þessi séra Ambye, er fangelsispreslur
í smábæ einum, er Nýborg nefnist. Við
fangelsið er líka barnakennari, og heitir
hann Kastrup. Búa prestur og kennari
báðir i sama húsi, sitt í hvorum enda
þess, og hafa sinn garðinn hver.
Nú bar það til einu sinni, síðast í
september, að prestur er eitthvað að
dunda útí í garði, að hann heyrir konu
kennarans kalla á dóttir sína, átta ára;
en er telpan kemur til móðir sinnar,
tekur hún til að lemja hana, og fer
stelpan að gráta. Kallar þá prestur til
konunnar og segir henni, að hælla að
lemja barnið. Er kona kennarans, að
sögn, móðursjúk, og lamdi oft dóttir
sina, til stórhneykslis fyrir prestsfólkið,
sem oft varð vart við það.
Kennarinn kom nú brátt á vettvang,
og byrjaði orðasenna alisnörp milli
þeirra prests, en minst af þvi hefir verið
i letur fært. I*ó er þess getið, að prest-
ur sagði kennara, að það væri talað
mikið um það, hvað konan lemdi mik-
ið dóttir sína; en þá sagði kennarinn
presti, að honum væri nær að hugsa
um sína eigin dóttir, því það væri nú
sagt svo margt um hana.
Nú hafði borist til eyrna prest slúð-
ursögur, um dóttir hans, 16 ára, því í
smábæjum i Danmörku er litið minna
af kjaftakindum og blaðra-blöðrum, en
i sjálfri Reykjavík. Ekki hafði prestur
getað rakið lýgina til kjaftakindanna,
sem komu henni upprunalega af stað,
en nú þegar hann heyrði kennarann
dylgja með þetta, varð náttúran náminu
rikari, hann gleymdi orðum meistarans,
um að snúa að vinstri kinninni, þegar
sú hægri væri' slegin, hann stökk því
yfir girðinguna, sem var á milli garð-
anna, og þá skeði það að
presturinn gaf kennaran*
um ú lcjaí tinn.
Ekki varð kennarinn mannlega við,
því hann settist á rassinn á bekk, og
tók að hrópa og æpa á hjálp. Fáir
munu lá presti, þó honum yrði á að
gefa þeim manni á ’ann, sem fór með
svivirðingar um dóttir hans, en hitt lá
sumir honum, að eftir að kennari var
sestur niður,
gaf prestur honum tvö
kjaftshögg 1 'V'idbót,
en prestur ber þvi við, að sér hafi alls
ekki verið ljóst, þá, að hann væri að
lemja »fallinn« mann, enda muni hann
hafa æsts við það er kennarinn æfti svo
hástöfum á hjálp.
Málið kom fyrir rétt, og var mikið
reynt til þess að sætta kennara við
prest, en hann var algerlega ósáttfús,
enda hafði hann fengið kjattshöggin, en
hinn gefið, og vita allir að sælla er að
gefa en þiggja — á kjaftinn.
Var málið dæmt fyrir undirrétti, og
prestur á 200 króna sekt, þar sem hann
hefði barið á saklausum manni. Sam-
kvæmt fyrirmælum dómsmálaráðherrans,
var málið tekið upp við Landsréttinn
22. okt. Fór málið svo þar, að réttur-
inn áleit að kennarinn hefði gefið nokk-
uð tilefni, og var sektin færð niður í
100 krónur. En er þetta varð niðurstaða
réttarins, að prestur ekki slapp við sekt,
áleit hann rétt að hann sækti um lausn
frá embætti. Gerði hann og það, og fékk
lausn frá 1. nóv að telja, en ekki veit
ég, hvort prestsendinn á húsinu á Ný-
borg er nú tómur, eða hvort prestur er
ófluttur enn þá.
Ekki er úr vegi að minnast, i þessu
sambandi, að forfeður vorir höfðu það
i lögum með sér, að sá maður skyldi
liggja óbættur, sem veginn var, er hann
hafði sagt um konu, að hún væri
sorðin, en þó því að eins, að hefndin
kæmi á sama vetfangi og móðgunin.
G. Jónsson.
Framhald
af mordsögunni.
Kaupmannahöfn, 4. nóvember.
Dálítið get ég bætt við það, sem ég
skrifaði í gær. Malmdorff lögregluþjónn,
sem myrtur var, var bóndasonur frá
Jótlandi, og var upprunalegur trésmiður.
Hann var giftur fyrir Iiðugu ári siðan,
en átti ekki börn.
Morðinginn Anton Júlíus Larsen, er
37 ára gamall. Faðir hans var gestgjafi
í Helsingjaeyri, en sjálfur tékk hann
stöðu sem simritari hjá Stór-Norræna,
og þótti mjög nýtur þar, þar til hann
sökum geðveiki ekki gat gegnt stöðunni,
en geðveikin er sagt að hafi stafað af
of miklum lestri og vökum.
Pegar Larsen hætti að vera simritar-
ari 1915 átti hann 30 þús. krónur; og
varði hann þeim 1918 til þess að kaupa
hús fyrir, er kostaði 118 þús. kr. Var
útborgunin 30 þúsundir. En hann hafði
ekkert lag á þvi að stjórna eigum sín-
um, og að iokum samþykti hann að
hann yrði gerður ómyndugur. Hafði
hann þá 110 kr. til þess að lifa af á
mánuði, og voru 90 kr. af því frá
Stóra-Norræna. Fað var er honum var
sagt að hann fengi það íé ekki lengur,
að hann framþi hið dæmalausa verk,
er ég hefi sagt frá. G. J.