Morgunblaðið - 29.06.2018, Blaðsíða 16

16 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JÚNÍ 2018
Ásgeir Ingvarsson
ai@mbl.is
H
inum megin á hnettinum,
á fallegu býli skammt
suður af borginni Auck-
land á Nýja-Sjálandi, má
sjá nokkra íslenska
hesta bíta gras í mestu makindum
úti í haga. Þeir gætu ekki verið
lengra frá heimaslóðum forfeðra
sinna en virðast samt eins og gerðir
fyrir aðstæður á Nýja-Sjálandi:
„Margir hafa það á orði þegar þeir
koma hingað hvað þeim þykir Nýja-
Sjáland líkt Íslandi og Írlandi. Hér
er mikil orka í jörðinni, virk eldfjöll
og hverir, og á þeim slóðum sem
heimamenn kalla High Country á
suðureyjunni er landslagið hrjóstr-
ugt, svartir sandar og lítið um trjá-
gróður,“ segir Jennie Boerema
hestabóndi og fullvissar blaðamann
um að hestarnir hennar séu alveg
lausir við heimþrá.
Vildi fá meira pláss og
gott loftslag fyrir hestana
Jennie er hluti af þeim sívaxandi
hópi útlendinga sem hafa tekið ást-
fóstri við íslenska hestinn. Hún hef-
ur samt lagt meira á sig en flestir
til að halda íslenska hesta og tók þá
með sér yfir hálfan hnöttinn þegar
hún flutti frá Hollandi til Nýja-
Sjálands fyrir fimmtán árum.
„Okkur hjónin hafði lengi dreymt
um að finna okkur samastað þar
sem við hefðum betra pláss og var
hætt að lítast á hvernig hlutirnir
voru að þróast heima í Hollandi.
Við eigum ættingja í Ástralíu sem
við heimsóttum árið 2000 og upp-
götvuðum þar ágæti þessa heims-
hluta. Við sáum samt líka í sömu
ferð að Nýja-Sjáland yrði hentugra,
sérstaklega fyrir hestana, enda
mun heitara loftslag í Ástralíu. Um
þetta leyti voru börnin okkar vaxin
úr grasi og manninum mínum
bauðst gott starf á Nýja-Sjálandi
svo við ákváðum að taka stökkið.“
Smár stofn fer stækkandi
Þó að ferðalagið til Ástralíu og
Nýja-Sjálands sé langt þá er þar að
finna allnokkur íslensk hross. Jen-
nie segir að samkvæmt upplýs-
ingum í WorldFeng séu í kringum
170 hestar í íslenska stofninum á
Nýja-Sjálandi og nokkrir til við-
bótar sem ekki eru skráðir í Fengs-
kerfið. „Stofninn fer vaxandi, en
vex hægt, og munar þar ekki síst
um að það kostar í kringum 16.000
evrur, tæpar tvær milljónir króna,
að fljúga með hesta hingað frá Evr-
ópu. Eftirspurnin eftir íslenskum
hestum er greinilega fyrir hendi og
margir sem vita hvað íslenski hest-
urinn er góður reiðhestur með
áhugaverðar gangtegundir,“ út-
skýrir Jennie. „Það eru líka
ákveðnir flöskuhálsar sem innflytj-
endur hesta þurfa að glíma við, því
innflutningsreglur eru strangar og
allir hestar þurfa að dvelja í ein-
angrun í að lágmarki þrjár vikur.
Vandinn er sá að einangrunarstöðin
er í eigu veðreiðafélags sem nýtir
nær öll laus pláss undir sína hesta
sem eru á ferðinni á milli ræktenda
til að búa til ný afkvæmi. Ef hægt
væri að flytja hestana hingað beint
frá Íslandi gætu þeir sloppið við
einangrun en beinu flugi er ekki til
að dreifa og gilda einangrunarregl-
urnar um alla hesta sem ýmist
koma frá Evrópu eða öðrum heims-
hlutum eða hafa viðkomu einhvers
staðar á leiðinni.“
Afdrifaríkur reiðtúr
Jennie ólst upp í kringum stór evr-
ópsk reiðhestakyn og var komin yf-
ir tvítugt þegar hún fyrst kynntist
íslenska hestinum fyrir alvöru. „Það
var í gegnum vinafólk sem átti
nokkra íslenska hesta að ég fékk að
fara á bak. Mér þótti tegundin for-
vitnileg og líta út eins og stór út-
gáfa af Hjaltlandseyja-smáhest-
inum. Í mínum huga var ég samt
löngu vaxin upp úr smáhestum og
fannst íslenski hesturinn líka virka
silalegur þar sem ég fylgdist með
honum álengdar.“
En svo gerðist svolítið óvænt
þegar Jennie ætlaði að setjast á
bak. „Mér tókst bara að koma öðr-
um fætinum fyrir í ístaðinu og þá
tekur hesturinn af stað á harða-
spretti. Mér tókst samt að koma
mér fyrir og setja fótinn í hitt ístað-
ið og á endanum fá hestinn til að
staðnæmast. Vinafólkið sem ætlaði
að ríða með mér hafði miklar
áhyggjur þegar það sá hestinn
þjóta af stað með mig, og hefði get-
að farið verr á stærri hesti, en þeg-
ar þau loksins náðu í skottið á mér
og hestinum var ég með tár í aug-
unum af hlátri. Mér þótti þetta
uppátæki hjá hestinum svo afskap-
lega fyndið og fann hvað hann var
kröftugur og með sterkan persónu-
leika. Reiðfélagar mínir sýndu mér
hvernig ég gæti stjórnað hestinum
betur og látið hann tölta, og ég varð
hugfangin þar sem við riðum um
fallega sveitavegi og heilluð af að
sjá voldugt faxið á þessum smáa
hesti sveiflast til og frá fyrir fram-
an mig.“
Jennie, sem er núna á leið á sitt
fyrsta landsmót, segir það sama
eiga við um flesta sem uppgötva ís-
lenska hestinn. „Margir líta svo á
að smærri hestar séu bara fyrir
börn og unglinga og alvöruhest-
menn séu taka niður fyrir sig með
því að setjast á íslenskan hest. Fólk
verður fyrst að prufa að fara á bak
og þá er yfirleitt ekki aftur snúið
því íslenski hesturinn heillar alla
upp úr skónum.“
Í reiðtúr um svarta sanda Nýja-
Sjálands. Margt minnir á Ísland.
Ljósmynd / Peter Schreuder
Jennie (t.v.) á góðri stundu á hestinum Þótta frá Wetshinge og Judith Benignus á Biskup ásamt Gandalfi.
Ljósmynd / Jennie Boerema
Dökkvi, Biskup, Hilmir og fyrir aftan hann Gandálfur á landi Jennie.
Grét af hlátri í
fyrsta reiðtúrnum
Eins og svo margir erlendir hestamenn þurfti
Jennie Boerema bara að prufa að setjast á bak
íslenska hestinum til að falla kylliflöt fyrir honum.
Hún rekur núna litla hestarækt á Nýja-Sjálandi
og heimsækir landsmótið í fyrsta sinn.