Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.07.2016, Blaðsíða 35

býr það Íslendinginn ekki undir
sandöldur Namib-eyðimerkurinnar í
nágrenni við Walvis Bay, rétt við
strendur Atlantshafsins. Þar bylgj-
ast örfínn gullsandurinn um undir
safírbláum himni og myndar lands-
lag sem er einfalt og margbrotið í
senn. Franski rithöfundurinn og
flugkappinn Antoine de Saint-
Exupéry reit meðal annars þannig í
metsölubók sinni, Litla prinsinum,
um eyðimörkina í Sahara: „Ça c’est,
Öðru máli gegndi um blettatíg-
urinn, sem er að mati undirritaðs
með tignarlegri dýrum sem hann
hefur augum litið. Það er einhver
reisn og fágun yfir þessu fótfráasta
landdýri veraldar og kraftarnir ber-
sýnilega sparaðir uns tími er kominn
til að taka á rás við veiðar. Á meðan
pardusinn var slægur og fautalegur
til augnanna skein viska aldanna úr
andliti blettatígurins og svipurinn
sat um hríð í blaðamanni.
Síðdegis tók degi að halla býsna
skjótt og um hálfsjö var tekið að
skyggja. Þá var haldið í kvöldverð og
þaðan í fyrsta gististaðinn, fallegt
hús úti á gresjunni þar sem óbyggð
víðáttan blasti við út um stofuglugg-
ann. Aðbúnaður allur til fyr-
irmyndar og á veggnum var árituð
mynd af Brad og Angelinu, þar sem
þau þakka Schultz-fjölskyldunni fyr-
ir afnotin af slotinu. Um kvöldið sát-
um við ferðafélagarnir um stund úti
á pallinum sem sneri út í óbyggð-
irnar, eins og stofuglugginn, og þar
truflaði ekkert villta þögnina, nema
einstaka dýrahljóð. Sum töldum við
okkur þekkja – önnur ekki.
Af hæðum,
steinum og stokkum
Í Namibgrens er gaman að koma,
hvort heldur fólk er áhugasamt um
tjaldgistingu í óbyggðum ellegar
torfæruakstur; hvort tveggja fékk
undirritaður að reyna og það var á
allan hátt ógleymanleg reynsla. Um-
hverfið þar er grýtt með slíkum til-
þrifum að Ísland gæti þar lært sitt-
hvað. Á leiðinni þangað, nánar
tiltekið við borgina Rehoboth sem
liggur rúma 90 kílómetra beint suð-
ur af Windhoek, gafst ferðalöngum
kostur á að fara yfir Hvarfbaug
syðri (e. Tropic of Capricorn) og þar
er vinsælt að smella af mynd. Bíltúr
þessa dags reyndist fullur af ótrú-
legum augnablikum – allt frá áningu
á útsýnisstað þar sem sást nánast til
eilífðar og hæðirnar á sléttunni
runnu hver af annarri inn í mistrið
uns þær sem fjærst voru runnu inn í
sjóndeildarhringinn – til nánast
ófærra troðninga sem Toyota Hilux-
jeppum var gert að klöngrast yfir,
með góðu eða illu. Það var svangur
mannskapur sem lagði leið sína á
tjaldsvæðið í Namibgrens að kvöldið
og þáði þar eldgrillað kjöt af teini og
aðra hressingu. Eftir matinn var
tekið sæti í kringum varðeld og að
ævintýralegum degi loknum var eins
og fólk vildi helst bara tengjast al-
heiminum með því að stara í logana,
mitt úti í óravíddum urðar, grjóts og
sanda. Einhver fékk þá grillu að
kveikja á tónlist frá heimahögunum
en hann var snarlega kveðinn í kút-
inn af vöskum ferðafélaga; var það
vel.
Stundum þarf maður ekkert – og
vill ekkert – nema þögnina og hvísl-
andi viðinn í eldinum.
Hafið bláa
hafið og himinninn
Þó að stórgrýti og stórskorið lands-
lag sé tilkomumikið út af fyrir sig þá
pour moi, le plus beau et le plus
triste paysage du monde.“ Þetta er, í
mínum augum, fallegasta og sorg-
legasta landslag í öllum heimi. Þetta
má að vissu leyti heimfæra á sand-
auðnina í suðvesturhluta Namibíu;
það er einhver angurvær fegurð í
fíngerðum og lífvana sandinum.
Landslag þetta er alltént Íslend-
ingnum svo framandi að hann á auð-
velt með að gleyma sér við að stara á
öldur, hæðir, dali og önnur tilbrigði
sem vindi og veðrum hefur þóknast
að móta í það og það skiptið. Á
morgun verður eyðimörkin mótuð í
annað mynstur; hún er alltaf og
aldrei eins.
Þar eyddi blaðamaður lunga af
degi en var rétt að ná að kynnast
eyðimerkursandinum þegar mál var
til komið að halda til Swakopmund,
hafnarborgarinnar norður af Walvis
Bay. Þennan stað vildi ég gjarnan fá
að sjá aftur, einhvern tímann á lífs-
leiðinni.
Hin þýsku kynni
gleymast ei
Eins og við er að búast eru þýsk
áhrif mjög varanleg í þessari þýsku
nýlendu til forna, og nafnið Swakop-
mund er beinlínis þýskt. Götuheiti
og önnur örnefni í borginni og ná-
grenni eru þýsk eða í það minnsta
þýskættuð, og byggingarstíllinn
auðsjáanlega evrópskur. Fyrir
áhugasama er rétt að benda á
Strand Hotel sem öruggan og indæl-
an gististað, með góðum veit-
ingastað og prýðilegum hótelbar.
Flest herbergin hafa magnað útsýni
til sjávar og frískandi hafgolan er vel
þegin, kvölds, morgna og þar á milli.
Það er gaman að spóka sig um bæ-
inn og ýmislegt að skoða, en við
ágenga minjagripasala er best að
segjast hafa gleymt veskinu heima;
að öðrum kosti láta þeir vart segjast.
Fyrir Íslending sem ekki hafði séð
til hafs í nokkra daga var þó eft-
irminnilegast að ganga meðfram
strandlengjunni og hlusta á öldu-
gjálfrið; það er ekkert minna en un-
aðsleg tónlist í eyrum mörlandans.
Sökkvandi sólin í blóðrautt Atlants-
hafið var þá með því fegursta sem ég
leit í þessari ferð minni til Afríkurík-
isins Namibíu.
Hefði einhver heimamanna, tal-
andi á afrikaans, spurt mig hvernig
mér líkaði landið hefði ég sjálfsagt
svarað að þeirra hætti um það sem
fallið hefur í kramið og rúmlega það:
„Lekker, man!“
Landslagið í Namib-eyðimörkinni er
engu líkt og fagurmótaðar sandöld-
urnar dáleiddu Íslendinginn sem aldr-
ei hafði séð annað eins umhverfi.
Tegund smáfugla gerir sér hóphreiður í trjám sem þessum og hættir stundum
ekki viðbyggingu fyrr en þyngdin ber tréð ofurliði, eins og hér sést. Leið-
sögumenn vara fólk við að ganga undir slík hreiður til að skoða þau því oft eru
snákar inni í eggjaleit og geta fallið út þegar minnst varir og í fang forvitinna.
Ljónið Clarence gerðist heldur uppivöðslusamt þegar menn nálguðust og
greinarhöfundi varð ekki um sel þegar konungur dýranna sýndi stökkkraftinn.
Fljótlega var þó kastað til hans vænum bita af hrossakjöti og hann róaðist.
Það er kyrrð, reisn og yfirvegun yfir
blettatígrinum – uns hann tekur á rás
enda fótfráasta landdýr veraldar.
Þessi rauðklæddi hirðir vakti eftirtekt greinarhöfundar enda fötin litríkari en almennt sást í upp-
sveitum Namibíu. Hann veifaði glaðlega er bíllinn rann framhjá, sáttur með sitt.
Horft að Strand Hotel í Swakopmund. Eins og sjá má stóð sandstormur af landi og á haf út, með
hvössum gusti og sandi í loftinu. Swakopmund er þýskt nafn enda um gamla nýlendu að ræða.
’Í Namibgrens er gam-an að koma, hvortheldur fólk er áhugasamtum tjaldgistingu í
óbyggðum ellegar tor-
færuakstur; hvort tveggja
fékk undirritaður að
reyna og það var á allan
hátt ógleymanleg reynsla.
17.7. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 35
FERÐALÖG