Berklavörn - 01.06.1939, Síða 19

Ófeigur Ófeigsson:
Berklasýking.
„Enginn fær berklaveiki, sem
aldrei hefir fengið berklabakt-
eríurnar í sig annars staðar
frá“.
Eina örugga ráðið til útrýmingar berkla-
veikinni er að sýkjast aldrei.
Þessi staðhæfing virðist ef til vill svo
hlægilega augljós, að óþarfi sé að taka
hana fram, en því miður gera tiltölulega
fáir sér nógu glögga grein fyrir þessu og
fara því ekki nógu nákvæmlega eftir þessu
þýðingarmikla boðorði. Flestir munu líka
halda, að þeir geti ekki ráðið við það nema
að litlu leyti, hvort þeir sýkjast eða sýkj-
ast ekki, en því fer f jarri, að svo sé .
Hitt er þó enn þýðingarmeira, að sýkla-
berum (þ. e. fólki með smitandi berkla)
skiljist, að það eru fyrst og fremst þeir,
sem geta ráðið niðurlögum berklaplágunn-
ar, með því að viðhafa mikla gætni, skiln-
ing og hreinlæti í umgengni sinni við ann-
að fólk. Ef til vill er ekkert jafn-nauðsyn-
legt og það, að manni, sem gengur með
smitandi sjúkdóm, sé það fyllilega ljóst, að
sýklar frá honum eru ekkert hollari eða
geðslegri fyrir aðra en sýklar frá einhverj-
um öðrum — og að hann hagi sér sam-
kvæmt því. En því miður er ástæða til að
ætla, að margir muni ekki gera sér glögga
grein fyrir þessu, og sézt það bezt á því,
hve oft heilar fjölskyldur sýkjast smám
saman af berklum, þótt vitað sé um þá
berklaveiku á heimilinu.
Til þess að geta varazt berklasýkingu og
til þess að sýkja ekki aðra, verður almenn-
ingur að skilja og þekkja sýkingarleiðir
berklanna og forðast þær. Ég ætla því í
stuttu máli að benda mönnum á helztu
möguleika til sýkingar.
Fyrst og fremst er það mjög áríðandi,
að fólk geri sér það ljóst, að berklar geta
ekki kviknað eða myndast af engu. Eng-
inn fær berklaveiki, sem aldrei hefir feng-
ið berklabakteríurnar í sig annars staðar
frá — hefir smitast af öðrum. Hitt er
annað mál, að oft kemur berklaveiki ekki
fram fyrr en líkaminn hefir á einhvern
hátt mist mótstöðuafl sitt, t. d. við lang-
vinnt kvef, brochitis, lungnabólgu, blóð-
leysi eða önnur veikindi, fæðuskort, of
mikla vinnu, sóðaskap og þess háttar. Þá
fyrst er það oft, að berklarnir ná veru-
legri fótfestu og magnast svo, að þeir
gera vart við sig sem sérstakur sjúkdóm-
ur.
Það er því áríðandi, að almenningur
skilji og muni, að sá, sem veikist, hlýtur
að hafa sýkzt beint eða óbeint frá ein-
BERKLAV ORN
16