Dagsbrún - 01.03.1896, Síða 3

— 35 —
þjöðaf, liinna fornu Aryana, er rncnn œtla að búið hafl einlivcrstað-
ar í hálönduni Mið-Asíu. Af stof'ni þciin veltust þjóðir suður á Ind-
iand og lögðu það undir sig, stotnuðu ríki og trúbrögð (Brahmatrú)
og hófust til mikillar menningar; voru það :
1. Hindúar.
2. llokkurinn liljóp sttður í háiendi Pcrsaiands og mynduðu þar
ríki og trúbrögð—Zóróastcrstrú.
3. á Grikkland.
4. á Ítalíu.
5. um miðbik Norðurálfu og alt vestur á Brctlandseyjar, eru leifar
þeirra enn á Bretagne á Frakklandi, írlandi, Skotlandi, Walts
og Mön.
0. voru Teutonar, gotnesku þjóðirnar, er kvísluðust um Eystrasalt
og bygðu Norðurlönd, ÞýzkaJand o. s. frv.
7. voru Slafar, er nú byggja Kússland, Polen ognærliggjandilönd.
Þessar þjóðir voru allar frændþjóðir og tungumál þeii-ra öll
sprottin af binni sömu móðurtungu. Þegar þær breiddust út yflr
löndin, fundu þær allstaðar þjóðir fyrir. Eins var það er þær komu
í Euphratsdalinn, að þá voru þar fyrir þjóðir fornar, er töluðu mál
þau, er lieyra til hinum samanlímda málflokki. Það voru þjóðirnar
“ Shumiro Accadar.” Iíöfðu þeir bygt dal þann ákaflega lengi.
Sunnan og vestan til í dalnum koma hebresku þjóðirnar fram;
blönduðust þær við liinn forna þjóðflokk meira og minna og réðu
konungar af hebreskri ætt stundum ríkjum þar. En fornþjóðin sjálf
“ Shumiro Accadar,” var af turönskum uppruna, alt öðrum uppruna
en Hebrcar ogóskild Aryönum. Ber öllum sögnum hinna turönsku
þjóða saman um það, að þær séu komnar úr íjallandi einu miltlu, er
fornfræðingar ætla, að sé ural-altaiski fjallgarðurinn í Síberíu. Segja
sögur þeirra frá fornri paradís í afskektum dölum, luktum inni af
hamrafjöllum. Þar lifðu þær sælulífi, og hafði guðleg forsjón leitt
þær þangað. Þegar þeir höfðu dvalið þar nokkur hundruð ár, þá
vildu þeir fara að komast út þaðan, en fundu hvergi leið, þar til er
smiður einn kom fram og kvaðst geta brætt klettana, því að þeir
væru at málmi gerðir. Svo tóku þeir að kinda bál mikil og gátu
svo búið sér til veg út úr dalnum. Bendir þetta á, að bústaður
þeirra liafi verið þar, sem málmurer mikill í íjöllum.
Teóbrögs.
Ef t ér hugsum um þá, þessa fornu íbúa Euphratsdalsins, þá
verðum vér að hugsa oss þá fyrstfi afai lágu mentunarstigi. í fyrstu
hafa þeir verið viltir sem dýrin í skógunum, naktir og ldæðlausir,