Alþýðublaðið - 08.01.1925, Blaðsíða 3

$
ALÞV&UBLA&ÍÐ
Hvar eru forlög afdaa ættarfandsins?
Alþýðustéttl Þau liggja’ í höndum þínum.
Tengdu því hugl saman bræðra-bandsins,
btessun svo veitist þjóð af niðjum sínum.
Ryddu þér braut, að fult þú hljótir freisil
Fjötrana slíttu! Kasta hverju helsil
Harðstjóra hverjum steypa skait af stóii.
Streogdu þess heit, — þeir engu nái vaidi.
Yfír þér heidur sá einn verðl sjóli,
sæmd þfna’ er meti’ og vegu rétta haldi.
Velttu þeim einum vilja þlnn og gralða,
er vilja þlg að frelsi’ og menning leiða.j
Kraftur svo alþýðunnar iiði ljáist,
er leiðír kunrn’ &ð sælll högum finna,
dagur sá koml, að merki sett upp sjáist.
Hún sigur boði’ af hendi þegna sinna,
að þjóðin sé nú þræidóms leyst af bandi, —
þjóðhátíð satt f frjálsu ættarlandl.
Þá gang& f tylling iandslns dýrð&rdagar.
Drottaand[ ríkir frjálst í þjóðaranda
velgengnln sanna; auðnan öllu hagar;
alblómgast landið mlíii fjalls og etranda,
lifir þá þjóðin aftur endurborin,
alfrjálsri menning stigin drýgstu sporin.
En svo að rætist draumar dýrstu vona,
dagar upp renni trjálsir voru landl,
nauðsynlegt er, að sérhver landsins sona
sameining bindist móti hverju grandi.
Það mark sér velji drengja dáðrfkt sinni. —
Drekka því skulum alþýðnnnar minni.
M. G.
—o —
Kvæði þetta er réttra tuttugu ára gamalt.
Var það anngið í samkvæmi, er málfundafélag
hér f bænum hélt á nýársdag árið 1905, —
löngu áður en alþýðnhreyfingin hefst hér á
landi, en það sýnir, að alþýða hefir þá þegar
verið farin að vakna tii vltundar um aðstöðu
sfna og hlutvark í þjóðfélaglnu-
árið; það er slður í Vestur-
Skattafellssýsio að kjósa sýslu-
manninn, nema hann sé því meiri
drykkjumaður. En sökum heiUu
bilunar sagði Gfsll af sér þlng-
mensku. Þá var kosinn Lárua á
Klaustri, sem með skömm getur
tallst Tfma-maður. En Lárus féll
tyrir Jóni Kjartanssyni við síð-
ustu kostiingar. Jón sigraði af
því, að Skaftfellingar hey> ðn á
kosningaiundum, að hann gat
alls ekki haldið neinar ræðar,
sem ræðnr gætu kallast, og at
því, að hann gat ekki taiað,
héldu þeir, aðhann gæti hugsað.
En það var hann Gísli Sveins-
son, skammstafað G. Sv[el þér].
Hann skritar grein í síð&sta
>Vörð«, háltan fjórða dálk. Þessl
greln bendir annaðhvort á, að
Gisli sé farlnn að skríða eltt-
hvað dáiitið saman, eða þá, að
hann er bara alment að skrfða
fyiir valdhötunum með þvf að
kalia mótstöðumann Jóns Magn
úsaonar >óaIdarflokk«, >spekú-
lanta«, >stjórnglæframenn og
angurgepa«, >óaldaUid< o. s. frv.
Það var nú einu sinni, að Jón
Magnússon átti ekki upp á pall-
borðlð hjá Gísla þessum, en þ&ð
var, þfgar Gísli var ungur og
hélt, að hann gæti ált. Gísli var
þá skilnaðarmaður; þá lelt út
iyrir, að vísasti vegurinn tli þess
að komast áfram í pólitfk væri
að vera skiinaðarmaður. En
brátt kom f Ijós, að skiinaðar-
Edgar Eice Burroughs: Vilti Tarzan.
Tarzan apabróðir flýtti för sinni enn þá meira en áður.
Kviðinn óx i brjósti hans. Það virtist svo, sem Tarzan
hefði sex skilningavit. Löngu áður en hann komst alfa
leið, hafði hann i huganum sóð það, er mætti augum
hans.
Dauðakyrð rikti á bænum. Eldsglæður voru þar, sem
úthýsin voru áður. Bústaðir manna hans voru horfnir,
akrarnir auðir, beitiland skepnulaust, gripahús opin.
Gammar hlökkuðu hér 0g þar yfir hræjum dýra eða
likum manna.
Aldrei á æii sinni hafði apamanninum verið svo skap ■
þungt; aldrei hafði hann fyrr fundið til verulegrar
skelíingar. Hann varð að herða sig upp til þess að
ganga i bæinn. Reiði- og haturs-móöa kom á augu hans
við það fyrsta, er hann sá. Wasimbu, hinn tryggi og
trúi sonur Muviros, er verið hafði lifvörður lafði Jane,
var krossfestur á vegginn i setustofunni.
Bardaginn hafði verið snarpur. Þess báru vitni brotin
húsgögn og blóðdref jar um gólf og veggi. Lik svertingja
lá á slaghörpunni, og fyrir svefnherbergisdyrum Jane
lágu lik þriggja trúrra þjóna.
Svefnherbergishurðin var lokuð. Tarzan atóð lotinn
og meb starandi augum við dyrnar, sem huldu fyrir
honum sýn, er hann þorði eigi að gera sér fulla grein
fyrir.
Hann gekk hægt nær hurðinni. Hann tók hikandi
hendinni um handgripið. Þannig stóð hann um stund.
Alt i einu rétti hann úr sór, þreif opna hurðina og
gekk ósmeykur inn. Enginn dráttur breyttist i hörku-
legu andliti hans, er hann gekk yfir herbergisgólfið og
stanzaði hjá andvana líkama, sem lá á grúfu á gólfinu,
— likama, sem áður var þrunginn lífi og ást. '
Tár komu eigi i augu Tarzan, en guð feinn veit, hvað
bærðist i huga hans. Lengi horföi hann á likið; svo
laut hann niður og tók það i fang sór. Þegar hann
snéri þvi við og sá, hve illa það var leikið, fyltist hann
sorg og hatri.
. -UJ.ii. —L"-1!'"'V"" I -UIU.L JJJBB"
Til skemtiiestuvs
þurfa allir að kaupa >Tarzan og gimstelnap
Gpar-boraap< og •Skigai’sögur af Tapzan«
með 12 myndum. — Eyrstu sögurnar enn fáanlegar.