Skátablaðið Faxi - 20.09.1969, Blaðsíða 7

Þegar síðari heinsstyrjöldin brauzt úí,
var brezkur liðsforingi á eftirlitsferð
fyrir stjórn sína inn í svörtustu Afrxku
Eonurx barst svohljóðandi skeyti í „Stríð-
ið er skollið á, Handtakið alla óvin-
veitta útlendinga x undani yðar."
Sköunu síðar sendi Bretinn svohljóðandi
svarí „Hef handtekið sjö Þjóðverja, þrjá
Frakka, tvo Belga, tvo ítali, einn Austur
ríkisnanna og einn Bandaríkjanann.
Góðfúslega sínið nér strax við hverja
við eigun í stríði."
Forstjóri nokkur auglýsti eftir einka-
ritarn og fékk sálfresðing til að dana
un hæfni unsækj^nda.
Þrjár stúlkur’sóttu un stöðuna og lagði
sálfræðingurinn sönu spurninguna fyrir
þá:
„Hvað eru tv^iir og tveir?"
Sú fyrsta svaraði hiklaust:
„Fjórir'.
Sú nasta sagði: „Það geta verið
tuttugu og tveir."
Og sú þriðja sagði: „Það geta verið
tuttugu og tveir og þaðgeta verið
fjórir."
„Þarna sjáið þér," sagði sálfræðingur-
inn sigri hrósandi. „hvað sálfræðin
getur verið hagnýt, Sú þriðja hafði
nesta. gerhygli til að bera. Hg tel hana
hæfasta til starfsins." „Hvert er yðar
álít?"
„Hg tek þá Ijóshærðu neð bláu augun," s
sagði forstjórinn.
Hagnýt þekking.
Lárus, sen hafði áhuga á vísindun, lét
skrá sig þátttakanda í sunarnánskeiði í
líffræðilegun vísindun við háskóla. A
nánskeioinu var stúlka, sen hann varð
þegar ástfanginn áf. En sá var ljóSur
á, að hún var svo unsetin aðdáendun, að-
hann konst aldrei alnennilega x færi við
hana. Sumarið leið og nánskeiðinu lauk,
áður en hann fengi uppfyllingu drauna
sinna. Hann vissi. þó heinilisfang og
sínanúner stúlkunnar. Farran haustdag
tók hann £ sig kjark, hringdi til hennar
og bauð henni á hressingarskálann. Stúlk—
an þáði boðið. Seinna konu svo bíoferðir
dans og blón.
Leið nú svo út, að allt þetta væri á
góðun vegi, en þú fannst Lása sen hann
vissi raunar lítið un hug stúlkunnar til
hansé Einu sinni sátu þau sanan í sóf—
anun heina hjá henni, en hann hafði hug
á að biðja hennar, en var í vandræðun
neð sjálfan sig.; Hryggbrctið fannst
honun nundi verða svo óbærilegt. Ekkert
vissi hann, hvað hann átti að segja og
ekki, hvað hann áiti að gera.
Hún var svo dásaolega falleg, fannst
honun. Ekkört varð ráðið af svip hennar
eða augun, hvaða tilfinningar hún ól til
hans. Allt x einu kon Lási auga á
slagæðina á hálsi stúlkunnar. Hann taldi
neð sjálfun sér slögin og sá fljótt að
þau voru tfðari en eðlilegt var fyrir
stújku, sen situr áreynslulaust á stól.
Eann skilái nú strax hvers kyns var.
G-reip hana í faðnsér, og þar neð var
xsinn brotinn. Svo var vísindalegri
þekkingu hans fyrir að þakka.
Eiginnaðurinn segir við konu sxna, er
hann heinsakir hana í sjúkrahúsið:
„Þú hefur fengið kort frá Öllun fata-
verzlunun í bænun, þar sen þér er óskað
goðs bata: V? "S
Jón Kjáltason: „Og hófðuð þér fullt
vald á yður þegar betta var?"
Vitti : „Nei, konan nín var neð
nér.
Jóhanna H. segir við vinkonu sxna, eftir
að hún skoðaði þyngdartöflur: „Sko,
sankvant þyngJ ninni og hæð er ég ekki
eins gönul og ég ætti að vera."
Svo bar við, að Einari Hallgríns. datt í
hug að kona neð gítar á fund, og skennta
flokksbræðrun sínum neð gítarleik.
Þegar Einar var búinn að kona Ingva í
skilnin" um að þetta væri hljóðfæri, þá
sagði Ingvi: „Já, en heirðu góði. X
hvorn endan á þá að blása."
Bjarni:- Þjónn, pað er narri hálftíni
síðan ég bað un skjaldbökusúpuna.
Halldór Ingi: „Þér vcrðið að afsaka,
herra ninn, en eins og þér vitið eru
skjaidbokur ekki fyrir pað að flýta sér.
„Hrefna bald er éins og páskaegg.
„iáskaegg?"
„Já, hún er handnáluð að utan en
harðsoðin að innan,"