Þróttur - 01.01.1918, Blaðsíða 8

6
ÞRÓTTUR
skilyrði hefir hver þjóð að eignast heil-
brigða og hugsandi menn. Þótt undar-
legt kunni suraum að virðast er líkams-
menning þjóðarinnar mjög mikið undir
konunum komið. Það eru þær sem
mestu ættu að geta umþokað í þessu
efni. En til þess þarf þeim að vera það
áhugaefni og þeim þarf að vera Ijóst
hversu mikilvægt það er. Það þarf að
glæða skilning og vekja áhuga kvenna
á íþróttum. Það þarf að fá þær til þess
að taka þátt í þeim, því það gerir meira
en efla þeirra eigin heilbrigði. Það yrði
til þess að þær mundu hvetja börn sín
til þess að iðka íþróttir, og þá fyrst er
þetta mál í réttu horfi og byggist á
heilbrigðum og öruggum grundvelli, En
nú er sá siður landlægur hér, að mæð-
urnar halda börnum sínum frá öllu sem
heitir íþróttir eða likamsrækt.
Epli Iöunnar.
Á öllum öldum hafa menn leitað eftir
meðulum er gætu trygt þeim langt líf
og fulla heilsu. Þessi meðul hafa verið
á ýmsa vegu. Sumir notuðu dýrgripi
er vígðir voru krafti trúar eða kyngi,
aðrir notuðu ýms töframeðul, er áttu
að hafa kraft til að gefa þeim er af
bergðu eilífa æsku og heilbrigði. Mann-
kynið hefir frá ómunatíð verið að leita
að epli Iðunnar. Enjj mennirnir ieit-
uðu altaf um langan veg, þótt eplið
lægi i hlaðvarpanum hjá þeim. Epli
Iðunnar er heilsán til þess að geta starf-
að, og heilsufræðin kennir mönnurn,
hvernig þeir eiga að vernda þenna dýr-
grip. Heilbrigðin færir meðséránægju
og langa lífdaga. Heilsan gefur mönn-
um þrótt til starfa og gerir lífið bjart
og heiminn víðan.
Heilsan bíður í baðstofunni, segir hið
fornkveðna, Það var mikill ogvíðtæk-
ur sannleikur í þessum orðum, þegar
baðstofan bar nafn með réttu. En nú
munu baðstofurnar í bæjum á íslandi
sjaldan notaðar til að baða sig í. Bað
er bezta og tryggasta meðal sem þekk-
ist til þess að verja og auka hreystina.
Það sanna mörg dæmi, og þeir eru
margir, sem eiga böðum að þakka heilsu
sína. Böð verja menn gegn sjúkdóm-
um og auka lífsþróttinn og lífsgleðina
frekar en nokkuð annað. Böð hafa
stórfeld áhrif á skap manna.
Sjáið að eins hvernig börnin njóta
baðsins. Þau busla og ærslast, hlægja
og kalla, meðan þau eru að baða sig.
Jafnvel hvítvoðungurinn hamast og
skríkir af gleði, þegar hann kemur ofan
í volga vatnið.
Vér, sem lifum á tuttugustu öldinni,
erurn stoltir af vorri miklu menningu
og framförum á öllum sviðum. Það er
ekki laust við, að vér vorkennum þeim
kynslóðum, sem á undan oss eru gengn-
ar, og hafa ekki getað notið allra þeirra
þæginda, sem menningin nú veitir oss.
Oss kemur sjaldan til hugar, að hinar
horfnu kynslóðir hafi í einu eða öðru
staðið oss framar eða að þær hafi notið
nokkurra þæginda í fyllri mæli en vér.
En þó er það svo. Þær hafa að minsta
kosti í einu staðið oss framar, og það
verður langt þangað til, að vér kom-
umst með tærnar í hælför þeirra í því
efni.
Minsta kosti að einu eru vér þröng-
sýnni og skilningsljógvari. Og það
skilningsleysi hefir aukist með hverjum
mannsaldri. Það er skilningsleysið á
heillaáhrif baðsins. Fyrir þúsund árum
skildu menn það betur en nú, hvers
virði það er fyrir fólkið að hafa aðgang
að góðum og ódýrum böðum.
Langt. fyrir Krists fæðing var Grikkj-
um og Rómverjum ljós nytsemi og þæg-
indi baðsins, og stjórnirnar sáu um, að
allir meðlimir þjóðfélagsins, jafnt þeir