Alþýðublaðið - 21.02.1925, Blaðsíða 3

— kr. Ofí mun sízt ofhátt. Auk
þossa, sem ekki hefir metið verið,
er skaði sá, sem orðino ®r á
sandgræðslugróðrinum, sem kom-
inn var, og er afarmlklll og
ómetanlegur, sé ekki sein ailra
fyrst að gert skemdunnm. öllum
ber saman um það, bæðl hlut-
aðeigandi tandeigendum og öðr-
um, að hér þurfi skjótrar og
mlkillar hjálpar trá hinu opin-
bera, því &ð hér er ekki ein-
nngis að ræða um hagsmuni og
eignir hinna fáu landeigenda á
svæðlnu, heldur miklu fremur
um hagsmuni og eignir miklu
fleirl manná, — mannanna allra,
er búa hér með ströndinni, og
oinnlg ber að lita á, hver hætta
Flóanum er búinn, sé ekki g@rð-
ur öflugur sjóvarnargarður tyrir
ströndinni.
Grarðarnir þurfa strBX að byggj-
ast á þeim ráðuto og með því
fyrlrkomulagi, sam treysta megi
að dugl, og að þessu Ieyti verður
að treysta á hlð opinbera, og að
hlutaðeigendur leggi þar lið og
ráð hver eftir vitl og getu sinni.
Þess skal að síðustu getið, að
frá hlið aandgræðsium áiastjórnar
hefir það start verið rekið með
alúð og áhuga, og síðast í hanst
var lagt í mikinn aukakostnað
viðkomandi þessu máll um varnir
vatns á sandgræðsluna, sem að
engu liði kemur, verði nú að
gefast hér upp við verkið.
Bjarni Bggertsson.
Ástandið í Rnsslandi
(Nl.)
IV.
í haust sendi verkamannasam-
bandið enska nefnd manna til
Rússlands til a8 rannsaka ástandi8.
Me81imir nefndarinnar eru allir
>hægfara< jafnaSarmenn og me8al
þektustu verkalý8sforingja í Eng-
landi. Forma8ur nefndarinnar var
Purceil, forma8ur í alþjó8ásam-
bandinu, sem kent er vi8 Am-
sterdam og »sósíaldemokratar<
rá8a yfir, en ritari Bramley.
Nefndin hefir nýlega sent út
skýrslu, og fer hér á eftir ni8ur-
staða hennar:
1. Ástandið i Rússlandi hefir
batnað gífurlega, síðan enska
sendinefndin heimsótti landið 1920,
bæði hvað snertir þjóðfélagsmál,
ibnaS og fjárhag.
2. Pjárhagsfesta Rússlan'ds er
meiri en oss órabi fyrir.
3 Iðnaburinn hefir tekið hröð-
um framförum, einkum alt, er
lýtur að rafmagni, vélum og verk-
færum.
4. Húsakynni verkalýðsins hafa
batnað hröðum skrefum.
5. Mikil stund er lögð á a8
að útiýma lestrarvankunnáttunni.
6. Samkomustaðir verkamanna,
sunnudagaheimili og opinberar
byggingar eru notaðar til a8 menta
bæði börn og fullorðna, sem ekki
kunna að lesa.
'~' '-.v-S'~-" Tínl-lilm|- iiim
Málningapvörup, mál-
araáhöld. „Málarinní*
Síml 1498.
Útbro.SiS AlþýSublaSiS
hvap brhi þ;S apuS oq
hvopt aom þiS tapiS!
7. Stjórnarfar ráðstjórnar-rikis-
ins er vel skipulagt og fullnægj-
andi eftirlit með öllu.
8. Trúarbragðastofnanir hafa
fullkomið frelsi til að þjóna trú
sinni.
9. Stjörnin gerir alt, sem í
hennar valdi stendur til að bæta
siðferðislífib í Rússlandi.
10. Verkamenn hafa blunnindi,
sem eru mikilsverð viðbót við hiu
eiginlegu laun, svo sem skemti-
og samkomustaði fyrir verkamenn,
íþrótta- og leikfimi-stofnanir.—
Það er enn frá mörgu að segja um
Rússland, sem vert væri fyrir
íslenzkan verkalýð að athuga og
bera saman við ástandið hér, en
rúmið býður mér að láta staðar
numið að sinni. X.
— Nýlega reyndl útiendur
kvenmaður að skjóta Krassln,
séndiherra Rússa í París. Hún
þóttlst vera dóttir Einsteins pró-
fessors, en upp komst, að hún
var amerísk að uppruna, hét
Maria Dickson og var í iaunaðri
þjóaustu rússneskra keisarasinna.
Edgar Riee Burroughs: Vilti Tapzan.
Hvað sem fyrir mönntmum var, lét loks undan, þvi
að þeir brutust áfram i skellingu við þetta óargadýr,
sem þeir höfðu óttast frá fæðingu. Sumir klifruðu yfir
bakvörnina og sumir jafnvel yfir brjóstvörnina, þvi að
þar vildu þeir heldur vera á bersvæði fyrir kúlum
övinanna en i námunda við ljónið.
Þegar Bretír nálguðust i hægðum sinum, mættu þeir
flýjandi svertingjum, sem gáfust glaöir upp þegar i stað.
Bretar þóttust vita, að skelfing hefði gripið he.rlið Þjóð-
verja; réðu þeir þaö eigi að eins af flótta svertingjanna,
lieldur og af blóti og ópum manna i skotgröfunum.
Eitt furðaði þá mest; þeir heyröu ekki betur en öskur
hungraðs ljöns blandaðist saman við hávaðann.
Þegar þeir komu að skotgröfunum, heyrðu þeir, sem
lengst voru til vinstri, vélbyssu ab verki fram undan
sór og sáu ljón stökkva yfir bakyörnina meb mann i
kjaftinum og hverfa i skóginn, en Tarzan apabróðir
kraup hjá vélbyssu og skaut eftir endilangri gröfiuni á
Þjóöverja.
Fremstu Bretarnir sáu annað; — þeir sáu stóran,
þýzkan foringja koma út úr jarbhúsi rétt að baki apa-
mannsins. Þeir sáu hann taka upp byssu með sting á
og læðast að hinum graudalausa Tarzan. Þeir hlupu
áfram og kölluðu aðraranir, en raddir þeirra köfnuðu
i hávaðanum. Þjóðverjinn stökk upp á vörnina aftan
við hann; — feitar hendurnar hófu upp byssuna til
þess að reka stinginn i bert bakið frammi undan; þá
brá Tarzan við eins og elding.
Það var ekki maður, sem réðst á foringjann og sló
byssustinginn til hliðar eins og prik i barnskendi; —
það var villidýr, og villidýrsöskur kvað við úr barka
þess, þvi að þegar Tarzan varð hættunnar var að baki
sér og snéri sér við til að taka á móti, sá hann her-
fylkismerkið á fötum mannsins; — það var merki þeirra,
sem myrtu konu hans og menn og lögðu heimili hans
og gæfu f auðn.
Það var villidýr, sem beit 1 öxl Þjóðverjans; — það
voru villidýrsklær, sem leituðu barka hans, og nú sáu
brezku hermennirnir það, sem þeir gleyma aldrei; þeir
sáu apamanninn þrifa hinn þunga Þjóðverja á loft og
hrista hann eins og köttur hristir mús, — eins og
Sabor, ljónynjan, hristir stundum bráð sina; þeir sáu
Þjóðverjann ranghvolfa augunum, er hann reyndi að
berja i höfuð andstæðingsins; þeir sáu Tarzan snúa
manninum við alt i einu, setja hnéð i bak hans, taka
annari hendinni fram fyrir kverkar hans og beygja
herðar hans aftur á bak. Þjöðverjinn kiknaði i hnjánum
og féll á þau, en enn þá beygði heljarafiið hann ineira