Ljósið - 05.03.1908, Blaðsíða 5

LJÓSIÐ
37
Víst hafa klerkar lært þá list,
að lýgi kenna börnum fyrst,
í hneixliskenningþjóðvarþyrst
því hafá flestir trúna mist.
í landsins skóla lærðu menn
lýgi þá sem kend er enn,
aldrei eg á báli brenn,
burt eg ekki af hólmi renn.
Gömul eru guðaspjöll,
gölluð eins og brunnin fjöll,
heneixlisfræði taki tröll,
talað hef eg orðin snjöll.
í mjög lágu eg sæti sit,
satt mál þó eg bræðrum flyt,
lýðnum síst mín Iíka rit,
sem lögmálinu ei hafa á vit.
Menn halda ljótt að segja satt,
sannleikanum margur hratt,
vitringar nú fara flatt,
þó fínan brúki silkihatt.
Eg til á ekki föt nein fín,
frelsissólin þó mér skín,
perlum fleygt var fyrir svín,
fróðir skylja orðin mín.
Mörgum mín er kenning kunn
kristnir bræður opnið munn,
óþarfann á byrgja brunn,
sem blindarsérhvern stálarunn.
Drottinn trúr ei dó á kross,
drottinn góður frelsar oss,
prestar lýgi halda hnoss,
hneykslisfræði gefa koss.
Það eru rotin þeirra verk,
því mín standa orðin merk,