Feykir - 17.12.2015, Síða 14

14 Feykir 48/2015
Við setjumst niður á notalegu
heimili Elinborgar í Fífusundi 9,
þar sem fallegt handverk móður
hennar minnir á gamla tíma.
Gömul veggklukka tifar og slær
reglulega, þó auðvelt sé að
gleyma tímanum í spjallinu.
Elinborg erfði að hluta íbúð
móður sinnar og hefur búið þar í
þrjú ár. „Þegar maður flytur á
nýjan stað hefst nýr kafli og
maður þarf að endurraða lífinu.
Ég segi stundum að lífið sé eins
og bók. Það er alltaf ný blaðsíða,
þangað til að bókin er búin. Svo
er mismunandi hvað við munum
eftir lesturinn.
Ég er fædd á sjúkrahúsinu á
Hvammstanga en uppalin á Bjargi
í Miðfirði. Ég grét mjög mikið
þegar ég fæddist, Brynjólfur
Dagsson þáverandi læknir, sagði
við mömmu: „Þetta er allt í lagi,
hún verður bara söngkona. Þau
orð rættust, á þann hátt að leið mín
lá í tónlist, þó ég yrði ekki
söngkona. Bjarg hefur verið í eigu
fjölskyldunnar í rúm 130 ár.
Langafi minn, Sigurgeir Pálsson
Bardal, bjó þar og átti ellefu börn,
þar af átta sem náðu fullorðins-
aldri. Sonur hans og afi minn, Karl
Sigurgeirsson, var ráðsmaður hjá
langalangömmu minni, Ólöfu
Ingibjörgu Jónsdóttur frá Hindis-
vík á Vatnsnesi. Hann giftist dóttur
Ólafar, sem lést af barnsförum, og
síðar giftist hann annarri dóttur
hennar. Karl afi bjó á Bjargi sem þá
var ein jörð. Hann skipti jörðinni í
tvennt og 1938 stofnaði Páll, sonur
hans, Ytra Bjarg. Fram undir 1960
var félagsbú á jörðinni og það var
alltaf mikið samstarf á milli
bræðranna og heimilanna. Búið
var í torfbaðstofu en árið 1951
byggði pabbi íbúðarhús á Bjargi. Í
dag er jörðin í eigu okkar
systkinanna en við leigjum
hana fólki sem er þar við
búskap.
Allir sungu þegar gestir
komu í heimsókn
Ég átti góða foreldra. Þau studdu
mig og vildu að ég lærði tónlist.
Þó ég hafi misst föður minn
alltof snemma finnst mér skipta
svo miklu máli hvað hann vildi
mér vel varðandi allt lífið. Tónlist
var í hávegum höfð á heimilinu.
Ég byrjaði að reyna að spila eftir
eyranu mjög ung og mamma,
Anna Axelsdóttir, sagði mér líka
til. Pabbi minn, Sigurgeir Karls-
son, söng mikið,“ rifjar Elinborg
upp. „Páll á Ytra Bjargi var
organisti. Hann fékk alla til að
syngja þegar gestir komu í
heimsókn. Á aðfangadagskvöld
og gamlárskvöld var alltaf
borðað til skiptist á bæjunum,
það var föst hefð. Við yngri
systkinin vorum alltaf látin fara
að sofa um miðjan daginn til að
við héldum út kvöldið.“ Aðspurð
um ómissandi jólahefðir er
Elinborg fljót að svara og segir:
„Rjúpurnar á aðfanga-
dagskvöld.
Svo hittumst við ættingjar og
systkini og spilum púkk, sem er
mjög skemmtilegt gamalt spil.“
Elinborg segist vera trúuð
kona. „Ég var uppalin þannig, að
biðja bænir og Faðir vorið og
signa mig. Mamma signdi okkur
þegar hún klæddi okkur í hreina
skyrtu. Mamma var alveg ein-
stök, hún tók gamla dótið okkar
og prjónaði ný föt á dúkkurnar,
svo voru þetta jólagjafirnar. Eftir
hana liggur gífurlegur fjársjóður
sem hún skildi eftir sig á svo
margan hátt.“
Bræður Elinborgar eru þrír;
Karl sem býr á Hvammstanga,
Axel var bóndi á Bjargi en býr nú
á Laugarbakka og Arinbjörn er
búsettur á Selfossi. „Það var
stundum sagt að það væri allt
látið eftir mér. Svo sagði ég,
þegar Arinbjörn fæddist fimm
árum seinna, að nú væri uppá-
haldið komið,“ segir Elinborg og
brosir. Hún gekk í farskóla í
Miðfirði og fór einn vetur til
vinafólks á Húsavík. Síðar fór
hún í Reykjaskóla og líkaði vel
þar en segir þó að námið hafi
k a n n s k i
Elinborg Sigurgeirsdóttir skólastjóri Tónlistarskóla Húnaþing vestra
VIÐTAL
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
Elinborg Sigurgeirsdóttir hefur stýrt Tónlistarskóla Húnaþings vestra
samfleytt frá árinu 1989. Hún er fædd 10. júlí 1951 og er uppalin á
Bjargi í Miðfirði. Eiginmaður Elinborgar var Egill Gunnlaugsson,
héraðsdýralæknir í Húnaþingi vestra en hann lést árið 2008. Elinborg
er komin af tónlistarfólki í báðar ættir og því ekki að undra að
tónlistin yrði hennar ævistarf. Auk þessa sinnir hún starfi organista
í þremur sóknum, hefur leikið undir hjá fjölmörgum kórum og
spilað í hljómsveitum, svo fátt eitt sé nefnt. Þrátt fyrir miklar annir á
aðventunni gaf Elinborg sér tíma til að hitta blaðamann og deila með
Feyki lífshlaupi sínu í gleði og sorgum.
„Það er hljómurinn innra með
okkur sem skiptir mestu máli“
Elinborg við flygilinn í stofunni
heima hjá sér. Á flyglinum er
fallegur jóladúkur sem frænka
hennar saumaði og var á
æskuheimilinu. „Mér er alveg
sama þó ég hafi ekki jólatré,
þar sem flygilinn tekur allt
plássið í stofunni, en dúkinn
set ég alltaf upp.“
Á innfelldu myndinni er
Elinborg um það leyti sem
hún hóf tónlistarnám.