Skátablaðið Faxi - 22.12.1968, Page 9

o o
Jolin vour íreiðnnlega konin. Karia
litla ac.t uppi í rluQnakistunni og horíði
á unferðina. C oötunni fyrir neðan. -^liir
vo'ru að flýta sér, pví að c-ftir ðálitlc.
stund nyjldu kirkjuklukkurnar hrignja inn
jólin og þá öyndi verða gleði á ollun
heiailun.
Áuiaingja Karía andvarpaði. Mauna liafði
sagt, :ð allir ættu að vera glaöir d jól-
unun; Er það gat hún ekki skilið, því
að r.ú var nanua k in til guðs og átti að
halda jól neð engiunura. Veslings María
þurrkaði burt t':;in og horfti uyp til stj-
arnanna, sen likuðu svo skært ' jólahin-
ninun; „Af hv-rju tók guð nönnu til sín?"
hugsaði Marfa litla. „Manna, sen var svo
góð. og oen henci þctti svo va.it un. auð-
vitaó v x pabbi goður líka, h nn gaf henni
svo nargt f llcgt, en Jiann hafði alltaf
svo dkið að gera, aö hón C! .t aldrei spurt
hann un eað, sen hanna langaöi til að vita
Pá sjaldac, e.ð nnnn var heiraa, voru gestir
hjá honun, or ,:ó :...át .i hún c.lls ekki ónréða
hanr.. n'yrir c'lítilli stuncíu hafði hann
ko.uið upp til hennar og. gefið. henni narg-
ar jóiagjafir, Auk stóru briíðunnar, sen
hún hafið „r.óskaö sír, haföi heín fengið'
nargt annað,
Svo hafði hann ky.sst hana, boðið henni
góða nótt o'g beðið hr.na að ónáða sig ekfci •
i kvöld, vegna pess að til sxn kss:ra gestir.
Nú var aunn farinn ,.og Haría ein eftir .ueð
öll nýju •leikföngin. . A-ðeins að Anna Lísa
barnf óstran hefði nú ^verið hju henni, en
krina .Lxsa hafði fengið leyfi. til pess að
vera hjá forolduun sínun uri joiin.
Auningja Marxa purríxuöi enn tár, seri r^.n
niður kinnina. Evaða ánagja var af >ví
aö eiga leikf öng, ‘pe'gár- ‘hún saknaöi ixönnu
svona aikið. i.ún vilci helour horfu á
stjáfnurnar, ei. . ieiku só:c neð þau. Ef
til vill sat ;:a;ana uppi á einhveríi peirra
og brosti til hennar.
Miðri í-stóru stovunnui .1 i’i ans Eeibergs .
lögfrcööings var r.ópur gesta. Jóiatré .rJSt
aörgun Ijósu.. stóöu á iiðju góifi.í stóru
stofunni. Ailir gestirnir voru í jóiaskapi
og toluði og hlogu Aðeiáé lögfragingurinn
einn s ie.n .ti nér ekki. Það' var ein.q
og stórn alvr.rlegu augun hennar Karíu litl .
gcatu ekki farið úr :v a :..ns. Það vur aim-
ars :.erkile,;t, hvað kún v;.r lík Elou sáiugu
nóður siruii. Saraa brúna b.árie , söau aug-
un og jafnvel freknurnar á nefinu. Eann
ninntist fyrstu árnann eftir að pau gift-
ust, pegarh' v..rð önnun kafinn, þá fj.ar-
lagðist hann konuna sina og dóttur neir
og aeir. Eann hafði ekki tekiö eftir,
að rconan hans varð veiklulegri ixeð hverjun
degi og svo þegar lungnr.bólga hafði
eytt Ixfi hc.nnar, fann hann ekki. til
peirrar sorgar senskylöi, 1 staö þess
að syrgja konuna sxna,'var hann alltaf
að skenrita sér. Lögfraðingurinn stóe
skyc'nilega upp. Eann nátti ekki hugsa.
Vorti ekki jól. Mátti hanc ekki vcra
glaður ei ns og hinir,
rin •:■ íi S Cu.a lcl CíUí-j HU bliki opnaSi einhver
úticyrnar. k.uröin á stof'anxii hlaut að
hafa verið. í hálfa gátt, af pvx að all.t
í einu fór súgur uri: stofuna og jólatróð
fe'll u: koll, ví- vr.r straz lyft upp
ekkert hafði dottið af pví, ne.ua lítil
glitrundi jólastjarna, Lögfraðingurinn
hcrföi eir.s og dáleiöour á hana, hvað
ninnti hán harin aá? Allt 1 einu nundi
hann það. : Það vo-ru augu Mlsu, fyrstu
árin eftxr að þáu' giftust. Eann tók
háiia upp af gólxinu og hcffði eins og
x- 1-eiðslu í kri:.:gui:i sig ( Stofunni.
Alls staóc.r sá fcann augu Elsu-frá Ijós-
akrónunni, jóiatróru - ýaist glaðleg
og hýr tða ásakanöi og oorgnsdd.
All,ir höf 7u þ :l: i . stofunnjil lir
gestimir ho fðu úndrancd á lörfræöinginn
oa litlu jóiastjornuna, sen hann hélt á
í hendinni. Skyndilega var eins og hann
Vcknaði. Eann ba': ^estina að fara, og
þar se::i þeir sáu, :.b eitthvað hafði kpnið
fyrir hann, fóru þoir hljóðlege burtu.
Lögfræðinrurinn hljóp upp í barnaher-
bergið. ’ vernig b.afði hann farið neð
•iitlu cóttur sfna?
l?rarihe.lö á blas 9«
-8-