Hjúkrunarkvennablaðið - 01.03.1945, Síða 4

2
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIf)
vegna ágreinings um peninga, þá liefði hún
áreiðanlega talið sér og okkur öllum stör-
lega misboðið.
()g hvernig myndi hún taka slíkri tillögu
n ú ?
Kg trúi ])ví ekki ótilneydd að hún féllist
á liana. Og engum hjúkrunarnemum öðr-
um, sem eg liefi kynnst, gæti eg ætlað slíka
framkómu.
Eg liefi ætið verið því fylgjandi, að við
hjúkrunarkonurnar hcldum vel á rétli
okkar. Það er skylda hverrar heilhrigðrar
stéllar að trvggja meðlimum sinum sæmi-
leg lifskjör, enda gclur hún ekki að öðrum
kosti innt hlutverk silt vel af hendi. En að
mínum dómi verður okkar stétt að ganga
sinar eigin gölur í þessu efni. Ilún má ekki
vinna eigin sigra á kostnað þeirra, sem hún
er kölluð til að vernda.
Mér er ókunnugt um, hvort þær skoð-
anir, sem unga hjúkrunarkonan lét í ljós
á fundinum, liafa fengið mikinn iiyr innan
félagsins, en það er von mín og trú að þær
cigi sér ekki djúpar rætur. Ef þær eiga
enga sloð í veruleikanum, þá er erindi
þeirra til okkar ekki annað en að hlanda
félagsskap okkar lieizkju, sem er óþörf og
óholl. En ef hugarfar af þessu tagi er i
raun og veru að ryðja sér lil rúms i stétt
okkar, þá er gott að gera sér það ljóst sem
allra fvrst. lJá eigum við fvrir höndum al-
varleg álök um tvær ólikar slefnur, og
úrslitin liafa höfuðþýðingu fvrir allt við-
horf okkar og starf i framtiðinni:
Er það takmark okkar fyrsl og fremst
að hlynna að sjúkum, eða viljum við ölln
frcmur efla eiginn hag?
Með öðrum oi ðum:
Eu' sjúklingunum i landinu óliælt að
Irevsta okkur eða ekki?
—o—
Hitl alriðið, sem varð mér mestur þyrn-
ir i auga í ádeilu þessarar hjúkrunarkonu,
var þegar hún sagði við formanninn:
„Mér finnst hafa verið illa haldið á mál-
um okkar hjúkrunarkvenna.“
Hvernig getur nokkur okkar, sem ekk-
ert höfum stárfað fvrir félagið, beint slik-
um orðum lil Sigríðar Eiríksdóttur, þeirr.
ar konu, sem staðið hefir fyrir okk-
ur i eldinum í tuttugu ár? Hún hefir
gerl hagsmuni stéttar okkar og velferð að
þvíliku áhugamáli sinu, að slíks munu vera
fá dæmi. Tími hennar og kraftar hafa öll
þessi ár ætíð staðið til hoða, þegar þarfir
félagsins hafa verið annarsvegar, og marg-
oft hafa hagsmunir og þægindi heimilis
hennar og fjölskvldu orðið að vikja fvrir
þeim kröfum, sem við höfum gert til henn-
ar. Við stöndum því ekki einungis i þakk-
arskuld við hana sjálfa, heldur og eigin-
mann liennar og börn. ()g henni hefir orðið
mikið ágengt. Til þess að sanna það, þarf
ekki annað en henda á misnnminn á kjör-
um okkar nú og fyrir tuttugu og fjórum
árum, því allar umbæturnar eru fvrst og
frcmst hennar verk, þó nokkrar félags-
konur aðrar hafi einnig lagt hönd á plóg-
inn af mikilli alúð og dugnaði. Fyrir at-
Iieina þessara kvenna húum við nú að lik-
indum við hetri kjör en flest kvenfólk
annað i landinu. Kröfur okkar liafa ætíð
verið hornar fram mcð slillingu og virðu-
leik eins og stétl okkar sæmir. Og þó við
eigum að visu enn margar óski'r og saim-
gjarnar kröfur óuppfvlltar, ])á er cngin
astæða til að ætla annað en að við fáum
þeim framgengt smátt og smátt, svo fram-
arlega sem við vinnum að því á sama hátt
og hingað lil. í því efni liygg eg að mikils
sé umvcrt að við fáum að njóta foruslu
formanns okkar cnn lengi, því trú min er
sú, að óvsrntar tafir kynnu að verða á leið
okkar að hagsældarmarkinu, cf við ætl-
uðum að taka upp nýja háttu við samn-
ingaumleitanir okkar og láta framkomu
svipaða þeirri, sem eru tilefni Jiessa grein-
arslúfs, koma i slað þeirrar lipurðar og
prúðmennsku, sem fram að þessu hefir
einkennt iill viðskipli okkar út á við.
Reykjavik, í janúar 1945.
Jóhanna Knudsen.