Alþýðublaðið - 16.02.1925, Blaðsíða 3

KLÞ7ÐUBLAÐIÐ
s
S n* *-p« l pr pfek' fut'kofTtln.
Huu B' vis j ó (ivi snn a o«
þarf að verða. Hún & að verða
áreiðanlugur veðurviti fyrir aila
landsbúa, veðurviti, sem íjöldinn
fspr trú á, mikilsverður liður í
aíhelms-veðarathuganakerfinu. —
Ætia mætti nó, að fulltrúar og
lökigjafar þjóðarinnár, þelr, sem
á þinsii aitja. hefðu fnllan skiln-
i <vr á þessu máli, en hvað gerist
á íða-t tiðnu þintíi? Pá er fjár-
veiting til stöðv*rinnar minkuð
að miklum mun, eg afleiðingin
er sú, a.ð stöðin dregur saman
segiin minkar störfin, og athug-
unargeta stöðvarinnar mlnkar að
sáma skapi. 6likar athugunar-
stöðvar sem þessar þurfa að
hafa tið og viðtæk sambönd,
svo að gagni megi koma, en ait
úthelmtir þetta vinnu og það
mikia og nákvæma vlnnu. Sæi
nú stjórn og þiag sóma sinn
með því að auka og efla stöð
þessa, þá værl nokkru nær.
Skai nú sýnt fram á þau miklu
not, sem af því mætti verða.
Mann eru yfirleitt seinir að
átta stg á nýjungum, og svo má
ef tii vlll s gja um marga af
fo mönnum á fi-feiflotA okkar
viðvikj ndi gildi vtsðuri ttiuyana,
en þ. ð er ekkert elnsdæmi.
Þeita sama klingdi við tejá fiskU
mönnum nágrantiaþióðanna fyrst,
þegar veðurathugSnir byrjuðu
hjá þelm, en reynsian er nú
þegar búin að kenna þeim gildl
þwirra, og eins roun verða um
fiskiformenn okkar þjóðar. A
öiium stærri fiskhkipunum. tog-
urunum. eru þegar loítskeyta-
tæki. Það er því hægt að ná
sambandi við skipin, hve nær
sem vera skai. Þau geta því
elnnig sjálf sent frá sér skeyti
og þannig verið einn Hður í
veðurathuganastarfinu með því
að senda iðulega skeyti til stöðv-
arinnar hér í Reykjavík um
veðráttufar þar, sem þau dvelja
útl á hafinu. £n aðalatriðið er,
að skipin fál tíðar og árelðan-
legar fregnir í tæka tíð um yfir-
vofandi atórviðri og þar með,
að fiikiformennirnir fari eftir
þessum veðutakeytum og tryggi
sér landtöku í tæka tíð.
Mér var sögð sú saga af ein-
um fhklmanni á einum togaran-
um hér í Reykjavík núna ettir
sunnudagsveðrlð mikla, að þeir
he ðu tenglð tiikynnlngu frá
norskri stöð með sóiarhrings-
fyrirvara, að stórviðri væri f
nánd, og enn framur, að sfeeyti
hetðl feomið frá Jan Mayen-loit-
skeytastöðinni um, sð óveðrið
værl i nánd. Allir togararnir
hafa auðvitað hlotlð að ná þess-
um sfeeytum, et rétt er frá sagt,
en aogum þairra dottið f hug að
fara eftir því, en betu- hefðl þó
farið, ef avo hefði verið, því að
dagurinn sá var dýr, og er þó
ekki fullséð enn, hve dýr hann
hefir verið.
Það biinda k- pp fiskiform&nn
anna að halda úti, í hváða veðri
Pappfr alls konar.
Pappírspokar.
Kauplð þar, sem ódýrast er
Hevlut Clausen,
Sími 39.
sem er, til þess sð vera ait af á
>miði< er engin afsökun í þessu
máll, þvi að >betra er að hafa
bsin sin hell en brotln illa«.
í veretöðvum öilum þarf að
koma móttöfeustöð, er taki á
mótl veðursfeeytum frá aðal-
stöðinni f Reykjavife. Slikar
stöðvar eiga að vera útbúnar
með veðurmerkjum handa þeim,
er tram hjá þelm sigia. Stöðin á
að vera það >antoritet«, sem
allir trúa á. Segi hún tyrir vont
veður, þá íer enginn á sjó. í
sambandi vlð alla vita á annesj-
um séu einnig veðurmerfei, en
nm leið verðnr að Hggja til
þeirra sfmi. Enn fremur má
elnnig benda á, að stórir vélar-
bátar væru útbúnir móttöfeu-
tæfejum fyrir loftskeyti. Værl nú
þesau öilu komið í kring, og
menn um leið færu að hagnýta
sér þessa grein vísindanna, veð-
urfræðina, þá væri nokkru nær.
Ég væri sanntærður um, að
slysunum myndi tækka, brot og
laskanlr á sklpum minka, öryggi
fyrir lifi og eignnm manna meira,
Edgar Bice Burroughs: Vllti Taraan,
Hefði Tarzan rekið ljón sitt áfram, hefðu aðkonm-
ljónin ráðist á hann. Hann beið þvi átekta. Hann setlaði
ekki að sleppa fanga sínum orustulaust, en hann þekti
ljón og var ekki vís um, hvað þau myndu gera.
Ljónynjan var ung og glæsileg, og karlljónin voru á
bezta aldri; — hann hafði varla séð þau giæsile-gri.
Þrjú karlljónin voru illa féxt, en það fremsta hafði
mikiö, svart fax, sem flaxaðist til, er það gekk áfram.
Ljónynjan stanzaöi hundrað fet frá Tarzan, en karl-
ljónin gengu fram fyrir hana og stönzuöu nokkru nær.
Þau spertu eyrun og forvitnin skein úr augum þeirra.
Tarzan vissi eigi, hvað þau myndu gera. Ljónið við
hlið' hans snóri sér að þeim; það vsr þegjandi og
athugult.
Alt i einu mjálmaði ljónynjan aftur, og um leið öskraði
ljón Tarzans og stökk að svartfexta ljóninu. Aðkomu-
ljónið, sem fyrir árásinni varð, þoldi ekki mátið; það
hafði.aldrei séð ljón með slikt andlit, og það bjóst ekki
við árás; það snéri á flótta urrandi, og hin ljónin öll á
eftir þvi.
Númi reyndi að elta þau, en Tarzan hélt honum og
barði hann, er hann réðst á hann. Ljónið hristi hausinn
urruudi og hólt loksins áfrain i sömu átt og áöur, en
það hélt lengi áfram að urra. Það var glorhungrað —
hálfdautt — og þvi i illu skapi, en svo vel hafði aðferð
Tarzans við tamninguna dugað, að það gekk nú við hlið
hans eins og stór hundur.
Dimt var oröið, er þeir Númi komu á slóðir Breta,
því að þýzkur sendimaður hafði tafið þá. Skamt frá
útvörðum Breta batt Tarzan ljónið við tré og hélt einn
áfram ferðinni Hann sneiddi hjá útverði, fór fram hjá
varðmanni og komst alla leið að stöðvum Capells. Þar
birtist hann foringjunum eins og holdgaður audi, dottinn
af himnum oian.
Þegar þeir sárt, hver kom þannig óboðinn, brostu þeir,
og yfirforinginn klóraði sér vandræðalega i höfðinu.
„Fyrir þetta ætti að skjóta einhvern," inælti hann.
„Það er eins gott að setja enga varðmenn, þegar maður
kemst óhindrað ferða sinna á millí þeirra, þegar hann
vill.“
Tarzan brosti. „Asakið þá-ekki,“ sagði hann, „þvi að
ég er ekki maður. Ég er Tarmangani. Sérhver Mangani
gæti lika, þegsr hann vildi, komist i herbúðir ykkar,
eu hefðuð þið þá fyrir verði, kæmist enginn hjá þeim
án vitundar þeirra“.
„Hvað er Margani?“ spurði foringinn. „Ef til vill get-
um við feng'ið nokkra i liö okkar.“