Tímarit Fjelags íslenskra hjúkrunarkvenna - 01.12.1934, Blaðsíða 3

tíðinni yrði lokið. Að endingu sló
klukkan sjö, allir risu á fætur og hröðuðu
sér, hver til sinnar deildar.
Eg opnaði dyrnar og gekk hægt inn eftir
gólfinu, hálfrökkur hvíldi yfir deildinni.
Eg renndi augunun yfir sjúkLingana, allt í
einu nam ég staðar. Rúmið við gluggan var
autto Gamla konan var dáin.
Klukkan var eitt eftir miðnætti, allt
var kyrt, það var eins og heilagur friður
hvíldi yfir öllu. X fjarska heyrðist lágur
klukknahljómur og ómur af sálmasörg.
Mér varð litið á auöa rúmið, nú þjáðist
hún ekki lengur gamla konan. Hxín hafði ver-
ið mjög veik, vikum saman, af ólæknandi
sjúkdómum, og þar að auki lengi hlind.
Það fyrsta sem vakti athygli mína á þessari
gömlu konu, fremur en hinum sjúklingunum,
var það að hún virtist alltaf vera svo
hamingjusöm og ánægð með allt, sem gert
var fyrir hana. Hún hrosti alltaf þegar
þegar hún fann að komið var að rúminu henn-
ar, en það var ekki vanalegt hros, það var
sem ljómaði af andliti hennar af innri
fögnuði og sælu.
Ég vissi að hún þjáðist mikið, en hún
kvartaði aldrei, þolinmæði hennar virtist
óþrjótandi. Einu sinni sem oftar spurði ég
iás hvernig henni liði, hún sagði að í raun
og veru liði sér alltaf illa, en þetta væri
stuttur tími til samanbur'ar við hið langa
hamingjusama líf, sem henni hefði verið
gefið. Hún hafði verið gift í tuttugu ár,
og alltaf átt við erfið kjör að húa, fá-
tæktin verið henni tryggur förunautur,
aldrei vikið frá dyrum hennar, en samt sem j
áður mundi hún ekki hafa viljað skifta á
kjörum sínum við neinn eða neitt það, sem
heimurinn hefði getað heðið henni. Maðurinn
hennar og hún höfðu unnið saman, hvílst
saman, þjáðst saman, notið saman þeirra
litlu gæða, sem lífið hauð þeim. Allt var
þeim sameiginlegt, ekkert aðslcildi þau.
Hann var farinn, -farinn fyrir þremur
árum- á undan henni. Hún var á leiðinni til
að hitta hann hinumegin við landamærin og
fylgjast með honum þangað, sem engar þján-
ingar eru, engin fátækt, aðeins gleði og
hamingja, - - - eilíft líf í návist hins
eilífa guðs.
Hjálpuðu þessar endurminningar og hin
óbilandi trú, gömlu konunni á hinu- þján-
j ingarfulla hanaheði hennar ? Vissulega.
i Hugsunin um ástvininn og þau sæluríku ár,
; er þau höfðu fylgst að hér á jörðinni,
j gaf henni óbilandi styrk til að hera
| þjáningar sínar. Hin fullkomna vissa henn-
; ar um að hún mundi hitta hann bráðlega,
j gerði sj£jfendauðann að gleðiatburði og
! varpaði dýrðarljóma á veginn sem fram-
; undan er.
Veikur ómur klukltnanna harst í gegn
, um loftið.--- Mér var litið á auða
1 rúmið. -- Allt í einu skildi ég hið
1 ógleymanlega bros gömlu konunnar.
; GLEÐILEG JÓL, hvísluðu sæluþrungnar radd-
ir út í geimnum,
S. B.
—0—
V 0 N I II.
Á veikri líftaug vonin mín hjarir.
Hún kemur aftur, áður en varir.
Kún veit að engir bíða þess hætur,
ef holklaki legst við hjartarætur.
Hún kemur svo víki vetur og klaki,
með vor og söng í vængabl'aki.
Þá er hún komin, sem þráði ég og unni,
með lítið, fagurt laufblað í munni.
Elín Sigurðardóttir.
—oóo—
ARSSKYRSLA
Félags íslenskra hjúkrunarkvenna,
stjórnarár félagsins
frá 27. okt. 1933 til 5. nóv. 1934»
Félag íslenskra hjúkrunarkvenna hefir
á stjórnarári sínu frá 27. okt. 1933 -
5* nóv. 1934, haldið 5 félagsfundi og 7
st j órnarfundi.
Aðalfundur félagsins var haldinn 27.
okt. 1933 og var stjórnin kosin sem hér
segir:
Formaður: frú Sigríður Eiríksdóttir,
Varaformaður:frk. Kristín Thoroddsen,