Skátablaðið Faxi - 22.02.1969, Qupperneq 17

frh. af bls. 15
þér skuluð nú segja ntr,
hvar þér hafið verið í
lestinni. Það gati gefið
oltkur bendigu. Frúin
hefúr nátturlega eklti
látið hringinn ofan í
töskuna?
„Areiðanlega ekki, Og
ef það. er nauSi.inlegt að
skýra frá, b.vað ég hef
haft fyrir stafni í lest-
inni, þá hef ég verið á
þrem stöðun: Fyrst var eg
í klefanuin mnun og þa
var ég neð hann. Síðnn
for ég í snyrtiherbergið
og þaóan 1 kaífivagninn,
og þegar ég var að drekka
kaffið, ték ég eftir að
ninn dýrnæti hringur var
horfinn, hinhver hlýtur að
hafa stolið honun."
„Við, verðun að tala við
sanferðarnennina," sagði
1 estarþjoninr., og svo for
hann að yfirheyra
farðegana á öðru farrýni.
En allir fullviSsuðtL þe.ir
hann, un að þeir hefðu
ekki ninnstu hugnynd un
hringinn.
Oli fylgcist ve neð öllu
sanan. Hann fér nú aðé
athuga gátuna. Jú, hann
hafði séð hringinn á
hendi konunnar, þegar
hún fér inn í snyrtiklef-
ann, en hvort hún var neð
hann, pegar hún kon út
aftur, pað hafði hann
ekki. athugað, þvi að þá ,
var hann að. virða fyrir
sér 1 útlenc’u konuna.
Nú varð allt hljétt aftur
Auð.vitað hafði konan
fundið hrinu;inn x tösk-
unni sinni eða einhvers
staðar . annars st>?.ðar.
Konur eru alltaf að ,.set ja
hlutina, þar sen þsr ge'ta'
helzt ekki fundxð •þá
aftur.
Einnitt þegar Oli ætlaði
að fara að leita ser að
sæti, kon 1estarþjénninn
aftur út á ganginn. (Jli
gat ekki stillt sig um að
sþyrja un, hvernig nálinu
hefði reitt af.
„Veiztu eitthvað un
það.? spurði lestarþjonn
inn forviða í stað þess
að. svara spurningu (íla,
„HefurSu náske séð hring-
inn?"
„Já, ég stéð einnitt
hérná, þegar konan fér.
inn í snyrtiklefann, og
þá var hún neð hringinn.
^innað veit ég ekki."
„Já, einnitt, en hringur-
inn er ho.finn. Hvernig
slcyldi það hafa átt sér
stað?" Og lestarþjénninn
ætlaöi að halda áfran, er
öli gekk í veg fyrir hann
„Eg ætla,ekki að fara að
vekja grun á neinun,"
sagði hann, „en Einnitt
þegar konan, sen átti
hringinn, var nýfarin,
kon önnur, auðsjánalega
útlendingur, og fér inn
í klefann. Náttúrlega
veit enginn, en það hefði
getað átt sér stað, að
fyiri konan heföi gleynt
hringnun og síðari konan,
hirt hann?" Lestarþjénnin
inn staðnandist.
„Hringurinn er að ninn-
sta kosti ekki í snyrti-
klefanun. Við höfun gen-..
gið. úr skugga un ‘þáð. En
nú skalun við gera brall
í bauk, Vertu svo vænn,
aö. hafa gát á„_ dyrun
snyrtiklefans.".
Lestarþjénminn læsti hú
ayrunun nilli farrýnanna.
Að því ‘lokhu tilkynnti
hann ákveöinni röddu, að
lögreglan í Alvesta “hefði
fengið tilkynningu un
hvarf hringsins og hver-
og einn *aff farþegunun
skyldi veraþviö pví húinn
c.ö leitað yi'þi á þci.i,
þar til. hriix. urirm
•fyndist, 'ög hringuri n
hlyti að vera £ öðru far—
rýiú. uáður en , lestin
kð; sur tii Máli.éyjar,
ver-Jur búio að finna 'hann
," sagði han„ að síðustu.
Ötienda konan varð xindar-
lega éréleg o
sýuile ;a. ánærðari é. svíp.
kétt áður en knið var
. til n-lvesta kon lestar—
þjénnimi aftnr.
„Htlenca konan fér inn í
snyritklefann áðafl. bfðan
hefur engj,n konið," lýsti
Úli yfir, nstt'au við ekki
að athuga, hvort hún hafi
skilað hringnu .? Ng grati
ínyndað nér, að konan
hafi gleynt hrin, una .
þarna inni, og svo hafi
sú útlendc; kmið og
func1ið hann. Ja ég veit
það sko ekki, en ég lief
staöið hér.ua og brotið
heilann un það og konizt
a ð þe s s ari n, ðurs t ö ðu."
Síðan fír Úli inn í
snyriiclefann í fylgc' neð
lestarþjéninua, og lá pá
ekki hrin urinn á borðinu
við hliOina é jpvottaskál-
inni.
Þá var enginn vafi a u.
hver sú seka var.'Og nú
s cylcli eigancli hringsins
ák.veöa hvort nálið
skyldi falla niður .eða
ek . i .
Iniiile a glöð ték nú
konan við hringnun sínun,
þakícaði lestarþjéninun og
h. ésaði honu i íyrir dug—
nað hans við að upplýsa
nál i 3.
En lestarpjénninn, sea
var réttsýnn 0r vildi
eicki hljéta éverðskuldað
hrés, sagði- nFrúin á
fyrst og freust að þakka
þessun pilti íyrir, hve
vel þetta lánaðist. -^að.
var hann, sen gaf rxér
huguyndina. Það var. hann
sen ték eftir útlendu
konunni, og hann hafði
þegar getið scr til un
alit sanhen ið. Það er
fyrst og frenst honun að
þakka'. "
staOið
brote, en Oli
ganginu! 1 og lét
scr bc.ra, cnd^ t
nok-.ur eftir
Þegar hann hafði
þ-.rna skanna stund, kou
útlenda ka-nan oL: lagöi
leið sína. inn r snyrtid—
efann. EVo se-.i hálfri
níziútu seinna icoíu hún út
litve rP °g það var neira en
• frs'gd,- ‘sen. Jli hlaut.
hvárt * a Fráin faðnaði hann áð" scr
stéó ✓ 1 'ö'g áður en han .n vissi af
lítiö a var hani' • ueð - finúhundruö
lék VG rt kr'nur ✓ 1 hönclun..n.
uonuú. iiÞú át t ni I ku neira
skilii
saaði hún<
en
ég vona nú sant að pú
getii’ fengxð þér eitthvaö
gan, legt fyrir seðilinn
þann arna."
i.En ég get ekui tekið
f!