Víkurfréttir - 06.02.2003, Síða 8

8 VÍKURFRÉTTIR Á NETINU I www.vf.is I LESTU NÝJUSTU FRÉTTIR DAGLEGA!
Íbúð þeirra hjóna á Sléttuvegin-
um er nálægt Landspítala Há-
skólasjúkrahúss í Fossvogi .
Íbúðin er í eigu Samtaka Endur-
hæfðra Mænuskaða og þar inni
miðast allt skipulag við það að
hjólastólar eigi greiða leið um.
Arnar og Sóley fluttu inn í íbúð-
ina þann 6. desember sl. 3 mán-
uðum eftir hið hörmulega slys.
Þau hafa verið saman í sex ár en
sumarið 2001 giftu þau sig í
Keflavík og opinberuðu þau ást
sína meðal annars í Brúðkaups-
þættinum Já sem sýndur er á
Skjá einum: „Við kynntumst árið
1984 þegar Sóley var fjögurra
ára og ég átta ára, en þá bjuggum
við á móti hvort öðru á Kirkju-
veginum. Bróðir hennar er jafn-
aldri minn og vorum við góðir
vinir þegar við vorum yngri. Við
fórum að vera saman 1997 og
við giftum okkur sumarið 2001.
Ástæða þess að við vorum í
Brúðkaupsþættinum Já var sú að
það hafði verið búið að skrá okk-
ur og þegar haft var samband við
okkur ákváðum við að slá til. Það
var meiriháttar gaman að taka
þátt í þessu og við sjáum alls
ekki eftir því. Eftir brúðkaupið
fórum við í brúðkaupsferð til
Grikklands. Við vorum í þrjár
vikur í Grikklandi og enduðum á
því að fara í viku siglingu um
Eyjahafið sem var alveg meiri-
háttar,“ segir Arnar og hefur
gaman af því að rifja brúðkaups-
ferðina upp.
Arnar hefur verið á sjó síðan
hann var 16 ára gamall og síð-
ustu árin sá hann um báta
tengdaföður síns og var skipstjóri
á 30 tonna bát sem tengdafaðir
hans á. Arnar segir að ekki sé til
meira frelsi heldur en að vera á
sjó: „Ég var nú alltaf á leiðinni að
hætta þessu, en sjómennskan var
bara eitthvað fyrir mig. Þú finnur
ekki vinnu þar sem frelsið er eins
mikið og á sjónum,“ segir Arnar
en Sóley vinnur í starfsmanna-
haldi Varnarliðsins og hefur unn-
ið þar síðustu 2 árin.
Arnar er búinn að eiga mótorhjól
síðan hann var 13 ára gamall og
Sóley segir að hann sé algjör
adrenalín fíkill. Arnar segir að
hann sé mikill tækjakall og sér-
staklega fyrir tæki sem einhver
kraftur er í: „Ég hef alla tíð haft
áhuga á tækjum og hraða. Maður
er náttúrulega bara spennufíkill
og ég hafði mikla ánægju af því
að hjóla.“
Kvöldið fyrir Ljósanótt
Það var mikið að gera hjá Arnari
daginn sem slysið varð. Hann fór
á Sjávarútvegssýninguna sem
haldin var í Smáranum og um
kvöldið ætlaði hann að undirbúa
sig undir kvartmílukeppni sem
hann ætlaði að taka þátt í á mót-
orhjólinu: „Ég var í raun hættur
að hjóla eða allavega var ég bú-
inn að minnka það mikið. En ég
hafði ákveðið að taka þátt í
kvartmílunni á hjólinu sem ég
var búinn að eiga í 8 ár. Daginn
sem ég lenti í slysinu var ég í
bænum og kom heim um kvöld-
ið. Þegar ég kom heim fór ég að
laga hjólið og ákvað að taka
nokkrar æfingar fyrir kvartmílu-
keppnina sem átti að fara fram
daginn eftir. Ég fór á hjólið og
datt og það er ekkert meira um
það að segja,“ segir Arnar og
bætir við: „Ég datt alls ekki á
mikilli ferð en hentist af hjólinu
og út í grjót. Ég missti aldrei
meðvitund. Höggið var ekki
mikið en ég brotnaði samt. Það
brotnuðu fjórir hryggjarliðir, svo-
kallaðir brjóstliðir en lömunin
kemur strax fyrir neðan brjóst.
Ég var út í Helguvík og Sóley var
með mér. Þegar ég lá út í grjótinu
hugsaði ég bara um að hún
kæmi,“ segir Arnar og það er
greinilega erfitt fyrir hann að
rifja þetta örlagakvöld upp.
Vissi að ég væri lamaður
Þegar Arnar lá í grjótinu við
Helguvík eftir að hafa dottið af
hjólinu áttaði hann sig fljótlega á
því að hann væri lamaður: „Fyrst
eftir að ég datt þá ætlaði ég bara
að standa upp, en þegar það var
orðið hálferfitt þá fór ég að grípa
í fæturna á mér og fann strax að
ég væri orðinn lamaður. Ég fann
ekkert fyrir fótunum á mér held-
ur fann ég bara fyrir gallanum og
mér fannst þetta ekkert passa
miðað við það hvernig ég sneri.
Ég áttaði mig á því að ég væri
orðinn lamaður og tíminn var
ótrúlega lengi að líða þó hann
hafi í raun verið stuttur. Eftir smá
stund var orðið erfitt að anda og
þá hugsaði ég með mér að það
væri eins gott að ég myndi ekki
deyja þarna í grjótgarðinum. Ég
beið bara eftir því að Sóley kæmi
og vonaði að ég myndi lifa þetta
af.“
Leitaði að honum í myrkrinu
Sóley var með Arnari kvöldið
sem hann lenti í slysinu. Á með-
an hann gerði við hjólið sat hún á
kaffihúsi með vinkonu sinni, en
fór með honum um kvöldið út í
Helguvík þar sem Arnar ætlaði
að prófa hjólið: „Ég beið í bíln-
um meðan hann prófaði hjólið.
Ég sá að hann keyrði fram hjá
mér og ég heyrði í hjólinu. Ég
vissi að hann myndi koma fljótt
til baka en þegar hann kom ekki
fór ég út úr bílnum og heyrði
ekkert í mótorhjólinu. Það var
„Ég ætla mér að eyða n
í það að reyna a
- segir Arnar Helgi Lárusson sem lamaðist eftir mótorhjólaslys í Helguvík kvöl
H vernig líður manni þegar einföldustu athafnir daglegs lífs verða að flóknum verkefnum? Það að standa við vaskinn og vaska upp, gangaupp stiga þegar maður fer í heimsókn til vina og teygja sig í fjarstýringuna til að slökkva á sjónvarpinu eru einfaldir hlutir í augum flestra.Þegar einstaklingur lamast verða þessir einföldu hlutir að flóknum verkefnum og þarf viðkomandi oft margra mánaða þjálfun til að fram-
kvæma þessa einföldu hluti. Um miðnæturbil 7. september í fyrra, kvöldið fyrir Ljósanótt var Arnar Helgi Lárusson að prófa mótorhjólið
sitt fyrir kvartmílukeppni sem átti að fara fram daginn eftir. Hann lenti í slysi og lamaðist fyrir neðan brjóst. Sóley Björk Garðarsdóttir kona hans
kom að honum á slysstað.
Viðtal og myndir: Jóhannes Kr. Kristjánsson • Brúðkaupsmyndir úr einkasafni
„Ég fékk algjört sjokk
þegar ég sá hann
liggjandi þarna en
mig grunaði aldrei að
neitt svona alvarlegt
hefði komið fyrir. Ég
hljóp strax í bílinn til
að ná í símann og
hringdi í Neyðarlín-
una. Ég hljóp aftur til
Arnars á meðan ég
talaði við Neyðar-
línuna.“
6. tbl. 2003 - NOTA!!! 5.2.2003 17:15 Page 8