Morgunblaðið - 18.11.2016, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 2016
✝ Sigríður Hjart-ardóttir fædd-
ist í Efri-Rauðsdal
á Barðaströnd f. 23.
júlí 1929. Hún lést á
Borgarspítalanum
8. nóvember 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Hjörtur
Valdimar Erlends-
son, f. 17. ágúst
1888, d. 11. janúar
1969, og Guðrún
Pálsdóttir, f. 16. október 1889, d.
27. febrúar 1970. Sigríður var
yngst 10 systkina sem eru nú öll
látin, þau voru: Erlendur Magn-
ús, f. 1910, d. 1997, Jónas, f. 1911,
d. 1930, Helga, f. 1915, d. 1986,
Svanfríður, f. 1916, d. 2004, Val-
borg, f. 1918, d. 2002, Lilja, f.
1919, d. 1993, Valdimar, f. 1923,
d. 2009, Gísli, f. 1924, d. 1986,
Rósamunda, f. 1927, d. 2014.
Sigurðsson, f. 1963. Börn henn-
ar og Aðalsteins Hallgríms-
sonar eru Rebekka Rún, f.
27.10. 1987, d. 6.11. 1987, Búi
Bjarmar, f. 1988, eiginkona Íris
Stefanía Skúladóttir, börn
þeirra eru Ísafold Salka og
Stígur. Rósa Rún, f. 1991, sam-
býlismaður Nemanja Granic-
arski, sonur þeirra er Bóas
Vukan, dóttir Nemanja er Aur-
ora Blanka. Sara Sólrún, f.
1998.
4) Stefán Hallbjörn Búason, f.
1968, sambýliskona Dagbjört
Elsa Yngvadóttir, f. 1970, dætur
þeirra eru Anna Sóley, f. 2002,
og Eva Katrín, f. 2008, dóttir
Elsu er Hjördís Vigfúsdóttir,
synir hennar og Sigurbjörns
Víkings eru Óðinn Breki og Þór
Helgi.
Mestan starfsaldur sinn vann
Sigríður sem matráður.
Fyrir 14 árum eignaðist Sig-
ríður góðan vin og ferðafélaga,
Þorstein Þorsteinsson, og nutu
þau ævikvöldsins saman.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag, 18. nóv-
ember 2016, klukkan 13.
Árið 1949 kynnt-
ist Sigríður eigin-
manni sínum Búa
Rafni Einarssyni
frá Brekkuvöllum á
Barðaströnd, f. 2.2.
1928, d. 2.2. 1992.
Þau höfðu sinn bú-
skap á Patreksfirði,
lengst af á Brunn-
um 12, allt fram til
ársins 1983 er þau
fluttu í Kópavog.
Þau eignuðust fjögur börn: 1)
Guðríður Eydís Búadóttir, f. 7.9.
1952, d. 11.11. 1952, 2) Guðríður
Eydís Búadóttir, f. 1954, sonur
hennar f. andvana 1980, Íris
Hauksdóttir, f. 1983, sambýlis-
maður Finnur M. Flosason, dæt-
ur þeirra eru Lea Ísey og Freyja
Karitas.
3) Rúna Hjördís Búadóttir, f.
1961, sambýlismaður Kristinn
Elsku mamma mín, það var
mikið tóm sem umlukti mig á
þeirri stundu sem þú kvaddir
þessa jarðvist. Það er svo gott að
hugsa til þín og ylja sér við minn-
ingarnar. Ég hugsa svo hlýtt til
þín og allra kosta þinna. Þú varst
svo dugleg og híbýli þín voru alltaf
svo hrein og fín, allt unnið svo létt
og áreynslulaust. Rykkornin
höfðu ekkert í þig, þú varst alltaf
búin að ná þeim áður en þau lentu
og óhreini þvotturinn náði varla að
botna þvottakörfuna áður en þú
varst búin að þvo hann, strauja og
brjóta saman upp í skáp.
Matur og matargerð var þér
alltaf nátengd. Vannst sem ráðs-
kona í vegavinnuflokkum. Vannst
í fiskinum, þar sem þú flakaðir og
skarst úr á túrbóhraða og varst
alltaf með hæsta bónusinn. Eftir
að þú fluttir suður sástu um mötu-
neyti, þar sem þú útbjóst fundar-
veisluföng og barst fram fallega
skreytt smurbrauð eða bauðst
upp á heita jólaköku við mikla
ánægju starfsmanna sem áttu
ekki slíku dekri að venjast. Þegar
þú eldaðir heima hjá þér gerðir þú
alltaf ráð fyrir margmenni í mat,
aldrei komið að tómum kofanum á
þeim bæ þótt nokkrir munnar
bættust við. Þú varst einhvern
veginn ávallt reiðubúin, það er
mér alltaf minnisstætt þegar þú
komst í fermingaveislu hjá mér og
þér fannst að gæti orðið tæpt með
eftirréttinn, þá brástu þér út í bíl
og komst inn með nokkrar mar-
engstertur sem þú hafðir haft með
þér í skottinu svona til vonar og
vara, þær kláruðust vitanlega all-
ar, einfaldlega vegna þess að þú
bjóst til svo ómótstæðilega góðar
tertur. Þér var alltaf svo umhugað
um að veita vel og að allir væru vel
saddir en þú sjálf borðaðir eins og
fugl, sagðist vilja hafa smá pláss
fyrir eftirréttina, enda mikill sæl-
keri.
Þú varst algjör hamhleypa,
krafturinn og dugurinn voru þínir
fylgifiskar, þoldir ekki iðjuleysi og
gekkst í öll erfiðisstörf, en jafn-
framt varstu svo kvenleg og fín
með þig. Þér var umhugað um að
fylgja nýjustu tísku og áttir alltaf
auðvelt með að velja flíkur á
barnabörnin þín, valdir alltaf það
besta. Það lék allt í höndunum á
þér, elsku mamma, það lýsir best
seiglunni í þér að þú hélst áfram
að prjóna og gera annað handverk
og lést skjálftann í höndunum ekki
slá þig út af laginu.
Þú kunnir líka að njóta og naust
þín hvergi betur en þegar þú varst
á ferðinni, hvort sem var innan-
lands eða utan, svafst svo vel í
fellihýsinu og dáðir að fara til sól-
arlanda. Varðst alltaf brúnust
allra, enda suðræn í útliti með þitt
dökka hár og brúnu augu.
Ég veit að þér yrði ekkert um
allt þetta hól en það er samt bara
þannig að ég hef aldrei kynnst
eins harðri og ósérhlífinni mann-
eskju eins og þér, kveinkaðir þér
aldrei, enda var ekkert að þér og
þannig var það fram á síðustu
stundu.
Ég kveð þig mamma mín með
broti úr ljóði eftir Davíð Stefáns-
son frá Fagraskógi:
Því aðeins færð þú heiðrað og metið
þína móður,
að minning hennar verði þér alltaf hrein
og skír,
og veki hjá þér löngun til að vera öðrum
góður
og vaxa inn í himin þar sem kærleikur-
inn býr.
Hjartans kveðja. Þín
Hjördís.
Daginn sem fyrsta haustlægðin
óð yfir landið og boðaði yfirvofandi
vetrarstorm ákvað hún amma mín
að kveðja. Hún var meira fyrir sól-
ina.
Amma var ekkert á leiðinni að
leggja árar í bát. „Það gerir mann
bara veikari að vera í spítalaföt-
um,“ sagði hún, þessa sautján
daga sem hún barðist við dauðann.
Þótt amma hafi verið hálfri öld
eldri en ég vorum við líkar í hugs-
un og hegðun. Amma var ung í
anda og það er dýrmætur eigin-
leiki. Það er eigingjarnt að hafa
viljað hafa hana lengur hjá mér.
En staðreyndin gerir sorgina ekk-
ert síðri. Ég hef undirbúið mig
undir sársaukann en það gerir
missirinn ekkert minni. Það er
sárt að kveðja, en rétt eins og Lea
segir, líður langömmu vel. Það er
laukrétt og ég hlakka til að hitta
hana í Sumarlandinu, seinna.
Amma var eina amma mín og ól
mig mikið upp. Ég var sannkölluð
súkkulaðikleina og gat alltaf leitað
til hennar.
Amma skammaði mig ekki og
rifumst við aldrei. Hún tók minn
málstað og leyfði mér að drull-
umalla kökur sem urðu að sameig-
inlegu áhugarmáli. Ef eitthvað var
víst í veröldinni var það að amma
átti alltaf nýbakað bakkelsi. Enda
ilmaði eldhúsið hennar, allt fram á
síðasta dag. Bakstursblætið erfði
ég frá henni og henni þótti vænt
um það. Áhuginn leyndi sér aldrei í
kökuboðum og hún grandskoðaði
terturnar og handbrögðin. Henni
fannst ég flink og þótti vænt um
þegar ég bar okkur tvær saman.
Við deildum sælkeraástinni og
slepptum öllum aðalréttum í skipt-
um fyrir góða eftirrétti.
Það er skrítið að skrifa köku-
blað og kveðja ömmu í sömu vik-
unni. Amma væri spennt að fletta í
gegnum blaðið. Það sýndi sig á
Landakoti þegar ég mætti með
fullt fang af blöðum sem hún deildi
eins og demöntum. Myndin af mér
var jú fremst. Nokkrir líktu okkur
saman og hún ljómaði eins og sól-
in.
Amma var líka glysgjörn og
hafði auga fyrir tísku enda slógu
gjafirnar hennar alltaf í gegn. Ef-
laust af því hjörtu okkar slóu í
takt. Hún tók að sama skapi veik-
indum sínum illa. Það var ekki
hennar stíll að láta sjá sig hjálp-
arvana í hjólastól.
Parkinson-púkinn var gráðugur
því hann tók handavinnuna og allt
það sem ömmu þótti vænt um. Eft-
ir veikindin minnkuðu lífsgæðin til
muna og undir lokin var erfitt að
halda um prjónana. Skjálfhentir
fingur misstu eggin í gólfið sem
áttu að rata í bökunarskálina. Það
þótti henni sárt og okkur ekki síð-
ur.
Ég minnist ömmu sem töffara.
Duglegust allra og kvartaði aldrei.
Vann í grjótharðri verkamanna-
vinnu þó fegurð hennar hafi lamað
samstarfsmenn hennar alla.
Amma mun alltaf koma upp í
hugann þegar ég klæðist ullar-
sokkum. Líka þegar ég borða
pönnukökur eða fæ mér gular
Juicy Fruit tyggjóplötur. Sömu-
leiðis þegar ég les bækurnar um
Rasmus klump fyrir stelpurnar
mínar og þegar ég smyr á mig
Nivea kremi úr bláu álboxi. Jafn-
vel enn meira þegar ég nota orð
eins og lummusokkur eða apafót-
ur. Minning hennar kemur fram í
ótal fleiru og verður alltaf á lofti
Þegar ég kveiki á kerti verður það
henni til heiðurs. Ég er þakklát
fyrir tímann sem við áttum saman
og get aldrei þakkað þessum stóra
upp á himni fyrir að hafa gefið mér
þessa ömmu. Hún var sú allra
besta. Kahlil Gibran hitti naglann
á höfuðið þegar hann sagði: „Þeg-
ar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
huga þinn og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði
þín.“ Ég ætla hafa þau orð hugföst.
Hvíl í friði, elsku yndislegust allra.
Þín,
Íris.
Elsku amma. Ég mun alltaf
muna eftir hversu hlýtt það var að
koma til þín, umvafin umhyggju og
ást. Ég á svo margar góðar minn-
ingar með þér, en þær sem eru
mér dýrmætastar eru þær sem
eru hvað hversdagslegastar, og
áttu sér stað við eldhúsborðið þitt
þar sem bökunarilmurinn fyllti
eldhúsið og ást þín og kærleikur
var falinn í sérhverjum munnbita
af nýbökuðum kökum. Þínar hlýju
sterku hendur mótaðar af lífsins
prjáli en um leið svo mjúkar og
góðar. Í hvert sinn sem þú tókst í
hendur mínar og brostir fann ég
styrk og von sem mun leiða mig
áfram í þessu blessaða lífi. Elsku
amma, þú sem varst svo fullkomin,
þú sem kenndir mér svo margt, þú
sem elskaðir mig og leyfðir mér
allt, þú sem passaðir upp á mig og
leiddir mig áfram með föstu og
öruggu handataki. Tilveru þinnar
mun ég sakna svo mikið en nær-
vera þín mun alltaf fylgja mér og
mínum. Þú ert ennþá hér hjá mér
og munt alltaf vera, elskuð og
saknað.
Góða ferð, elsku Siggamma, ég
bið að heilsa.
Rósa.
Elsku amma mín.
Ég var aðeins sjö mánaða þegar
ég byrjaði í pössun hjá þér. Þú
kenndir mér svo margt og ég
hermdi allt eftir þér. Ég tók upp
sama orðaforða og var byrjuð að
ganga alveg eins og þú, dró örlítið
annan fótinn, hallaði mér fram og
setti hendur fyrir aftan bak.
Við mynduðum virkilega sterk
tengsl, áttum alltaf gott samband
og vorum oft meira eins og bestu
vinkonur. Þegar ég var lítil gerð-
um við allt saman. Mér fannst allt-
af gott að koma til þín því þú varst
svo góð við mig. Ég svaf sjaldan
betur en í ömmuholu eftir að þú
last fyrir mig Doddabókina alla
vega þrisvar. Þú sást til þess að ég
væri heldur betur aldrei svöng. Af-
greiðslukonurnar í bakaríinu voru
orðnar bestu vinkonur okkar og ég
held þau séu óteljandi skorpulausu
ristuðu brauðin með apríkósumar-
melaði og osti sem ég fékk hjá þér.
Þú bættir úr því þegar tásurnar
voru kaldar, þá áttir þú alltaf nýtt
par af prjónuðum ullarsokkum
fyrir mig. Þú passaðir að mér
leiddist aldrei. Við gátum spilað
endalaust og vorum orðnar ótrú-
lega góðar í kleppara. Þú kenndir
mér að leggja kapal og að leysa
sudoku-þrautir. Svo gátum við tal-
að um allt milli himins og jarðar.
Þú hlustaðir alltaf, sama hvað
angraði mig, og okkur hefur aldrei
fundist leiðinlegt að slúðra.
Mér þykir svo óendanlega vænt
um þig og allt sem þú gafst mér.
Þú gafst mér svo mikla hlýju,
væntumþykju og ást og það eru
ómetanlegar gjafir sem ég mun
alltaf geyma í hjarta mér.
Ég er svo þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Ég er svo þakklát fyrir að eiga
þig sem ömmu.
En mest af öllu er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að þekkja þig
því þú ert rosalega sterk og flott
kona og algjör fyrirmynd. Ég mun
halda áfram að líta upp til þín eins
og ég hef alltaf gert og get ekki
beðið eftir að segja börnunum
mínum sögur af okkur og öllu því
góða sem þú gerðir.
Elsku amma mín, ég elska þig
af öllu mínu hjarta og minningarn-
ar sem ég á af okkur munu ávallt
lifa í huga mér. Í öllum afmælis- og
jólakortum sem ég fékk frá þér
skrifaðirðu „Guð veri með þér“, en
ég veit að þú sjálf munt alltaf vera
með mér, geyma mig og gæta þér
hjá, og það er það sem róar hug-
ann minn.
Þín ömmustelpa
Sara Sólrún Aðalsteinsdóttir.
Elsku amma.
Við viljum þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar og allar góðu kök-
urnar. Það var alltaf jafn gott að
koma til þín. Það er óneitanlega
skrítið að hugsa til þess að halda
jólin í fyrsta skiptið án þín. Þú hef-
ur alltaf verið svo órjúfanlegur
partur af fjölskyldunni. Ég lofa
þér því, elsku amma, að við mun-
um kveikja á kerti og hugsa alltaf
til þín. Við systur hugsum með
hlýhug til daganna í fjörunni þinni
þar sem við nutum með þér. Sveit-
in þín er okkar Paradís á jörðu.
Við elskum þig, amma.
Með kærleika ert þú kvödd í dag, spil-
að verður til þín lag.
Eftir verður minning blíð, hjartans þakkir
fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðar strönd, leiðir
sjálfur
Drottinn þig við hönd.
Anna Sóley og
Eva Katrín Stefánsdætur.
Amma Sigga var eins og ömm-
urnar í sögubókunum; ljúf, góð, ið-
in og brosmild. Ég var einstaklega
heppinn að alast upp í nágrenni
við ömmu mína á grunnskólaárum
mínum. Við bjuggum Reykjavík-
urmegin í Fossvoginum og amma
Kópavogsmegin. Þangað var ljúft
að fara ef mömmu seinkaði heim
úr vinnu eða ef farið var að rýrna í
kexskúffuni heima. Þá var lagt af
stað yfir dalinn og oftar en ekki
var boðið upp á nýbakaðar pönnu-
kökur, rúllutertu eða súkku-
laðiköku. Síðan spiluðum við oft
eða hún leyfði mér að hlaupa eftir
spólu. Amma hlustaði alltaf og
kvartaði aldrei. Jafnvel þegar
Parkinsons-sjúkdómurinn hafði
náð tökum á hreyfingum alls lík-
ama hennar minnist ég þess ekki
að hún hafi nokkru sinni kveinkað
sér eða fundist hún þurfa á hjálp
að halda. Hélt ótrauð áfram og
ferðaðist bæði innanlands og utan
langt fram eftir öllu og kom mér
sífellt á óvart hversu þrautseig og
ákveðin hún var. Ég vona að ég
reynist börnum og barnabörnum
mínum jafnvel og amma Sigga
reyndist mér. Amma, þú varst
mér einstaklega góð og ég mun
aldrei gleyma stundunum sem við
áttum saman.
Þinn dóttursonur,
Búi Bjarmar Aðalsteinsson.
Nú eru að verða fimmtán ár síð-
an ég kynntist Sigríði, eða Siggu
eins og hún var oftast kölluð. Þá
vildi svo til að við vorum bæði
samtímis eina viku á „sparidög-
um“ í Hveragerði. Smám saman
styrktust þau kynni og við fórum
að ferðast saman, bæði utanlands
og innan. Það voru góðir tímar og
ánægjuleg ár. Saman fórum við
um mestallt landið og eignuðumst
okkar uppáhalds staði og ferða-
leiðir. En aldrei varð neinn lands-
hluti henni þó jafn kær og Vest-
firðirnir. Þar fæddist hún, ólst upp
og stofnaði fjölskyldu. Rauðsdal-
ur, með sínar ljósu fjörur. Pat-
reksfjörður, með sinn bláa sjó og
bröttu fjöll, þar var hennar Ísland.
Síðast fórum við þar um í sumar
leið. Mér fannst þá eins og hún
væri að kveðja hvern stað. Líklega
hefur hana grunað að hverju dró.
Sigga var mjög viljasterk kona.
Við banamein sitt – parkinson-
veikina – glímdi hún í tæp tuttugu
ár. Því stríði tapa flestir – og á
endanum Sigga líka. En ekki bar-
áttulaust. Þar sýndi hún fádæma
þrek og staðfestu. Vildi helst ekki
viðurkenna að neitt væri að, né
heldur að batahorfurnar væru
fremur litlar. Jafnvel undir það
síðasta, þegar hún var að mestu
bundin við hjólastól, stefndi hún
ætíð að því að ná sem fyrst nægu
þreki aftur til að losna úr honum
og geta farið ferða sinna í göngu-
grind, sem henni þótti sýnu skárri
kostur. En við ráðum svo fáu. Síð-
ustu vikurnar hrakaði henni mjög
hratt, uns hún lést á öldrunar-
lækningadeild Landspítalans
þann 8. nóvember. Ég vil nota
tækifærið og þakka öllu starfs-
fólkinu þar fyrir hlýlega og ná-
kvæma umönnun Sigríðar meðan
á legu hennar þar stóð.
Og nú er hún farin. Farin á
undan okkur yfir móðuna miklu.
Sætið hennar autt. Um leið og ég
votta börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra einlæga samúð mína vil
ég þakka fyrir þessi ár sem við
Sigga vorum samvistum. Sá tími
geymist í minningunni meðan ég
lifi.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Sigríður
Hjartardóttir
✝ Ragnar Schev-ing Sigurjóns-
son fæddist í
Reykjavík, 14. júní
1947. Hann lést í
Skien, Noregi, 22.
október 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Pálína
Stefánsdóttir, f.
1922, d. 1998, og
Sigurjón Scheving,
f. 1923, d. 1989. Bjuggu þau á
Reyðarfirði. Systkini Ragnars
eru Stefán, f. 1943, Grétar, f.
Hulda Ósk, f. 1979, hennar sam-
býlismaður er Alexander Sær-
vold, f. 1979. Dætur Huldu eru
Hekla Ýr, f. 1996, og Hera Rán,
f. 2001. Ólafur Már, f. 1981, hans
kona er Petra Hultberg, f. 1983,
synir þeirra eru Elías Máni, f.
2008, og Isak Marel 2013. Yngst-
ur af börnum Ragnars og Svölu
er Bjarki Sigurpáll, f. 1987.
Ragnar var mikið til sjós, fyrst á
Austfjörðum og síðar við Húna-
flóann. Ennfremur vann hann
við akstur ýmissa farartækja.
Síðustu árin bjó hann í Skien í
Noregi, þar sem minning-
arathöfn og bálför hefur farið
fram.
Ragnar verður jarðsunginn
frá Hvammstangakirkju, Húna-
þingi vestra, í dag, 18. nóvember
2016, kl. 14.
1944, Magnús, f.
1946, d. sama ár,
Anna, f. 1949, Sigur-
jóna, f. 1951, Finn-
borg, f. 1952, og Að-
albjörn, f. 1953, d.
2009.
Eiginkona Ragn-
ars er Svala Björk
Ólafsdóttir, f. 1961.
Foreldrar hennar
María Erla Eðvalds-
dóttir, f. 1928, og Ólafur Guð-
mundsson, f. 1928, d. 2005.
Börn Ragnars og Svölu eru:
Sönn hetjusaga er á enda runn-
in og hvíldin fengin. Hann Ragn-
ar minn, blessaður, átti vægast
sagt alltof mörg erfið ár í barátt-
unni við óvæginn sjúkdóm og að-
eins versnandi, þar til yfir lauk.
Ragnar var nemandi minn alla
sína skólagöngu heima á Reyð-
arfirði, íturhress, alltaf með
spaugsyrði á vör, glöggur og
skýr, greinargóður vel, orðhepp-
inn mjög og vinhlýr drengur,
þrátt fyrir sitt oft hrjúfa yfir-
bragð. Okkur varð mjög vel til
vina og varði sú vinátta alla tíð,
síðast dreif Jóhann Sæberg okk-
ar, stórvinur hans til ótalinna ára,
hann með sér til okkar inn í Selja-
teig fyrir fáeinum árum og þar
áttum við ágæta stund með hon-
um og hans ljómandi konu, Svölu.
Alltaf var jólakortið frá þeim
hjónum á sínum stað, yljað fal-
legum orðum sem glöddu hjarta
okkar.
Ragnar var af kjarnafólki kom-
inn þar sem talsvert fötluð móð-
irin, hún Pálína okkar, vann í raun
afreksverk með sitt stóra heimili,
þau Sigurjón komu börnum sínum
vel til manns, þessu góða og
trygga vinafólki okkar alla tíð.
Ragnar reyndist hörkudugleg-
ur, hvort sem var til sjós eða
lands, velvirkur og hamhleypa til
verka ef því var að skipta. Hann
var bæði orðhagur og orðheppinn.
En alltof fljótt herjaði þessi
ólæknandi sjúkdómur á hann og
við þann óvin tókst hann á með
undraverðum hætti allt til enda-
loka og ótrúlegast af öllu hvað
hann virtist halda sínu andlega
jafnvægi þrátt fyrir grimm örlög.
En hann stóð ekki einn í barátt-
unni, því hann átti líka lífsgæfu að
fagna, einstaklega ágæt eigin-
kona sem létti honum allar hans
stundir og stóð keik við hlið hans
allt til endaloka. Þau eignuðust
góð börn og gjörvileg sem voru
þeim sannir gleðigjafar.
Ragnar minn er kvaddur
hlýrri þökk okkar Hönnu og okk-
ar fólks með hugann vermdan
mörgum mætum minningum um
vaskan og góðan dreng.
Við sendum Svölu og þeirra
afkomendum einlægar samúðar-
kveðjur. Hann Ragnar verður
kvaddur frá Hvammstanga
hinztu kveðju þar sem hann átti
svo bjartar og gefandi stundir,
þar sem vinnusemi hans og lag-
virkni komu vel fram.
Veri okkar góði vinur kært
kvaddur á eilífðarvegi þess óvit-
aða.
Helgi Seljan.
Ragnar Scheving
Sigurjónsson