Feykir - 17.12.2015, Síða 16

16 Feykir 48/2015
Jólin í vinnunni : Svavar Atli Birgisson aðstoðarslökkviliðsstjóri í Skagafirði
„Eigum alltaf á hættu að vera kallaðir til vinnu“
Svavar Atli Birgisson
er búsettur í Iðutúni
á Sauðárkróki og er
aðstoðarslökkviliðsstjóri
hjá Brunavörnum
Skagafjarðar. Hann er í
sambúð með Kolbrúnu
Passaro og eiga þau þrjá
drengi, þá Orra Má og
Veigar Örn 10 ára og Aron
Darra 5 ára.

-Ég hef oft verið bundinn
í starfinu yfir hátíðirnar.
Það má segja að það sé í
eðli starfsins okkar að vera
bundinn á öllum tímum
ársins og skiptir þá í raun
ekki máli hvort það sé um
hátíðir eða ekki. Reynt er
að skipta vöktum þannig
að menn séu ekki bundnir,
t.d. bæði jól og áramót, svo
dæmi sé tekið. Auðvitað er
UMSJÓN
Kristín S. Einarsdóttir
það öðruvísi tilfinning að
þurfa jafnvel að stökkva frá
í miðju borðhaldi, en það
hefur gerst.
Á okkar vinnustað er
ekki sólarhringsvakt eins
og víða er í fjölmennum
byggðarlögum, en við stönd-
um bakvakt utan reglulegs
vinnutíma, sem kallar þá
á mjög gott skipulag til að
hlutirnir gangi upp. Þannig
að í okkar tilfelli þá borðum
við með fjölskyldu og vinum,
en eigum alltaf á hættu
að vera kallaðir til vinnu
með engum fyrirvara. Þetta
fyrirkomulag getur breytt
skipulagi fjölskyldunnar fyrir-
varalaust og reynir þetta
stundum á fjölskyldulífið.
Að setjast niður með
fjölskyldunni á aðfanga-
dagskvöld eftir jólasteikina
og fylgjast með spennunni
og gleðinni í andlitum
strákanna minna þegar
pakkarnir eru opnaðir, það
er ómissandi!
Það er ekkert sérstakt
augnablik sem stendur
uppúr tengt jólahaldinu, en
það er alltaf gaman að hitta
vini og ættingja sem koma í
bæinn yfir hátíðarnar.
Svavar Atli Birgisson, aðstoðarslökkviliðsstjóri ásamt grunnskólabörnum á Hofsósi. MYND: ÚR EINKASAFNI
fólk gengur í gegnum eitthvað
sem hefur mikil áhrif í lífi þess,
verður það fyrir miklum geð-
hrifum. Þessi geðhrif fara til baka
út úr huga fólks með því að semja
tónlist,“ sagði Elinborg í viðtali
við Birgittu Halldórsdóttur í
tímaritinu Heima er best árið
1999. Tíu árum síðar gaf hún út
geisladiskinn Lauf, til minningar
um Egil. Diskurinn varð hins
vegar til á mjög stuttum tíma.
Hann var tekinn upp af Sigurvald
Ívari Helgasyni og hljóðbland-
aður af Gunnari Smára Helga-
syni, bróður hans. Þeir eru fyrr-
verandi nemendur tónlistarskól-
ans, eins og flestir flytjendur á
disknum. Elinborg segir blaða-
manni frá tildrögum disksins:
„Eftir að ég missti Egil tók ég
þá ákvörðun að fara á Heilsu-
stofnun í Hveragerði að kennslu
lokinni um vorið. Þegar vetr-
inum var lokið fannst mér erfitt
að takast á við sorgina og lífið.
En samfara dvöl minni í Hvera-
gerði byrjaði ég að semja lög og
diskurinn kláraðist árið 2010. Á
sama tíma dó mamma og
frumflutti ég síðasta lagið á
disknum við jarðarförina
hennar.“
„Það var ekki bara diskurinn
sem hjálpaði mér. Ég er búin að
læra reiki og heilun,“ heldur
Elinborg áfram. „Kennarinn
minn var Birgitta Halldórsdóttir
á Syðri-Löngumýri í Blöndudal.
Hún er mjög mikill stuðnings-
maður minn og hefur kennt mér
margt. Ég nota reiki mjög mikið
fyrir fólk sem er veikt og býr í
fjarlægð og ég get líka hjálpað
sjálfri mér ef á þarf að halda. Það
er jákvæðnin sem skiptir máli í
lífinu. Ljósið og birtan lýsa áfram
veginn. Stundum gengur maður
gegnum erfiða hluti, erfiðan
tónlistarflutning, svo sem jarðar-
farir, þar sem virkilega þarf að
taka á til þess að komast í
gegnum athöfnina. Því sem
maður hefur lofað þarf maður að
standa við.“
Það eru ekki allir
í sömu tröppunni
Auk tónlistarinnar hefur Elin-
borg ýmis áhugamál. Þar má
nefna hestamennsku og hann-
yrðir, sem hún segist þó hafa
lítinn tíma til að sinna. Elinborg
er einn af stofnendum Sorop-
timistaklúbbsins við Húnaflóa
og er mjög umhugað um starf
hans.
„Það sem hefur á dagana
drifið gerir okkur að þeirri
manneskju sem við erum í dag.
Líf mitt hefur verið dálítið
margbrotið. En okkur öllum er
gefinn einhverskonar styrkur og
hann þroskar okkur. Allir hafa
sinn tilverurétt og sína
möguleika, svo verðum við að
skilja að ekki eru allir í sömu
tröppunni. Tenging mín við
andlega hluti er þessi djúpa sýn á
hverja einustu manneskju. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa eignast
þá lífssýn sem ég hef í dag.“
„Það sem að mér finnst
standa upp úr er að hafa kynnst
þessu skólastjórastarfi mínu, að
leiða þennan skóla, og alla þá
nemendur sem hafa farið
gegnum hann. Ég tel mig hafa
getað þetta af því ég átti góðan
uppvöxt. Þó mér hafi stundum
fundist erfitt að þurfa að hætta
að læra þegar pabbi var að deyja
og ég varð að fara að vinna fyrir
mér, þá er ég steinhætt að hugsa
um það. Ég vil líka þakka fyrir
börnin mín og þá hamingju sem
ég hef kynnst í lífinu. Nýr dagur
er ný blaðsíða í lífsbókinni. Ég
náði að láta drauminn um námið
rætast og ég stefni á að verða
mjög góður píanóleikari elli-
heimilinu,“ segir Elinborg Sigur-
geirsdóttir að lokum.
Elinborg ásamt móður sinni (t.v.) og frænku sinni, Agnesi Comack Bardal, í
Kanada 1985.
Elinborg og Ólöf Pálsdóttir (Lóa) frá Bessastöðum í tónleikaferð í Þingborg kringum
1990. Lóa var stofnandi og fyrsti stjórnandi Lóuþræla og starfaði lengi með þeim.
Systkini Lóu eru einnig mikið tónlistarfólk; þeirra á meðal Ingibjörg (Lilla), sem
Elinborg segir vera „móður tónlistarskólans,“ og Þorvaldur Pálsson sem býr á
Ytra Bjargi.
Íslenskir ættingjar í heimsókn hjá Agnesi Comack Bardal í Kanada 2010.
Í afmæli Margrétar frá Bjargi 1988. Árni Arinbjarnar leikur á fiðlu, Elinborg á píanó og
Grettir Björnsson á harmóníku. Til Árna fór Elinborg í píanónám átta ára gömul. Grettir,
móðurbróðir hennar, var landsþekktur harmóníkuleikari, bræður hans léku einnig á
harmóníkur og móðir Elinborgar á píanó. Sumarið 2014 lét Elinborg verða af því að halda
minningartónleika um þau systkinin. „Það kom fullt af fólki, þetta var eins og ættarmót þar
sem allir hittust, sungu og spiluðu saman. Sumt af fólkinu hafði aldrei sést áður.“