Dagsbrún - 01.03.1896, Page 7

— 39 —
liún sni'Ut og- smitt vcgle'gri. Guðic þcir soin voru ínnnninum vcl-
viljaðir fói'u iið fjölgn. Ank þcirra bættust við: vindurinn, mcð
liinu lífgancli rcgni, sólin og cldurinn ng tunglið. Sólin eyðir
myrkrinu og fælir burtu hina vondu anda. Sólarguðinn verður því
smátt og smátt liji þcim máttugri og máttugri, liann vcrður liiun
æðsti d íniari á liimni og j'jrðú, það er hann, sem þekkir sannlcik-
ann fr.i lyginni, hann eyðir lyginni, cyðir og hindrar alt hið illa.
Að trúin hji þcitn hafi íramförum tekið m.i sjá glögglega á
hinni svokölluðu ‘‘3ju særingabók” þar vcrða særingarnar sára líkar
iðruuarsálmuin Davíðs gamla og cr auðscð, að þá slcilur ckki mikið
Davíð gamla og þessa hciðnu Kakleumcnn. Þannigákallar Kaidcu-
maðurinn guð sinu og jitar fyrir lionum syndir sínar, bcr fyrir sig -
vanþekkingu sína og biður guð sinn um miskun. Ilann biður
ýmist til karlguðs eða kvcnnguðs. Eg skal koma mcð dæmi, útdrátt
úr “umkvörtun hins iðrancli hjaí'ta” svo hcitir sálmur sá: “Ó minn
guð still þú reiði hjarta þíns.. .. . .Ég et fæðu rclðinnar og drekk
af bikar angistarinnar. Ó miun guð, mínar syndir cru miklar, á-
kaflega miklar. Eg syndga og veit ekki af því. Drottinn hefir í
rciði hjarta síns steyft yfir mig sturlaninni. Ég ligg á jörðinni
flatiir og enginn útrcttir sína hönd mér til hjálpar. Ég hrópa en
enginn lieyrir. Eg cr uppgeflnn, kúgaður og enginn vill veita- mér
h.jálp, ó! guð minn, þú sem þckkir Iiið óþekta vertu miskunnsamur.
Ó hvc lcngi ætlar þú guð minn að lirinda írá þér þjóni þínum. Ó!
kom þú og hjálpa mcr og tak mig þér við höud mitt í liinum æð-
andi vötnuin. Iig drýgi syndir en lát þær snúast og verða að bless-
un, ég fiem y.firtroðslur iát þú viudinn fcykja þeim burt. Guð-
lastanir mínar cru margar ríf þær í sundur sem klœði. Ó guð >crn.
veist alt fyrirfrain, mínar syndir eru sjö sinnuin sjö, fyrirgcf þær.
Ef að menn hcfðu ckki vitað að þetta væri cftir lieiðinn Kaldeu-
mann, þá hefðu mcnn sagt að þarna hefði fundist nýr sálmur cf'tir
liið hcilaga! sálmaskáld Davið konung; svo er hann likur sálmum
lians að hugsun og orðfæri.
Þctta hcfir nú verið trú liinna elstu íbúa Eupliratdalsins, mann-
anna sem bjuggu þar áður en scmitiski flokkurinn kom þangað
eitthvað að suðvcstan; og hcfir trú þéssi haldist við mcira og minra
fram á daga Gyðinga. Nú lifir trú þessi cnn þann dag í dag hjá
miklum þorra túrönslcu þjóðanna í Síberíu og á hálcndum Miðasíu.
Alt eru andar hjá þcim. Tréð, steinninn, vindur, regn, fjöll, vötn,
sverð, spjöt, örvar, bogar, alt hcfir sinn anda. Þær þekkja cnga
tilbeiðslu þcssar þj5ðir, sem cru á lægsta stiginu; þær þekkja' enga
siðfræði, en a!t eru særingar; þær hafa enga presta lieiduf- seringa-