Dagsbrún - 01.03.1896, Side 10

— 42 —
ckki vildu láta mig i'íkja y(ir sér, þl skuluð þér færa liingað og
devða þá fyrir mór. Ilvcr sein tríiir og verður skírðar, liann nmn
hólpinn vcrða, cn liver scin ckki trínr liann niun fordæmast ” l.ig-
um vér að setja þcssar sctningar inn í stjðrnarskrána, setuingar scm
blása í brjðst mönnum morði og manndrápum ? Aileiðingin aí þcss-
um kennii gum licfir orðið sú, að lieimurinn liefir verið gcrður að
vígvelli og millíónir manna hafa deyddar verið. Viljuin vér gjöra
krossmarkið aftur-á rý að vcrkfæri bílfaivi og brcnnu? Eigum vcr
að liafa það til þcss, að varpa mönnum í dýíiissur til þcss, að pina
þá þar og kvelja ? Ef að vcr sctjum Jesúm inn í sfjórnarskrána,
scm hið æðsta siðícrðislega vald, þi lilj Jtum vér að lilýða hverju
boði lians. Það vcrður þá ekki nóg að vér lieinitum trúna, licldur
vcrðum vér að hcimta skirnina, og skírnin verður þá að vera skil-
yrði fyrir þvi, að geta orðið boigari. En h vaða skírn ? Þannig
gengur það í það ccndanlega. Octið þcr nú cigi séð hcimskuna í
nýmæli þessu ? í hvilík fcikna vandræði mundi það ckki stcypa
oss ? Sjiið þcr nú eigi hve vitrir höfundar stjórnarskrárinnar voi u
að útiloka nioð öllu trúna úr stjJrnarskránni og gjöra þanuig sljJrn-
arskrána að verkfæri friðarins, í stað þess, að gjöra lianaað verkfæri
styijalda og blóðsútheilinga ? Getum vér snúið bakinu við jafu-
góðu og hcillaríku dæmi, sem heiir nílað þjóðveldi voru aðra eins
farsæld og frægð og raun hefir á orðið ?
Ecynslan heíir kent oss það, að mönnum er óinöguiegt, að liugsa
cins í trúarefnum, og saga trúarimmr sýnir það, að trúin verður
aldrei ein og liin sama á jöiðunni. Valda því livatir og fordómar
einstaklingimna. En er það þú ekki bef.ia, að lála livcrn cinstakan
mann sjálfráðan, að skera úr þessmn ■spurningum ? Á mJti nýiuæli
þessu eru ótal ástæður, ástæður frá hálfu frelsisins og réttlætisins,
frá liálfu heiinspekinnaf og vísindanna, frá liálfu sögunnar og bók-
mentauna. Það er alla vega ilt og skaðlegt. Það cr skaöiegt fyrir
í'íkið, sk.'iðlcgt fvrir trúua, skaðlegt fyrir kristnina. I rauninni er
það hið versta, scm fyrir kristnina gat komið bæði sem trú og scm
stofnun.
Það-cru áhrif' kristninnar, scm geta vcrið til góðs fyrir heiminr,
cn ekki myndugleiki liennar. En álirif og myndugleiki er hvað
öðru gagnstætt og getur ekki farið saman, því að livað eyðileggui'
annað. Myndugleikinn er boð, skipan, sem ekki cr hægt að skjótá
undir dóm skynseminnar. Myndugleikinn heimtav skilyrðislausa
hlýðni. ITann segir blátt áfram : “Þú skalt,” og þar með er búið.
Myndnglcikinn gctur tæði vci ið bygður á þekkingu og á trú. Ilnnn
getui' vcrið i'éttlátur eða ranglátur í eðli sinn, en c'c:n myndugleiki