Norðurslóð - 26.10.1989, Blaðsíða 4

4 - NORÐURSLÓÐ
Mér er spurn
Bjartur og hljóðlátur vinnustaður. Hjalti, Kristinn og Júlíus.
Það hefur komið fram í fréttum,
að Dalvíkurbær sé að kaupa
jörðina Ytra-Holt og mun liann
þá væntanlega eignast um leið
gömlu bæjar- og útihúsin á
staðnum.
Þessi gömlu, hrörlegu hús eru
sannkölluð hryggðarmynd sern
fyllir ömurleika hverja ærlega
sál, sem um veginn fer.
Því er spurt í allri vinsemd og
vonast eftir svari frá réttum aðila:
Verður það ekki forgangsverk-
efni Dalvíkurbæjar í sambandi
við Ytra-Holt að taka þessi
gömlu hús til bæna, jafna við
jörðu eða lagfæra ef eitthvað
skyldi dæmast þar nýtilegt?
Með þökk fyrir birtinguna.
Vegfarandi.
Vegna fyrirspurnar „vegfarenda“
er rétt að frani komi:
í fyrsta lagi er enn óljóst hvort
Dalvíkurbær eignast jörðina en
bæjarstjórn Dalvíkur hefur þó
lýst yfir áhuga á því.
í öðru lagi þá er ekki víst að
þær húseignir sem á jörðinni eru
myndu fylgja með í hugsanlegum
kaupum.
Af framansögðu leiðir að
bæjarstjórn Dalvíkur getur því
miður ekki að sinni létt á ömur-
leika „ærlegrar sálar“ „vegfar-
enda“.
Kristján Þór Júlíusson,
bæjarstjóri.
Framhald af forsíðu
alveg með þetta, og höfum ekki
snert á síldarnót síðan.
Hvenær byggðuð þið svo þetta
hús hérna?
Þetta hús er byggt 1974, en
fyrstu árin vorum við í bragga-
byggingunni þar sem Netjamenn
voru til húsa frá því rétt eftir
stríð, síðan vorum við nokkurn
tíma í fiskhúsi Egils Júlíussonar,
en byggðum svo þetta hús 1974,
þetta er byggt á gömlu slippgörð-
unum þar sem dráttarbraut Dal-
víkur stóð.
Þið eigið sein sagt 25 ára
afmæli á þessu ári?
Já þetta var á vordögum 1964
sem við stofnuðum Netagerð
Dalvíkur. Við hættum á hádegi
hjá Netjamönnum hf. fórum
heim í mat og byrjuðum hjá
Netagerð Dalvíkur eftir hádegi,
og ég man eftir að fyrsti við-
skiptavinur okkar var Andvari
frá Húsavík.
Þó að þessi netagerð sé ekki
meira en 25 ára er hún þó með
elstu netagerðum á landinu utan
Reykjavíkur, hvað þá þegar við
tölum um Netaverkstæði Kristins
Jónssonar sem tók til starfa hér á
Dalvík upp úr 1930 þá var hann
með síldarnætur allsstaðar að af
landinu, því engin netaverkstæði
voru úti á landi nema hér. Neta-
gerð og netaviðgerðir er rótgróin
iöngrein hér á Dalvík, í kringum
1920 voru Vestmannaeyingar á
reknctum fyrir Norðurlandi þá
skildu þeir iðulega eftir reknetin
sín hérna og fengu gert við þau,
Efstakotsmenn fengust þá mikið
við að bæta. Þeir komu svo aftur
næsta sumar og tóku sín net.
Það má segja að fyrirtæki hér á
Dalvík séu búin að starfa í þess-
ari iðngrein í 50-60 ár, og enn
lengra síðan menn hér tóku að
sér að gera við síldarnætur og
reknet og þess háttar.
Vinnufélagarnir, þeir eru nú
engir unglingar, en virðast þó
vinna af fullum krafti?
Það er óhætt að segja það,
þeim verður varla misdægurt,
þeir vinna fullan vinnudag, þó
verða tvíburarnir Hjalti og Skafti
75 ára í næsta mánuði. Þeir hafa
varla orðið lasnir hvað þá meira.
Þeir fengu þó báðir aðkenningu
að hjarta- eða æðaþrengslum og
voru frá vinnu í nokkrar vikur,
ekki alveg samtímis þó, en byrj-
uðu svo aftur að vinna, og það
má segja það að hafi annar þeirra
orðið haltur þá hafi hinn orðið
það fljótlega.
Við höfum aldrei fengið neitt
úr sjúkrasjóði út á þá, hvað þá úr
sjúkrasamlagi, í bæði þessi skipti
urðu viðbrögðin hjá sjúkrasjóði
Einingar þau að þeir væru orðnir
of gamlir. Þó borgar Netagerðin í
sjúkrasjóð auðvitað, og þeir
borga sín gjöld til lífeyrissjóðs
Einingar til 75 ára aldurs.
Það virðist ekki fylgja mikill
lasleiki þessari iðngrein.
Þið eruö líklega ekki með eit-
urefni sem menga loftið.
Nei ætli tjaran hafi ekki bara
verið holl, og ekki er hávaðinn í
vinnusalnum, sem á mörgum
vinnustöðum ætlar allt lifandi að
drepa.
Á stóðréttinni. Sjá niá stóöbændurna Ingva Eiríksson og Jón Þórarinsson ásamt aðstoðarniönnum.
Þar með lauk viðtali við Júlíus
Kristjánsson framkvæmdastjóra
Netagerðar Dalvíkur. Nú var
líka ljósmyndari Norðurslóðar
mættur til að taka myndir af
starfsmönnum við vinnu sína í
hinum hreina, bjarta, og hávaða-
lausa vinnustað. Það er kannski
ekkert skrýtið þótt menn endist
vel og eldist vel á þessum stað.
S.H.
Tveir á förnum vegi. Hallgrímur Antonsson og Árni Lárusson.
Mynd: Hallgrímur Einarsson.
**■ iwggnfllr*
Saknaðarljóð
Sannarlcga á sauðkindin mikil ítök í sálarlífi íslensku þjóð-
arinnar. Sumir hafa á henni illan bifur og kenna henni flest
sem aflaga fer í landinu allt frá gróðureyðingu til efnahags-
öngþveitis og ýmsa bölvun þar á milli. Aðrir dá hana og
minna á, að án hennar hefði þjóðin ekki skrimt á skerinu
fram á þennan dag. Skáldin hafa líka ort um hana lofgerð-
aróð eða saknaðarljóð þegar hún hefur hortið um stundar-
sakir eins og oft hefur gerst í harðindum og sjúkdómum svo
sem skemmst er að minnast héðan úr byggð. Snemma á
þessu ári sendi sveitungi okkar, Filippía Kristjánsdóttir,
öðru nafni Hugrún skáldkona, okkur eitt slíkt saknaðar-
Ijóð, sem þó endar á vonglöðum nótum, eins og vera ber.
Okkur fínnst við hæfí að birta það nú, þegar sauðfjárrækt
er aftur hafín í sveitinni. Það má gleðja skáldkonuna að
frétta, að aftur kumra kindur við garða á æskuheimili henn-
ar í Brautarhóli.
Nú er dauft yfir dalnum mínum
dáinn er tónn úr hörpu náttúrunnar,
Sauðféð er horfið úr högum sínum.
Hlustandi í anda þar um slóðir reika
hyort heyrist ei jarmur. Strengurinn er slitinn
slátrunar þefinn leggur fyrir vitin.
Fjármanna augu horfa inn til hlíða
hjarðlausar, þöglar, vœttar söltum tárum.
Pað koma aftur tónar innan tíðar
takast mun þá að hnýta fiðlustrenginn.
Einkennilegt hve allt úr skorðum gengur
undrandi rakkar gelta naumast lengur.
Atvinnulausir orðnir eru greyin
engin er kind að beina á réttar leiðir
úr fjárhúsa jötum horfin eru heyin
hornanna glamur laust, við garðaböndin.
Örveru plágum brátt með lögum linni
lækningamáttur bœtist framtíðinni.
Hugrún.