Grallarinn - 29.11.1924, Qupperneq 3

GRALLARINN
3
♦ ♦
(jrrettisbúð ♦
£ selur allar vðrur raeð lægsta verði. £
♦ Melís (smá höggin) 8/«o pr. '/■> kg. ♦
£ I-Csirtölí ui* °/9o pr. ’/» kg. ^
# Allt eftir þessu. Komið kaupið. +
^ Reynið gæðin. ^
♦ Grettisbúð ♦
* Grx-ettísgf. 40. Sími ÖS'T. J
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦!♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Oddur benti á Stjána, en Stjáni benti
á mig, Simbi studdi mig, svo ég varð
formaður.
Tíð var góð þetta vor, og gaf að róa
daginn eftir, kallaði ég þvi menn mina,
árla næsta morguns í fyrsta róðurinn.
Peir brugðu við skjólt, enda dugnaðar-
menn báðir, en Oddur meiri ákafamað-
ur, hann var nú búinn að jafna sig eftir
fylliriið eins og við hinir. Og var nú
kominn í sitt hamhleypuskap, sem ætíð,
er hann gengur að vinnu.
Ætlast var til þess að við mötuðumst
áður en við gengum til skips, en þess
var enginn kostur fyrir Oddi sem æddi
um gólfið og æfði handleggi og fætur,
og rauk út og niður að sjó, sparkaði
öllum hlunnum undan bátnum, og ýtti
honum á flot, stökk upp á frainþoftuna,
baðandi út öllum öngum, og hrópaði
heljarmenni í höndunum, táglíminn í
fótunum eins og faðir minn. Nú kom-
um við í fjöruna og svömluðum út í
bátinn og rérum tii hafs. Ég var reiður
við Odd og sagði: »Ekki er flas til fagn-
aðar og ekki komi mér á óvart þó þú
yrðir eins viljugur í land eins og þú nú
hefir verið ólmur til róðurs.
Pransmaðurinn.
Ég leitaði fyrst við »Flúruflúð« og
varð ekki var, þá kiptum við út í
»Hlírahallann«, þar dróg Stjáni keilutitt,
en við Oddur fengum ekki bit, ég sagði
þá best mundi vera að kippa út á
»Bleiðugrynnið« en Stjáni vildi róa alla
leið út á »Fransmannabanka«. Oddur
vildi það óður og uppvægur, svo það
var gert. Strax og við rendum þar, setti
Oddur i drátt og dróg þyngslalega, við
Stjáni drógum sinn þyrsklinginn hver
og rendum aftur áður en Oddur hafði
dregið; alt í einu rekur Oddur upp óg-
urlegt vein, og horfði náfölur fyrir borð
og sagði: »Hnif, hníf fljótt, ég dróg
andskotann«. Stjáni og Oddur rendu á
bakborð, en ég á stjórn. Ég lít nú við
og sé að Stjáni veltist um í hlátri, en
Oddur heldur um sökkuna á færi sínu,
og skötuselur flýtur við borðstokkinn.
Nú fór ég líka að brosa, því þetta var
svo skrítið, en Stjáni tók í eyrugga
gelgjunnar og kipti henni inn fyrir, af-
goggaði hana og fleygði henní fram í
barka. Oddur sagðist fara í land ef
djöfullinn yrði hafður þarna í bátnum.
og lét ófriðlega.
Ég klappaði á öxlina á honum og
sagði að þetta væri óhæfa af slíku
karlmenni að gera svo mikið veður út
af einum Skötusel. Öddnr lét sér nú
hægar og rendi aftur, þá hafði Stjáni
dregið þrjá en ég tvo.
Pá skeður það undarlegarlega að
Oddur setur í annan stór drátt, og svo
spentir urðum við Stjáni að við hætt-
um að renna meðan Oddur dróg.
Svo þungt var neðan í hjá Oddi að
hann sparn fæti við borðstokk og dróg
sveittur; loks kemur upp gríðarstór
svört flyksa og gýs upp sá ógurlegi ó-
þefur.
Nú varð Oddur fyrir alvöru snar —
hann vildi fleygja færinu með öllu, hann
sagði að þetta væri eitrað færi, og hann
rendi því aldrei oftar, það væri ekki
nóg að bann dræði andskotann sjálfan
í fyrsta rensli, heldur yrði hann nú að
afgogga dauðann Fransmann, og heimt-
aði með stappi, hoppi og öðrum frekju-
látum að við færum strax í land.
Ég varð nú að afgogga flyksuna, en
Stjáni talaði um fyrir Oddi á meðan.
Pað er nú ekki að orðlengja það
frekar við urðum nauðugir að íara í
land í þetta sinn, og svo skarpt réri
Oddur að við Stjáni máttum hafa okk-
ur vel í frammi að róa báðir á móti
honum. Fegar í land kom sagði Oddur
að við hefðum fengið sjö í hlut, ég
sagði við hann að með því að telja
kölska og Fransmanninn þá væri sjö á
skip, en hann hélt sig við að það væru
sjö í hlut, hann hefir nú heldur aldrei
verið sterkur i reikning karltötrið.
(Framhald næst).
Brynki úr Hólminum.
V ið eigandi
yígslu^álmur.
Einu sinni voru kærustupör, sem
vildu flýta sér að komast í hjónabandið,
því illa stóð á fyrir konuefninu. Fara
hjónaefnin til sóknarprestsins, sem var
heldur gamaldags og biðja hann að gefa
sig saman í hjónabandið, heima hjá
honum. Prestur varð við bón hjónaefn-
ana. Svo illa hafði tekist til, að prestur
hafði tapað þeirri einu sálmabók, sem
hann átti, svo hann hafði engin önnur
ráð, en að láta syngja eitthvað úr passíu-
sálmunum. Iíallar Prestur á fjósamann
sinn sem var mikill söngmaður og bið-
ur hann að syngja brúðhjónasálmin með
sér. Fjósamaður gerði sem prestur bað.
Tekur sálmana í hönd sér og spyr prest
á hverju sé best að byrja, prestur ans-
ar þvi á þá leið að þeir séu nú allir
jafn góðir blessaðir.
Flettir þá fjósamaður upp í sálm-
unum og byrjar með mikilli raust,
og prestur með. »Sjá nú hve illan
enda | ótrygð og svikin fá j Júdasar
líkar lenda j leikbróðir sínum hjá« o.
s. frv. Ekki er þess getið að brúðhjón-
unum hafi ekki þótt vígslusálmurinn
góður.
Pusi sterki.
Þriðji þáttur.
VII. kafli.
Potturinn, Glásin og-
björgunin úr salningunni.
Svo bar við eitt sinn á kúttir »Fín-
ósu« eign gamla mannsins í Reykjavik,
að hásetarnir höfðu halað tott meir en
góðu hófu gengdi og voru matlystugir
á hundavagtinni, þá fengu þeir (il hinn
fúleflda Jón Jósafatsson að norðan til
að gera sér »hundsbelg« sem kallað er,
hann tók þvi Vel, en sagðist hvergi
finna pottinn, var nú leitað um alt skip
en hvergi fanst potturinn.
Töluverð drift var, en einn háseti
hafði sett fasta dræsuna, en svo er
kallað þegar menn ekki draga inn færið,
heldur seta bragð á vaðbaujuna þegar
þeir ganga frá.
Einhver hafði tekið eftir þvi að pott-
inn hefði verið hengdur á dræsu þessa,
það er gerl með þeim hætti að snæri
er bundið í það sem hengt er á, og svo
er aftur bundið utan um linuna fyrir
utan borðstokkinn og stykkinu sökt,
stöðvast það þá ekki fyr en við sökk-
una. Nú var haft orð á þessu og varð
hlátur í kyrþey, fór Pusi sterki þá nið-
ur í lúkar, sparkaði í manninn sem
pokaði fram i ló, og skipaði honum að
hafa sig upp, hann brá við, fór upp og
dróg færið þó þungt væri, hélt sig draga
mjög stóra skötu eða því um líkt.
Varð nú mikill hlátur er potturinn
kom upp, og var hann nú þrifinn í snatri
og sett upp glásin, þegar hún var til-
búin settust allir að áti, en þá segir sá
er pottinn dróg, þett er ekki »hunds-
belgur« það er kattarl . . . jafningur,
þá reiddist hinn fúlefldi Jón Jósafatsson
að norðan og ætlaði að grípa manninn,
en hann flýði upp á dekk, og Jón á
eftir, fer maðurinn þá upp á v^vísar-
ann eða þenjarann á stórvanti kulmeg-
inn og alla leið upp í salningu, en þar
hafði hann aldrei komið fyr, var talinn
mjög lofthræddur, hætti Jón þá að elta
hann.
Nú settist Jón að áti með hinum,
meðan nokkuð var eftir í pottinum, og
var nú hlegið mikið að manninum í
mastrinu.
Björgunin.
Þegar piltarnir komu upp, æpti sá er
uppi sat; »Þið verðið að sækja mig,
annars gæti ég kannske dottið«. Nú varð
hár hlátur, svo segir Pusi: »Ætli það sé
ekki best að hjálpa manngreyinu niður,
því hann kemur aldrei af sjálfsdáðun«.
Því var tekið vel og var nú tekin tunna
og sett á hana strofta og höluð upp í
klýfirfalnum, en Pusi fór upp, tók í
hnakkabramb á kallinum, stakk hon-
um í tunnuna og sagði; »Leiktu þetta
nú ekki oftar Oddur, því það er ekki
víst ég sækji þig næst. Meira næst.