Hjúkrunarkvennablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 6

4
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIi)
þess að fá fullkomna hvíld og bót meina
sinna, en svo má heita, að oftast sé ekk-
ert næði allan daginn, og það þótt liann
sé tekinn óþarflega snemma.
Margt mælir gegn þessum mörgu og
löngu heimsóknartímum. Hversu vel sem
á er haldið af sjúkrahúsanna hálfu, fylg-
ir heimsókninni þó oft nokkur smithætta
hæði fyrir gesti og sjúklingana sjálfa.
Margir koma og misjafnlega lieilir licilsu,
stundum eru þeir kvefaðir, koma úr
margmenni og frá ýmsum störfum, kveðj-
ur eru tíðkaðar með handabandi og er
þetla þá auðskilið. Auk þess hafa heim-
sóknartímarnir í för með sér mikla tíma-
töf og aukin störf fyrir starfsfólkið, bæði
hreingerningu og fleira.
Að öllu athuguðu, er með þessu senni-
lega aukið á erfiði allra aðila, án noklc-
urs vinnings, en miklu fremur til tjóns.
Um helgar koma oft lieilir liópar í heim-
sókn til sjúklingsins, finnst honum þá
hann þurfa að vera ræðinn og skemmti-
legur. Þetta er þreytandi fyrir sjúkling-
inn, rekst oft á kaffitímann og fær sjúkl-
ingurinn ekkert næði til að neyta þess,
sem lionum er borið. Margir sjúklingar
veigra sér við að hiðja um aðstoð eða
aðhlynningu, sem þeir kunna að þarfn-
ast meðan á heimsóknartímanum stend-
ur, jíótt aðkallandi kunni að vera, og er
því Iíðan þeirra oft verri á eftir en áður.
Skiljanlegt er, að sjúldingar, sem liggja
t. d. árum saman, geti hlakkað til heim-
sóknartímanna, en samt hygg eg að vel
mundi fara, þótt þeir væru meira en
helmingi færri, til dæmis tvisvar eða
þrisvar í viku að degi til og tvö eða
þrjú kvöld til liægðarauka þeim, sem
ekki gætu komið á daginn.
Þá ætti og að vera takmörk fyrir því,
hve margir mættu fara inn til sjúklings
í einu og hve lengi þeir mættu dvelja þar,
en slíkri tilhögun yrði auðvitað að vera
stjórnað af sérstakri skrifstofu, sem einn-
ig gæti þá svarað öllum simahringing-
iVoAAiir arö
uwn
Hapkins ag II /.
Sumarið 1945 dvaldi ég á Henry Phipps
Psvciatry Clinic John Hopkins spítala í
Baltimore. John Hopkins stofnunina
munu flestir kannast við. Hún liefir getið
sér orðstí sem vísindastofnun og sem
einn bezti lækna og hjúkrunarkvenna-
skóli Bandaríkjanna.
John Hopkins stendur í Negrahverfi í
Baltimore og var upprunalega byggður
til þess að bæta heilsufar negranna og
gefa kost á góðri læknishjálp, sem kost-
aði þá lítið eða ekkert. Lögðu margir
góðir menn bæði fé og krafta sína til
þessa, og ber bæði stofnunin og ýmsar
deildir hennar nöfn þessara manna og
kvenna, svo sem John Hopkins, Osler,
Henry Phipps og svo framvegis. Spítalinn
heldur einnig uppi heilsuverndarstarf-
semi í sinum borgarliluta. Er þar notað
hið nýja fyrirkomulag, er víða tíðkast
um og fyrirspurnum daglega um líðan
sjúklinga. Mundi þetta spara hjúkrunar-
konunum ótrúlega mikla fyrirhöfn og
marga snúninga. Erlendis er heimsókn-
um viða hagað á þennan liátt og er ekki
til þess vitað að það valdi neinni sér-
stakri óánægju.
Hér liefir nú aðeins fátt verið nefnt, og
ekki sízt til þess, ef verða mætti, að vekja
um það frekari umræður i blaðinu. Má
húast við, að sitt sýnist livorum í þessu
eins og öðru, en vel færi á því, að hjúkr-
unarkonur létu álit silt í ljós varðandi
ýmsa tilhögun við lijúkrunarstarfið, að
málið yrði sem hezt hugsað og rætt, og
unnið að framkvæmdum til bóta, þar til
hinn æskilegi árangur fengist.
Maríci Pétursdóttir.