Morgunblaðið - 06.06.2016, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JÚNÍ 2016
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og
dóttir,
SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR,
Eyjaseli 4,
Stokkseyri,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 31. maí.
Útför hennar fer fram frá Stokkseyrarkirkju
miðvikudaginn 8. júní klukkan 13.
.
Sigurður Viggó Gunnarsson,
Viggó Már Sigurðsson,
Unnar Ólafur Sigurðsson,
Margrét Rún Sigurðardóttir,
Gísli Rúnar Guðmundsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
Jón Skaftason
fyrrv. alþingismaður og sýslumaður
Sunnubraut 8, Kópavogi lést 3. júní.
Jarðarförin fer fram frá Kópavogskirkju
föstudaginn 10. júní kl. 13
Hólmfríður Gestsdóttir
Gestur Jónsson Margrét Geirsdóttir
Helga Jónsdóttir
Skafti Jónsson Kristín Þorsteinsdóttir
Gunnar Jónsson Kristín Þórisdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
✝ Guðrún Raf-nkelsdóttir
fæddist í Árnanesi
í Hornafirði þann
25. apríl 1934. Hún
andaðist á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Uppsölum á
Fáskrúðsfirði 27.
maí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Rafnkell
Jónsson, bóndi, f.
22.4. 1901, d. 23.2. 1991, og
Arnbjörg Sveinsdóttir, hús-
freyja, f. 6.12. 1911, d. 4.4.
1998. Systkini Guðrúnar eru
Jón Benedikt Rafnkelsson, f.
19.8. 1940, Sveinn Rafnkelsson,
f. 19.4. 1944, Rafn Arnar Raf-
nkelsson, f. 6.9. 1945, Gutt-
ormur Rafnkelsson, f. 11.1.
1949, og Birna Helga Rafn-
kelsdóttir, f. 14.11. 1953.
Árið 1954 giftist Guðrún
Guðlaugi Magna Þórlindssyni,
f. 6.4. 1932, d. 22.3. 2013. Börn
þeirra eru: 1) Birna Guðbjörg,
f. 15.10. 1953, d. 6.11. 1953; 2)
Rafnkell Már, f. 1.3. 1955, gift-
1984, c) Elísabet Eir Eyjólfs-
dóttir, f. 14.10. 1984. Dóttir
Sigurðar frá fyrra hjónabandi
er a) Dísa f. 18.9. 1989; 7)
Birna Guðrún, f. 14.4. 1968,
gift Halldóri Guðmundssyni.
Þau eiga tvö börn: a) Evu, f.
13.1. 2000, og b) Emil Bjarka,
f. 25.1. 2001; 8) Magna Lilja, f.
28.12. 1974, gift Eggerti Þór
Óskarssyni. Þau eiga þrjú
börn: a) Maren Ósk, f. 21.10.
2000, b) Aron Snæ, f. 15.3.
2003, og c) Regínu Lind, f.
14.4. 2006.
Guðrún ólst upp í Hornafirði
í heimahúsum, fyrst í Árnanesi
og síðar á Dýhól, við sveita-
störf til 18 ára aldurs. Þar
kynntist hún Magna, verðandi
eiginmanni sínum og flutti með
honum til Fáskrúðsfjarðar.
Þau giftu sig 7. ágúst 1954 og
hófu sinn búskap á Fáskrúðs-
firði. Með honum átti hún átta
börn en tvö þeirra dóu ung.
Guðrún var heimavinnandi
mestalla ævina meðan börnin
voru heima þó hún hafi gripið
af og til í síldarsöltun. Seinna
meir starfaði hún við saltfisk-
verkun og á leikskóla Fá-
skrúðsfjarðar.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag, 6.
júní 2016 ,og hefst athöfnin
klukkan 13.
ur Kolbrúnu Rögn-
varsdóttur; 3) Þór,
f. 10.5. 1958, giftur
Bjarnfríði Andreu
Guðnadóttur. Son-
ur Þórs er a) Þór-
ólfur Freyr, f.
19.2. 1986, móðir
hans er Margrét
Fríða Unnars-
dóttir. Börn And-
reu frá fyrra
hjónabandi eru: a)
Guðrún, f. 10.8. 1979, og b) Jón
Sævar, f. 11.2. 1992, d. 25.3.
2010; 4) Óðinn, f. 24.6. 1959, d.
5.3. 1960; 5) Óðinn, f. 28.10.
1960, giftur Björgu Hjelm. Þau
eiga þrjú börn: a) Sigurð
Vigni, f. 23.4. 1982, b) Guð-
björgu Söndru, f. 9.10. 1984,
og c) Guðlaug Magna, f. 28.9.
1991, d. 16.5. 2009; 6) Jórunn
Arnbjörg, f. 29.9. 1962, gift
Sigurði Eyþórssyni. Maki Örnu
frá fyrra hjónabandi er Eyjólf-
ur M. Eyjólfsson, þeirra börn
eru þrjú: a) Ívar Trausti Eyj-
ólfsson, f. 29.3. 1982, b) Eyrún
Arna Eyjólfsdóttir, f. 14.10.
Elsku mamma, þinni samvist
við okkur á hinu veraldlega
plani er lokið en við vitum að
þú hvílist nú í faðmi ástkærs
eiginmanns, pabba okkar, sem
beðið hefur þín í þrjú ár.
Það er ekki létt verk að setja
niður á blað þessi síðustu orð
okkar til þín.
Hvernig lýsir barn móður-
ástinni, hvernig lýsir ungling-
urinn sambandi sínu við móður
sína, hvernig hugsar fullorðið
fólk til eldri kynslóðarinnar
þegar það áttar sig á því að þið
voruð líka einu sinni bara börn
og unglingar?
Vissulega var margt brallað
og hvert og eitt okkar var
sannfært um að við værum
ástæða gráu háranna þinna.
Meðan við vorum börn var það
fjaran, bryggjurnar og sjórinn
sem heillaði okkur og það getur
ekki hafa verið auðvelt fyrir
mömmuhjartað að vita af okkur
þar.
Síðan tóku við unglingsárin
og uppreisnin gegn yfirvaldinu
og varla hefur það verið létt-
ara, fyrir móður sem skildi við
sína móður aðeins 18 ára göm-
ul. Á okkar fullorðinsárum
gekkstu með okkur í gegnum
okkar lífsreynslu.
En viti menn, með þraut-
seigjuna og Dýhólshúmorinn að
vopni tókst þér að ala upp sex
einstaklinga sem hver og einn
hefur sín einkenni, húmorinn
þinn, þrjóskuna hans pabba og
síðast en ekki síst, vit til að
kveðja þig núna elsku mamma
með tár í augum en þakklæti í
hjörtum.
Burtu þínar þungu byrðar,
búin hin langa þraut.
þær bera nú himnanna hirðar
hafa þær allar á braut.
Í föðurins ástkæra faðminn mjúka
felum við þig í dag.
Síðla mun ljúfustu ævi ljúka
hljóðnað lágt hörpunnar slag.
Minning um móður mun lifa
svo lengi sem andi vor bærist.
Hinstu kveðju með söknuði skrifa
þakklæti í sál vorri hrærist.
(Birna Magnad.)
Hvíl í friði elskuleg.
Rafnkell Már (Mási), Þór
(Tóti), Óðinn (Ói), Arn-
björg (Arna), Birna og
Magna.
Guðrún
Rafnkelsdóttir
✝ Ása Sigurjóns-dóttir fæddist
4. febrúar 1931 að
Laugavegi 43 í
Reykjavík. Hún lést
26. maí á Vífils-
stöðum.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Jónsdóttir, f. 16.
maí 1893, d. 11.
mars 1987, frá
Seljavöllum undir
Eyjafjöllum, og Sigurjón Jóns-
son úrsmiður frá Tjörnum undir
Vestur-Eyjafjöllum, f. 29. janúar
1897, d. 22. september 1969.
Systkini Ásu eru: 1. Jón Ragnar,
f. 1927, viðskiptafræðingur,
hans sambýliskona er Ásta
Breiðdal, f. 1940. 2. Ágústa
Kristín, f. 1929, hennar eig-
inmaður var Sigurður Mar-
inósson, f. 1929, d. 2014. 3. Ólöf,
f. 1931, tvíburasystir Ásu, henn-
ar eiginmaður er Hákon Heimir
Kristjónsson, f. 1928.
Ása giftist 4. febrúar 1956
Axel Nikolaisyni, f. 1935, þau
eignuðust tvö börn, Kristjönu, f.
1956, og Jón Gunnar, f. 1964,
hann er kvæntur
Sigurlaugu Gunn-
arsdóttur, f. 1971,
og eiga þau tvö
börn, Ásu, f. 1999,
og Gunnar, f. 2006.
Ása ólst upp í
Reykjavík en var á
sumrin í sveit í Ey-
vindarhólum undir
Eyjafjöllum hjá
móðursystur sinni,
Dýrfinnu, og manni
hennar, Sigurði, en einnig
dvaldi hún á sumrin hjá frænd-
fólki sínu í Skarðshlíð. Ása
stundaði fimleika hjá glímu-
félaginu Ármanni á yngri árum
og sýndi á tyllidögum listir sínar
bæði á slá og á jörðu niðri, hér-
lendis og erlendis.
Hún stundaði skrifstofustörf
megnið af starfsævi sinni ásamt
því að reka heimili sitt. Þau
hjónin bjuggu sjö ár í Danmörku
en lengst af bjuggu þau í Kefla-
vík, Garðabæ og síðast á Sel-
tjarnarnesi.
Útför Ásu verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 6.
júní 2016, klukkan 11.
Mig langar að minnast
mömmu í nokkrum orðum.
Hún kom iðulega með sam-
loku og kókómjólk og skildi eftir
fyrir aftan markið þegar dag-
arnir voru langir hjá fótboltast-
rák. Og þegar við vinirnir kom-
um heim úr skólanum þá beið
okkar brauð, pönnukökur og
mjólk. Hún saumaði á mig bux-
ur eða breytti þeim sem við
keyptum eins og ég vildi.
Skammaði mig þegar það átti
við, hvatti mig áfram í píanó-
náminu, fótboltanum og blak-
inu. Var sem sagt alltaf til stað-
ar og var ánægð með
barnabörnin og tengdadótturina
og fylgdist vel með, ekki síst
tónlistarnámi barnabarnanna.
En mamma var stundum
kvíðin, kveið oft litlu hlutunum.
Henni gekk miklu betur að
höndla mikla erfiðleika en litla
og reyndist mér og minni fjöl-
skyldu alltaf vel. Stundum er líf-
ið jú brekka.
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn, Drottinn
skýlir þér, hann er þér til hægri hand-
ar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna
þér mein, né heldur tunglið um næt-
ur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína
og inngöngu héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur)
Takk mamma fyrir hvatn-
inguna, samlokurnar og lífið.
Blessuð sé minning þín
mamma.
Jón Gunnar.
Það voru blendnar tilfinning-
ar sem bærðust með mér er ég
kom fyrst inn í Tryggingastofn-
un ríkisins til að taka við félags-
mála- og upplýsingadeildinni.
Ein af þeim fyrstu sem buðu
mig velkomna var Ása Sigur-
jónsdóttir, sem varð nánasti
samstarfsmaður minn allan tím-
ann sem ég starfaði þar. Það fór
strax vel á með okkur.
Hún var elskuleg og setti mig
vel inn í siði, venjur og ekki síst
regluverkið í þessari mikilvægu
velferðarstofnun. Það var ómet-
anlegt að eiga hana að í vegferð-
inni í gegnum frumskóg al-
mannatrygginganna, sem hún
þekkti vel. Hún vissi líka alltaf
hver gæti svarað ef hún hafði
ekki svörin á reiðum höndum og
leiddi mig þannig áfram.
Við Ása urðum mestu mátar,
en mig grunar að stundum hafi
henni fundist nóg um nýjunga-
girnina í mér þegar kom að því
að kynna viðskiptavinum stofn-
unarinnar réttindi sín. Þá skyldi
fá nýjustu tækin og tólin, útbúa
handbækur og nýstárlega bækl-
inga fyrir alla bótaflokkana,
sem breyttust í sífellu, halda
námskeið og endalausar kynn-
ingar. Ása tók þessu öllu með
jafnaðargeði þótt vinnuálagið
ykist. Hún var yndisleg kona,
þægileg í viðmóti og bauð ætíð
af sér góðan þokka.
Árin með Axel í Danmörku
voru henni eftirminnileg og
margt var gert að dönskum
hætti. Gaman var að heyra af
tilraunum þeirra hjóna við ála-
veiðarnar í skurðunum við sum-
arbústaðinn fyrir austan fjall og
af reykofninum sem komið var
upp svo hægt væri reykja álinn
upp á danskan máta.
Ása var mjög listræn og flink
í því sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Hún var áhugasöm um
steina og steintegundir. Þau Ax-
el áttu steinaslípivel og sýndi
hún mér oft fagra steina sem
þau höfðu slípað.
Ása var mikill dýravinur og
talaði hún stundum um Dúdda,
hundinn þeirra, eins og hann
væri barnið hennar. Hún gat
ekki gert honum Dúdda það að
þurfa að bíða eftir henni lengur
en nauðsynlegt var og fór því
stundvíslega heim úr vinnunni.
Hann beið alltaf eftirvæntingar-
fullur í ganginum við útidyrnar
og fagnaði henni er hún kom
heim úr vinnunni. Ekki gat hún
hringt í Dúdda til að láta hann
vita að henni seinkaði, – átti hún
til að segja kímin.
Ása átti ættir að rekja til
Vestmannaeyja og var gaman
að rabba við hana um Eyjarnar
og ættmenni hennar, sem ég
kannaðist við af afspurn frá
tengdamóður minni. Hún sagði
skemmtilega frá.
Eftir að ég hætti í Trygginga-
stofnun og leiðir okkar skildi
spjölluðum við stundum saman í
síma og svo var alltaf gaman að
hitta þau Axel á gangi í mið-
bænum eftir að þau fluttu á
Nesið. Þar voru falleg eldri hjón
á ferð sem nutu þess að vera
saman. Ég kveð Ásu með þakk-
læti fyrir einstakt samstarf og
vináttu. Axel, börnum þeirra og
fjölskyldu votta ég innilega
samúð.
Ásta Ragnheiður
Jóhannesdóttir.
Ása
Sigurjónsdóttir
Elsku Steini okkar.
Þú fallegi, fallegi maður.
Mikið er ósanngjarnt að þú haf-
ir verið tekinn í burtu. Kannski
vantaði hláturinn þinn og gleði
þarna uppi.
Þú varst alltaf brosandi og
alltaf jákvæður.
Við eigum öll eftir að sakna
þín.
Minningarnar um gömlu tím-
ana hafa skotist upp hjá okkur
þessa síðustu daga og þegar við
hópurinn hittumst til að minn-
ast þín var eins og við hefðum
hist síðast í gær.
Við höfum öll farið sitt í
hverja áttina, en vinskapurinn
mun alltaf haldast. Þú varst
Steingrímur Gíslason
✝ SteingrímurGíslason fædd-
ist 4. mars 1977.
Hann lést í Dan-
mörku 26. apríl
2016 af slysförum.
Steingrímur var
sonur Gísla Stein-
grímssonar og
Kristínar Andr-
ésdóttur. Hann átti
fjóra bræður og
eina uppeld-
issystur, þau eru Kristinn Jón,
látinn , Þorkell Love, Kristinn
Jón, Gabriel og Sunna Elvira.
Steingrímur lét eftir sig tvo
syni, þá Tristan Andra og Balt-
asar Breka.
Útför Steingríms fór fram 17.
maí 2016.
gleðigjafi og það
var ávallt notalegt
og skemmtilegt í
kringum þig.
Þú varst vinur í
raun. Engjasels-
„crewið“ mun allt-
af minnast þín
fallega og með
söknuði í hjarta.
Ljúfi drottinn lýstu
mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Vonandi ertu á góðum stað
og sáttur við Guð og menn.
Við viljum votta fjölskyldu
Steina okkar dýpstu samúð og
sendum þeim styrk á óyfirstíg-
anlegum tímum.
Hvíl í friði.
Gunnar, Ólafur Ragnar,
Ólafur, Laufey, Guðbjörg,
Arndís, Jóhanna, Stefán
og María.
Hinn 26. apríl 2016 rennur
okkur félögunum seint úr
minni.
Þann dag misstum við vin
okkar hann Steingrím Gíslason.
Það var þungt högg að fá þær
fréttir að Steini væri fallinn
frá.
Höggið var í senn lamandi og
tilfinningaþrungið, myrkur og
dofi fyllti hugann fyrst um
sinn, en svo birti til.
Það birti til vegna þeirrar
gleði og hlýju sem Steini gaf af
sér. Eftir standa minningar um
vin sem ætíð gaf meira en hann
tók.
Fyrstu viðbrögð allra sem
þekktu Steina voru að það gæti
ekki verið að hann hefði látist í
bílslysi enda var hann færasti
ökumaðurinn í vinahópnum.
Þetta hlyti að vera misskiln-
ingur, en reyndist engu að síð-
ur rétt, og það er erfitt að
sætta sig við að svo góður
drengur sé fallinn frá.
Steini kom til dyranna eins
og hann var klæddur. Hann var
stoð vinum sínum og alltaf
hægt að stóla á stuðning hans í
því sem maður sjálfur tók sér
fyrir hendur. Steini var allur af
vilja gerður og vildi allt fyrir
alla gera.
Hann lagði oft krók á leið
sína til að hjálpa vinum sínum
og meira en til var ætlast.
Vinirnir fóru ekki varhluta af
hjálpsemi Steina, enda átti
hann erfitt með að neita vinum
sínum um nokkurn hlut.
Hið sama átti við um fjöl-
skyldu Steina sem honum þótti
svo vænt um.
Steini hugsaði hlýlega til
sona sinna sem voru honum
ætíð ofarlega í huga.
Hann talaði mikið um þá og
langaði að gera meira fyrir þá
en aðstæður leyfðu, og framtíð-
arplön Steina gengu öll út á
það.
Ef lýsa ætti Steina í örfáum
orðum þá var þetta maður sem
var mikill gleðigjafi, dreifði
gleði hvert sem hann kom með
svartri og skemmtilegri kímni-
gáfu.
Steini fann alltaf lausnir, átti
það til að fara sínar eigin leiðir
sem oftar en ekki skilaði sér í
góðu verki að degi loknum.
Það kom honum sjálfum ekki
á óvart hversu frábær hann var
og lét vini sína vita af því, þetta
vita allir sem þekktu Steina.
Hann bjó yfir mikilli sköpunar-
gleði, handlagni, dæmdi ekki
aðra og talaði umbúðalaust.
Maður átti alltaf stuðning vísan
hvort sem um var að ræða verk
sem þurfti að vinna eða þegar
eigin hugsanir flæktust fyrir.
Steini var þannig gerður að
hann gat skilið mann, greint
rétt frá röngu og gefið ómet-
anleg ráð í erfiðum aðstæðum.
Steingrímur okkar. Það er
ekki hægt að segja annað en að
þín verður sárt saknað.
Fráhvarf þitt skilur eftir
tómarúm í hugum okkar, sem
verður erfitt að fylla.
Slíkt mun taka tíma, en á
meðan rifjum við upp allar þær
skemmtilegu minningar sem
við bjuggum til saman.
Það er okkur mikill heiður að
hafa verið vinir þínir undan-
farna áratugi.
Við vottum fjölskyldu og að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð.
Hvíl í friði, „fallegi maður“.
Finnur Eiríksson,
Sveinjón Ingvar
Sveinjónsson.