Norðurslóð - 28.09.1989, Blaðsíða 4

4 - NORÐURSLOÐ
Ganila þulan
- með leiðréttingu Önnu Snorrad.
Hafið þið heyrt um ána
og hetjuna hann Stjána.
Snemma dags til dala
drengur fór að smala.
Út um alla móa
alltaf var að hóa.
Hund sinn lítinn hefur
honum skófir gefur.
Sauðfé saman elti
seppi hljóp og gelti.
Hjörð í húsið gengur
hópinn telur drengur.
Eina vantar ána
æ það er hún Grána.
Hann varð afar hræddur
hurðum lokar mœddur.
Lagði af stað í leitir
lengi göngu þreytir.
Hana loks hann hitti
hálfdauða í pytti.
Ennþá dró hún anda
en ekki máitti hún standa.
Ekkert orð hann sagði
ána á herðar lagöi.
Hana i hæinn har liann
hýsna þreyttur var hann.
Bjó um hana í heyi
hlúði að nótt sem degi.
Á nýmjólk hana nærði
nýja krafta færði.
Ef menn eins og Stjáni
ynnu að hinna láni,
hlýnaði í hugársetri
og heimurinn yrði hetri.
Við kafiiborö í Yurmalilíð. Fremst á mvnriiimi f'rá vinstri Petrína Zóplióníasdóttir. Anna Jóhannesdóttir, Anna
Kristjánsdóttir, Lilja Tryggvadóttir og Astdís Óskarsdóttir. Ljósm. Sólborg Friðbjörnsd.
Skemmtiferð í Skagafjörð
- Gott framtak Lionsklúbbs og kvenfélaga
Mánudaginn 17. september
el'ndu Lionsklúbburinn og
kvenfélögin í sveitinni og á
Dalvík til skemnitifcröar aldr-
aöra vcstur í Skagaljörö. Uni
50 nianns niættu til leiks og var
fariö í cinni þéttsetinni riitu
eins og leið liggur vestur uni
Öxnadalsheiöi. Veður var gott
og tökst ferðin með ágætum
vel.
Fyrsti áfangastaður var Silfra-
staðarétt í Norðurárdal. Fað er
stór skilarétt fyrir megnið af
Akrahreppi. Búið var að draga
Bréf frá Önnu Snorradóttur
Kæra Norðurslóð.
Lengi hefir staðið til hjá mér
að skrifa þér smápistil, en
ýmislegt komið í veg fyrir slíkt
tiltæki m.a. langvarandi las-
leiki en nú langar mig að láta
veröa af því að senda þér smá
grcinarstúf.
Það eru einkum þrennt sem
veldur því, að ég sest við skriftir
núna, en fyrst vil ég þakka blaðið
og geta þess, að ég hefi alltaf
gaman af að fá það og les það oft
á tíðum spjaldanna á milli.
Eins og nærri má geta, þekki
ég mjög lítið orðiö til fólks og
þaðan af síður mannlífs í Svarf-
aðardal, en engu að síður finnast
stundum snertipunktar, sem
nægja mér til margs konar upp-
rifjunar og minninga um löngu
liðna tíð. Dagbókin hans
Jóhanns á Hvarfi m.a.s. hefir oft
orðið mér umhugsunarefni í ys
og þys borgarlífsins. Það róar
hugann að líta yfir þessar stuttu
og gagnoröu frásagnir, sem scgja
kannski oft meira en langar rit-
gerðir um það líf, sem lifað var í
sveitum landsins í tíð afa og
ömmu. En fyrst og fremst segir
það, finnst mér, hve fátt bar til
tíðinda og, hve eftirtekt manna
var næm og að niörgu leyti
merkileg. Við fáum stundum
fréttir af því. Iiver kom að kveldi
eða hvernig viðraði við jarðarför.
Jú, það er sannarlega margt gott í
þessu blaði og ég vona að það
haldi áfram að flytja frásagnir af
fólki og lífinu í dalnum fagra.
Þuian í jólablaðinu
Fyrst er þá að geta þulunnar í
jólablaðinu um hann Stjána, sem
fór að smala. Það var gaman að
heilsa upp á þennan gamla kunn-
ingja. Ég hefi aldrei fyrr séð hana
á prenti, en það segir að sjálf-
sögðu ekkert um þaö, hve oft
hún hefir birst. Ég lærði hana
scm smástelpa, og hélt að ég
hcfði haft hana frá móður minni,
sem kunni býsnin öll af þulum.
En líklega er hún til mín komin
af vörum föður míns, eða nú
álykta ég sem svo, þegar ég sé
hana í blaði úr Svarfaðardal.
Hann kunni líka ósköpin öll af
þulum og gömlum húsgöngum.
En svo kemur þaö fyrir eins og
oft um slíka húsganga, að í prent-
uðu þuluna ykkar vantar tvær
línur, sem ég lærði á sinni tíð. Á
eftir línunum „hana loks hann
hitti/hálfdauða í pytti", (ég lærði:
„hálfdauða ofaní pytti) eiga að
koma samkvæmt minni útgáfu:
„Ennþá dró hún anda/ en ekki
mátti hún standa." Þetta nefni ég
bara til gamans og það sýnir
raunar, að ævinlega, eða a.m.k.
oft, voru þessar gömlu þulur í
mörgum gerðum.
Kveðskupur Jóns Sælor,
í sama blaði bls. 9 er grein mcð
ofanskráðu heiti. Þar stendur á
einum stað: „Sagt er að Snorri
heitinn Sigfússon hafi safnað
saman öllum vísum Sælors, sem
hann kom höndum yfir, og það
muni hafa verið töluvert safn. En
því miður hefir þetta safn glatast,
að því að sagt er, og er það
skaði."
Hér er ekki rétt með farið og
hefði sá er greinina ritaði, auð-
veldlega getað aflað sér upplýs-
inga um það hjá mér. Það er
alveg hárrétt, að faðir minn safn-
aði vísum eftir Jón Sælor, og
hann kunni líka fjölmargar frá
unglingsárum og fór oft með þær
okkur til skemmtunar. En ekkert
af þessu er glatað. Faðir minn
skrifaði einnig þátt af Jóni og hef-
ir sennilega ætlað, þótt ég viti
það ekki með vissu. að hafa hann
í minningarbókum sínum en hætt
við það, einhverra hluta vegna.
Svo var um margt annað efni,
sem hann fékk mér til varðveislu.
Það hefir hvarflað að mér að
birta þáttinn af Jóni Sælor og
eitthvað af vísum lians, en ekki
hefir oröið úr því, enn sem kom-
ið er. En ekkert er glatað, og það
vildi ég leiðrétta.
Örlög SNERRU
í Jaróbrúarlandi
í þriðja og síöasta lagi, langar
mig að minnast á Snerru. Ég
vona að ég komi í verk að segja
Svarfdælingum frá því, hvers
vegna bústaður foreldra minna,
Snerra, var látinn fjúka burt og
hverfa. Það er nokkuð löng saga,
sem ég vona að mér gefist tími til
að skrifa, finna myndir þaðan og
vísur úr Snerru-Eddu, en svo hét
gestabókin. Ég hefi orðiö vör
við, að Svarfdælingum þykir það
ólíkt Snorra Sigfússyni, að sýna
ekki litla húsinu sínu ræktarsemi.
Það er raunar engin furða, að
þeir sem þekktu hann eigi erfitt
með að skilja þetta. En allt á sín-
ar skýringar og líka örlög Snerru.
Með bestu kveðjum,
Anna S. Snurradóttir.
Þetta vinsainlega bréf barst
blaðinu sköinmu eftir að það var
komið í suinarfríið. Það er vissu-
lega alltaf bressandi og uppörv-
andi að fá einhver viðbrögð frá
lesenduni við því, sein blaðið
llytur.
Það er gott að heyra, að sú
fregn var röng, að Sælorsvísna-
safn Snorra Sigfússonar væri glat-
að heldur vel geymt bjá Önnur
dóttur lians. Kannske við fáuni
eitthvað úr þcirri syrpu t.d. í jóla-
lilaðið næsta, og víst væri vel
þegið að hún sendi okkur nieira
efni til birtingar. Við höfuni góða
reynslu af henni hér „á hlaðinu"
eins og stóru bræður okkar segja.
að mcstu þegar gestina bar að
garði en fé var enn í mörgum
dilkum sumuni stórum því
Blöndhlíðingar ciga sumir margt
fjár, allt upp í 600 ær á bæ. Held-
ur þótti Svarfdælum dauft yfir
réttarlífinu, engir hestar, enginn
söngur, ekkert kaffi og fátt fólk.
Sinn er siður í landi hverju.
Ekki var lengi staldrað við á
þcssum stað, en ekið í Varmahlíð
þar sem ferðafólkinu var boðið
upp á gott kaffi.
Næst var ekið í Glaumbæ og
safnið skoðað, en síðan haldið
áfrám um Sauðárkrók áleiðis
heim til Hóla. Á þeirri leið var
ekinn hringvegur um Hegranes
og var þá farin leið, s’em fæstir
höfðu áður farið.
Á Hólum tók á móti hópnum
bústjóri á staðnum, Trausti
Pálsson, sem sýndi gestum nývið-
gerða dómkirkjuna, sem nú er
orðin falleg og vel luiin bæði ytra
og innra. Þá var mönnum boðið
að ganga í bæinn. þ.e. álmu úr
skólahúsinu, þar sem tekið var
upp nesti, sem fararstjórar höfðu
með sér að heiman. Þangað kom
einn af kennurum bændaskólans,
Valgeir Bjarnason, og sagði gest-
unum frá gangi mála á Hólum,
skólahaldi og búskap.
Það gladdi alla vini Hólastaðar
að heyra og sjá, að allt stendur
með blóma á staðnum og er nú
verið að skipta um jarðveg og
búa undir malbikun allra brauta
og hlaða kringum skólahús og
kirkju. Ekki síður að heyra, að
skólinn cr fullsetinn og vel það,
nemcndur verða yfir 50 alls og cr
þá drepið í hverja smugu á
staðnum.
Að lokinni ænægjulegri dvöl
heima á Hólum var síðan ekið
eins og ieið liggur „út að austan"
eins og Skagfirðingar segja og um
Lágheiði og Múla lieim á gönilu
Dalvík og hélt hver til síns heima
í kaupstað og sveit.
Norðurslóð mælir fyrir munn
allra ferðafélaganna þegar hún
þakkar félögunum, sem að þess-
ari skemmtiferð stóðu, prýðilega
ferö og óskar þeim allra heilla í
störfum.
Stuldraö viö á Glaiiinbæ.
Ljósm. Sullim” Frióhjörnsd.
Við kaffiborðið. F.v. Þórarinn P. Þorleifsson, Júlíus F.iðsson. Kristín Ósk-
arsdóttir, Gunnar Rögnvaldsson, Vilhelm Sveinbjörnsson og Friöjón Krist-
insson. Ljósm. Sólbjörg Friðbornsd.