Tímarit Fjelags íslenskra hjúkrunarkvenna - 01.01.1926, Blaðsíða 3

3

hræsni„ Þaö er ekki lítið fengiö meö
farseöli til útlanda árlega, ef'maðu:
hefir kjark til að standa eins og
glópur meðal mikilmenna, Þekkingaria
laus, mállaus, áhugalaus„ - Það er
gott að vera einn til frásagaa um
afrek sín erlendis - í fjelagi-. Þar
sem er grunnfarið og -gusað, synt en
ekki verið - Þar Þykir mjer gott að
vera svo fjarri sem jeg má,
Reykjavík í des„ 1925,
Guðný Jónsdóttir,,
SYSTURNAFNIS.
Kæru fjelags- og starfssystur!
Mig hefir lengi langað til að bera
upp við ykkur málefni, sem mjer
hefir legið á hjarta; Það er sem
sagt titill okkar; hvort við aeiisagi
ættum ekki að leggja niður "frökenar
titilinn, en taka í Þess stað upp
systurtitilinn.
Þótt orðið "fröken" sje notað x
daglegu tali alment, finst mjer ekki
rjett vel við eigandi að nefna
hjúkrunarkonu Þannig. Með frændÞjóð-
um okkar, Norðmönnum og Svíum, er
systurtitillinn nstaður yfir allar
hjúkrunarkonur, og finst mjer við
geta lært af Þeim í Því efni sem svo
mörgu öðru„
Til dæmis í Noregi eru allar
hjúkrunarkonur ávarpaðar og ritaðar
systur og á Það víst rót sína að
rekja til fyrstu hjúkrunarstarfsemi
Noregs, sem bygðist á kristilegum
grundvelli, nefnilega Diakonissu-
starfinu, Árið 1918 var haldið 50
ára afmæli Þeirrar starfsemi í Noregi
Jeg ætla ekki að rekja sögu Þeirr-
ar starfsemi hjer að Þessu sinni, en
aðeins lauslega minnast á, að stofn-
andi og forstöðukona Diakonissuhúss-
ins í Osló var prestsdóttirin Catinks
Guldberg, Hún fór ung til Þýskalands
og lærði Þar hjúkrunarstörf við Dia-
konissuhúsið í Keiserwerth, við Það
sama hús, sem Florence Nightingale
lærði, sem við heyrðum svo ágætan
fyrirlestur um nýlega.
Það væri efni í langt erindi, að
skrifa um Cathinku Guldberg, hvernig
hún byrjaði starfsemi sína með tvær
hendur tómar, en með Það óbifanlega
traust til Guðs og bæn til hans um
r- ð atnrfið mætti blessast og verða
’honum til dýrðar. Traust hennar varð
heldur ekki til skaimar, Hún lifði
Það, að sjá rxftulega ávexti af starfi
sínu, en hún Þakkaði sjer Það ekki,
heldur Guði sem blessaði Það og nit-
aði konu sem verkfæri sitt„ Hún dó í
ikk± hárri elli 1919.
Diakonissuhúsið í Noregi stendur
enn með vaxandi blóma og telur 5-6
hundruð Diakonissur,'Þær'eru starf-
andi hjúkrunarkonur víðsvegar í
sjúkrahúsum og' í söfnuðum um endi-
langan Noreg, Síðan Þessi starfsemi
hófst í Noregi, ftafa risið Þar upp
ýms fjelög, sem starfa að námi hjúkr-
unarkvenna og öllum er Þeim Það sam-
eiginlegt, að nefna hjúkrunarkonur
sínar systur.
Þar eru til dæmis Ullevoldsystur,
Forbundssystur, Sanitetssystur,Medo-
distasystur, Rauðakross-systur, og
'öll hafa Þéssi fjelög sinn eiginn
hjúkrunarkvennabúning.
Nafnið sýstir bendir okkur hjúkr-
unarkonum ósjálfrátt á, áð við stönd-
um í svo nánu sambandi hver við aðra
og eigum að starfa að Því sameigin-
lega að hjálpa hver annari, til að
ná sem mestri fullkomnun í starfinu
bæði verklega og andlega, en varast
alt Það sem gæti sett blett á okkar
göfuga starf, og ef einhverri okkar
yrði eitthvað á í Þessum efnum, Þá
fyndum við allar sameiginlega til
Þess og innum allar sameiginlega að
Því að bæta fyrir Það og varast að
Það endurtaki sig„ Með öðrum orðum,
Þaö glæddi ábyrgðartilfinningu okk-
ar hver fyrir annari.
Umfram alt verður öll hjúkrunar-
,starfsemi að byggjast á kristilegum
grundvelli, Því hjúkrunarstarfið er
eitt af fegurstu ávöxtum kristin-
dómsins, Þar sem Það er unnið í krist-
indómsins anda. Til Þess að Það geti
verið, Þarf að veita hjúkrunarnem-
endum fræðslu í Því efni, jafnframt
verklegri fræðslu.
Gagnvart sjúklingnum sjálfum er
Það ólíkt Þægilegra fyrir'hann að
segja systir en "fröken" við hjúkr-
unarkonu sína. Við hjúkrunarkonur
Þekkpum Það allar svo vel, nð sjúk-
lingar á sjúkrahúsum eru oftast,
sumir að mestu, aðrir að öllu leyti
sviftir samveru með nánustu ættingjum
og vinum, og Þá verður Það að sjálf-