Feykir - 03.03.2016, Blaðsíða 7

09/2016 7
Sagan við hvert fótmál
Frá veiðinni berst talið að
sögunni og þar er Magnús vel
heima, í orðsins fyllstu merk-
ingu. „Sagan er náttúrulega
geysilega mikil í kringum mitt
nærumhverfi,“ segir hann og
bendir á að fyrstu skráðu deilur
um veiðirétt hafi endað með vígi
í Vatnsdal. Var landnáms-
maðurinn Ingimundur gamli
veginn af Ásverjum, sem sýnt
höfðum sonum hans, Hofs-
verjum nokkurn yfirgang.
Reyndi þá Ingimundur að stilla
til friðar sem endaði með því að
hann lá örendur,“ útskýrir
Magnús. Þá má nefna söguna
um Gretti og Glám og alla
söguna sem tengist Þingeyrum.
Einnig bendir hann á hversu
náttúran hefur breyst á tiltölulega
fáum öldum. Þannig megi nefna
að ekki eru nema tæp 300 ár
síðan náttúruperlan, Flóðið í
Vatnsdalnum, myndaðist vegna
skriðufalla. Á 16. öld féll önnur
stór skriða og myndaði landið
þar sem bærinn Hnausar í Þingi
stendur.
„Í landi Sveinsstaða fór fram
síðasta aftakan á Íslandi, og
hefur verið mikið umrædd allar
götur síðan,“ heldur Magnús
áfram. „Faðir minn var ungur
maður við það að grafa upp
beinin af Agnesi og Friðrik. Það
atvikaðist þannig að það kemur
maður í Sveinsstaði 1934 og spyr
um Magnús gamla, afa minn, því
miðill hafði komið með skilaboð
frá Agnesi. Hún taldi að það væri
ástæða til að bein þeirra Friðriks
kæmust í vígða mold eftir að
hafa verið rúmlega 100 ár í
óvígðri mold,“ útskýrir hann.
Magnús segir að afi hans hafi
lofað manninum aðstoð við að
finna líkamsleifarnar. „Miðillinn
hafði sagt að hauskúpurnar væru
grafnar við hliðina á kössunum
sem þau voru jarðsett í en því
trúði afi ekki. Sagan hafði verið
sú að gæðakonan á Þingeyrum,
sem að hýsti Friðrik síðustu
dagana fyrir aftökuna, hefði sent
vinnumann sinn í skjóli nætur til
að taka höfuðin, sem sett höfðu
verið á stangir við aftökustaðinn
samkvæmt lögum þess tíma, og
fara með þau yfir að Þingeyrum.
Við uppgröftinn kom í ljós að
vinnumaðurinn hafði ekki haft
kjark til að fara með þau þangað
eins og konan hafði lagt fyrir,
heldur grafið þau við hliðina á
líkunum,“ segir hann. Bætti
hann við þeirri frásögn miðilsins
að vinnumaðurinn hefði ekki
náð stönginni úr höfði Agnesar,
heldur brotið spýtuna. Svo kom í
ljós spýtubrot hjá annarri
hauskúpunni þá beinin voru
grafin upp.
Forveri fréttaritarans
Gríms Gíslasonar
Magnús hefur frá unga aldri
tekið virkan þátt í félagsmálum.
Formlega skólagöngu byrjaði
hann í skólahúsinu, sem reist
var í túnfætinum á Sveinstöðum
og var fyrsta steinsteypta
skólahúsið sem byggt var í sveit
á Íslandi. Stóð sú skólaganga í
þrjá til fjóra mánuði á vetrum
og voru um 10-17 nemendur
í skólanum í einu. Þaðan hélt
Magnús í Reykjaskóla, lauk
þaðan landsprófi og fór síðan í
Bændaskólann á Hólum. Auk
þess tók hann nokkra kúrsa á
háskóla seinna á lífsleiðinni.
„Þeir hafa út af fyrir sig verið
merkilegir, en einn skóli er
það sem að gleymist oft og
það er skóli lífsins. Minn skóli
var sá að ég lenti rúmlega
tvítugur inni í mjög öflugum
félagsmálum. Varð formaður
Ungmennasambandsins hérna
og svo leiddi eitt af öðru og ég
lenti inni í ýmsu,“ segir hann.
Þannig fór Magnús að stunda
blaðamennsku í framhaldi af
störfum sínum að ungmenna-
félagsmálum. Um tíma var hann
formaður Sambands ungra
Framsóknarmanna og dvaldi
þá þrjá vetur í Reykjavík til að
sinna þeim störfum og gerðist
blaðamaður á Tímanum á
meðan á dvölinni stóð. „Ég segi
stundum að ég sé það gamall
að Grímur Gíslason, sem var
frægur fréttaritari hérna, tók við
af mér sem fréttaritari útvarps,
þegar ég hóf störf á Tímanum,“
segir hann og hlær. Hann segir
þessi fjölmiðlastörf hafa verið
mjög ánægjuleg og gegnum þau
hafi hann kynnst fjölda fólks.
Magnús hefur jafnframt verið
virkur í Lionshreyfingunni,
hestamannafélagi og afurðasölu-
málum, svo sitthvað sé nefnt.
Hann segist hins vegar lítið hafa
skipt sér af sveitastjórnarmálum,
þau hafi ekki höfðað til sín.
Ekki síst vegna þess að hann
telur ástæðu til að sameina
sveitarfélög á svæðinu í mun
meira mæli en orðið er. „Það
var ekki mikill slagkraftur í
þessum litlu einingum og það er
raunar ekkert meiri slagkraftur
í þessum sveitarfélögum sem
nú eru. Við erum ekki svo
mörg, það væri skynsamlegra
að vera saman í einni heild. Ég
hef aldrei séð mun á fólkinu
sem býr hérna á Blönduósi,
Skagaströnd, Skagabyggð eða
í Húnavatnshreppnum,“ og
segir hann og bætir því við að
fyrir löngu hefði átt að sameina
A-Hún. í eitt sveitarfélag og
jafnvel vestursýsluna líka.
Álftagerðisbræður í Þing-
eyrakirkju á afmælinu
Sjötugsafmæli Magnúsar var
fagnað með nokkuð óvenju-
legum hætti en hann bauð til
Magnús og Björg ásamt börnum sínum, frá vinstri: Magnús, Sigríður Helga leikskólakennari, Ólafur, bóndi og reiðkennari, Þorgils bygginga-
tæknifræðingur, Elín Ósk grunnskólakennari og Björg.
Magnús með sonarsyni sínum og nafna. Myndin tekin þegar Magnús var að ljúka prófi í 5.
stigi í knapamerkjum sl. vor og Magnús yngri að taka við viðurkenningu fyrir góða ástundun í
reiðnámskeiði. MYND: Heiðrún Ósk Eymundsdóttir.
Álftagerðisbræður syngja í Þingeyrakirkju. Afmælistónleikaana auglýsti Magnús m.a. með
eftirfarandi. Ekkert vín og engar ræður / en að gleðskap legg ég drög / því Álftagerðis úrvals
bræður / ætla að syngja frábær lög. Magnús afþakkaði allar persónulegar gjafir af þessum
tímamótum en á tónleikunum var askja, þar sem hægt var að setja pening í ef fólk vildi og við
þau hjónin hafði fólk samband, sem ekki komst í kirkjuna en vildi gefa pening af þessu tilefni.
Alls söfnuðust yfir 220 þúsund krónur til kirkjunnar.
Magnús að leggja af stað í hestaferð með sonum sínum og tengdadætrum. F.v. Þorgils, Inga
Sóley kona Ólafs, Magnús, Viktoría Björk kona Þorgilsar, Ólafur, sem reiðir Sunnu Margréti dóttur
sína. MYND: Kristín Jósteinsdóttir
tónleika í Þingeyrakirkju þar
sem Álftagerðisbræður sungu og
gerðu að gamni sínu. „Þegar ég
varð fimmtugur héldum við
mikla veislu og höfðum opið
hús í Félagsheimilinu hér á
Blönduósi. Það kom fullt af fólki
og var ógurlega gaman en nú
langaði okkur að gera eitthvað
annað,“ segir hann um tildrög
þess að haldið var upp á afmælið
með þessum hætti.
„Við fengum þessa ágætu
hugmynd að nýta okkar fallega
hús, Þingeyrakirkju. Hún er eitt
alfallegasta Guðshús landsins og
gott tónleikahús en hefur ekki
verið mikið notuð sem slík. Við
fengum þá Álftagerðisbræður
til að koma og syngja fyrir þá
sem vildu. Ég heyri ekki annað
en að allir sem þangað komu
hafi haft mjög gaman af þessu,“
segir hann, en rúmlega hundrað
manns komu í kirkjuna þetta
kvöld. Magnús getur þess
sérstaklega að sér finnist notalegt
að koma í kirkjuna að kvöldlagi,
en í henni er blámáluð hvelfing
með þúsund gylltum stjörnum,
jafnmörgum og rúðurnar í
gluggum kirkjunnar. Hvelfingin
er lýst óbeinni lýsingu og er
þannig tilkomumikil.
Þegar blaðamaður býr sig
undir að kveðja Magnús og
hleypa honum í hesthúsið,
berst það í tal í framhjáhlaupi
að hann hafi fertugur farið
að stunda flug. Tók hann þá
einkaflugmannspróf og á nú
flugvélina TF-FBI í félagi við tvo
aðra. Þá leiðist spjallið út í þá
skemmtilegu hefð Húnvetninga
að spila Lomber, en þrátt fyrir
að hefðin sér rík í Vatnsdalnum
fór Magnús ekki að iðka hana
fyrr en um sextugt. Hann segir
Lomberinn skemmtilegan,
sannkallað „gleðispil.“ Hann
kveður með þeim orðum að
maður þurfi alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni og er þar
með farinn í hesthúsið, að
sinna einu af hinum fjölmörgu
áhugamálum þar sem lífsgleðin
fær að njóta sín.