Feykir - 12.02.2015, Blaðsíða 7

6/2015 7
Ásta Birna, en Óðinsboði er í
Húnaflóa, austur af Horni. Þar
áttu þau eftir að vera næstu 48
klukkustundirnar í kolbrjáluðu
veðri, en þegar veðrið lét sem
verst náði ölduhæðin 20-25
metrum. Útgöngubann var
vegna veðursins en Hreiðar var
efstur í skipinu, undir brúnni, og
sá vel útum gluggann. „Það sást
bara í himininn og svo í sjóinn á
víxl. Ég veit ekki hvað við vorum
lengi að velta ölduna en það stóð
mjög lengi yfir, líklega um hálfa
mínútu, svo stoppaði það og kom
aftur til baka. Mér fannst
öldurnar ekkert vera svo stórar
en maður hafði ekkert séð í
þessari líkingu áður,“ segir hann.
„Þetta skip var ægilegur pendúll
– það var svo hátt,“ bætir Ásta
Birna þá við.
Hún segir frá því að það hafi
ekki verið pláss fyrir alla í bedda
og sváfu því flestir á gólfinu. „Ég
man að ég, Jón Hallur
[Ingólfsson] og Sigga hjúkka
[Pálmadóttir], lágum saman.
Sigga var fyrir innan borðfót, Jón
Hallur vafði sig utan um hann og
hélt í svefnpokann minn, eða ég í
hann, ég man ekki hvort það var.
Svefnpokinn var úr hálu efni og á
gólfinu var vínyldúkur, í verstu
hviðunum hafði ég greinilega
náð að sofna og misst takið á Jóni
Halli. Og ég renn af stað, yfir
háan járnþröskuld og skell í
vegginn hinum megin. Svo
heyrði Jón hviss hljóðið í mér
þegar ég kom til baka, þá náði
hann taki á mér aftur,“ rifjar Ásta
Birna upp og þau hlægja. „Þannig
var þessi nótt,“ bætir hún við.
Hreiðar segist einnig muna vel
eftir þessum velting og það hafi
tekið þó nokkra stund að renna á
milli. „Ég man eftir því þegar við
vorum að renna fram og tilbaka
um herbergið, maður stoppaði í
smá stund í hinum endanum og
svo rann maður aftur af stað,“
segir hann.
Ásta Birna rifjar upp enn aðra
salíbunu þegar hana langaði
svakalega í sturtu og freistaðist til
þess að reyna að þvo á sér hárið
eftir að hafa verið um borð í tvo
daga. „Ég fékk nú aldeilis flug-
ferðina. Ég man að ég skrúfaði frá
sturtunni og reyndi að halda mér
en það var bara eins og ég stæði á
svelli, ég skautaði þarna um og
var bara heppin að rota mig ekki.
Ég var húðskömmuð fyrir að
reyna þetta,“ segir hún og hlær.
Erfiðast að komast
ekki á leiðarenda
Ásta Birna og Hreiðar segja að
veltingurinn hafi ekki verið jafn
slæmur alla dagana en einn
dagur sérstaklega slæmur, það
var miðvikudagurinn 18. janúar.
Til marks um hamaganginn
segja þau frá einu atviki þegar var
verið að elda mat um borð í
skipinu. „Það eru gjarðir á elda-
vélinni til þess að pottarnir fari
ekki af eldavélinni. Það var búið
að elda þarna voða fína súpu úr
alls konar afgöngum en potturinn
fór upp af gjörðinni og hún
sullaðist útum allt,“ segir hún.
Þegar líða tók á veruna um
borð í skipinu fór að ganga á
vistirnar, enda ekki gert ráð fyrir
svo langri sjóferð. „Þá komu til
góða miklar matarbirgðir sem
þeir Gýgjarhólsbræður höfðu
tekið með sér í tveimur stórum
kössum, en mikið grín hafði
verið gert að þeim þegar þeir
báru þá um borð í skipið og spurt
hvað þeir ætluðu eiginlega að
vera lengi, en þetta bjargaði
okkur þar sem skipið var ekki
með nógu mikinn forða fyrir
okkur öll í þetta langan tíma,“
segir Ásta Birna.
Eins og gefur að skilja fundu
margir fyrir sjóveiki í veltingnum
en þau segjast ekki mikið hafa
orðið vör við þá sem urðu veikir,
þeir hafa líklega borið þjáningar
sínar í hljóði. „Ég man þegar
hjúkkan varð sjóveik, þá bað hún
mig að fara og gefa sjóveikistöfl-
ur og plástra. Mér er svo
minnisstætt hvernig einn horfði
á mig eins og ég væri engill að
koma til hans og ég hugsaði með
mér – voðalega hlýtur að vera
gaman að vera svona hjúkka og
fá svona viðbrögð,“ segir Ásta
Birna og hlær.
Erfiðast við þetta allt saman
segja þau hafi verið tilhugsunina
um hve þörfin væri mikil á
Súðavík og að komast ekki á
leiðarenda til að hjálpa til. „Það
kom smá léttir þegar við fréttum
að búið væri að finna þann
síðasta. Eins gladdist maður yfir
því þegar sunnanmennirnir
komust á svæðið, það var
hræðilegt að vita af þessu fólki,
eftir þetta áfall, að vera sjálft að
leita,“ segir Ásta Birna.
Blendnar tilfinningar
við heimkomu
Á fimmtudeginum fór veðrið
loks að ganga niður og var komið
niður í ellefu vindstig, eða 30 m/
Haft var eftir Ívari Gunnlaugssyni,
skipstjóra Múlafoss, í DV á
þessum tíma að hann hefði aldrei
lent í öðru eins veðri á þeim 27
árum sem hann hafði verið til
sjós. „Þetta er ennþá versta veður
sem ég hef lent í. Það var vægast
sagt svakalegt!“ sagði Ívar þegar
blaðamaður Feykis sló á þráðinn
til hans í vikunni.
„Ég var á Skagaströnd að losa og
lesta skipið þegar beiðnin barst
um að taka fólkið um borð,“ segir
Ívar og að þar hafi veður verið með
ágætum framan af, svo tók að
hvessa með tilheyrandi öldugangi
innan við höfnina. Hann samþykkti
að ferja fólkið til Súðavíkur með því
skilyrði að hann fengi lánaða auka
gúmmíbáta af öðru skipi, gamla Rex
á Skagaströnd. „Á þeirri stundu, og
samkvæmt öllum spám, var aldrei
reiknað með svona miklu veðri,
ég var búinn að gá að því, annars
hefði ég aldrei farið. Ég vissi af því
að skipin Kyndill og Mælifell voru
að fara fyrir Horn en þeir voru að
koma austan að, á leiðinni vestur.
Ég ætlaði að fylgja í kjölfarið á þeim
en þá bilaði hjá okkur vélin í smá
stund. Vegna veðursins þá rak okkur
mikið tilbaka á meðan verið var að
gera við,“ útskýrir Ívar sem segist
hafa ákveðið að halda sjó norðan
við Óðinsboða á meðan veðrið
gengi yfir, „það verður aldrei það
vont veður að það gangi ekki yfir,“
bætir hann við.
Upp og niður öldudali
„Þar var stórsjór - kolbrjálað veður,
hvasst og gekk á með éljum. Við
vorum nánast á fullri ferð á móti
storminum en við komumst ekkert
áfram. Við héldum okkar stefnu,
keyrandi upp á móti öldunni og
ofan í alla öldudali,“ segir hann
og bætir við að skipið hafi stungið
sér mörgum sinnum og eiit sinn
kom mikið högg á skipið. „Við það
skemmdust allir gámar sem voru á
Rætt við Ívar Gunnlaugsson skipstjóra Múlafoss
„Á versta stað í heiminum“
dekkinu og bognaði frammastrið.
Þetta var mikið högg og það gekk
mikið á,“ rifjar Ívar upp.
Við Óðinsboða hélt Múlafoss
sjó í 48 klukkustundir og þar fékk
Ívar þær upplýsingar, frá Unni
Ólafsdóttur veðurfræðingi, að
vindhraðinn þar væri um 60 m/
sek. „Hún sagði við mig þegar ég
talaði við hana að ég væri staddur
á versta stað í heiminum hvað
veður varðar - á þeirri stundu væri
það hvergi eins vont og þarna.“ Þá
ákvað Ívar að óska eftir varðskipi
Landhelgisgæslunnar ef ske kynni
að allt færi á versta veg, sem hann
segir alveg eins hafa getað gerst.
„Ég vissi svosem að ef eitthvað
hefði komið fyrir skipið þá hefðu
gúmmíbátarnir ekki bjargað einu
eða neinu, það var það vont veður,
og þess vegna fékk ég varðskipið
til að koma. Ég hafði ekki mikla trú
á því að það hefði verið hægt að
bjarga okkur ef eitthvað hefði komið
fyrir en ég hafði þá allavega gert allt
sem ég gat.“
Ívar segir varðskipið Tý hafa verið
hjá þeim í um sólarhring, á meðan
mesti veðurofsinn gekk yfir og þar
til óhætt var fyrir Múlafoss að halda
áfram för sinni fyrir Horn.
Allir voru glaðir að stíga frá borði á Ísafirði. MYND: JOÞ
Ívar (t.h.) við stjórnvölinn ásamt Svani Guuðbjörnssyni stýrimanni. MYND: JOÞ