Alþýðublaðið - 25.02.1925, Side 3

>garani<, aem því er venjulega
samfara.
Er það í sjálfu sór mikilla þakka
vert, því að nóg er samt af rænu-
leysinu og afskiftaleysinu hór meðal
aimennings um alt það, er Þar
gerist og gengur.
En því að eins geta þó þess
konar arásir náð tilgangi sinum
til fulls, að þess sé vandiega gætt
að halla þar hvergi réttu máii né
að afellast þar eða afskræma nokk
uð það, sem algilt er og róttmætt
og í sjálfu sór sómasamlegt, —
hvað sem líður skoðunum höfund
anna um álitamálin.
Hvað snertir leik þenna, þá er
það frá mínu sjónarmiði athuga-
vert, að þar er sýnt eða á að vera
sýnt, hvernig ástandið er án allra
beinlrais leiðbeininga um það,
hvernig það* * ætti að vera. í*að
auðvitað nægir fullkomlega gagn-
vart þeim, sem gera róttan grein-
armun góðs og ills, rótts og rangs,
og þeim, er sjá og vita og gera
róttar kröfur um það, hvernig
ástandið á og þarf að vera.
En gagnvart hinum nægir það
ekki, *sem eru uppaldir við þenna
og því líkan lífernÍBmáta og orðnir
honum samdauna, — og þeir eru
sennilega einnig nokkuð margir
hér því miður.
Peim hættir við að líta 8Vo á,
að þetta sé bara gaman, — anzi
smellið og hnittið, gott til að
hlæja að. Svona gangi það, og
það að komast í þann >fína hóp,
hversu neðarlega sem er, sé þó
einn helzti vegurinn til þess að
>hafa það gott< eða til þess að
komast, áfram í lífinu o. s. frv.
En það fólk er einkanlega fólkið,
sem svona leikir eru stílaðir til;
það er fólkið, sem allra helzt
þyrfti að lelðrétta og hvetja til
afturhvarfs og baráttu gegn spill-
ingunni.
En eitt var það, sem mór virt-
ist aðflnsluvert við leiksýningu
þessa, en það var,. að leikendurnir
töluðu flestir alt of hratt og ógreini-
lega, svo hratt, að mjög örðugt
var að greina orðaskll og oft með
öllu ómögulegt, jafnvel fyrir þá,
sem nærri sátu. Á þessu bar sér-
lega mikið í 3. þætti, en þó af
og til alt af. Var það mikill-galli.
sem auðvelt ætti þó að vera að
laga, þá er leikendunum er ljóst,
að þess þurfi, því að ekki er aÖ
efa, að þeim sé ant um að leysa
Btörf sín af hendi svo í þessu sem
öðru, að áhorfendurnir séu sem
allra ánægðastir.
Stefán B. Jónsson.
Jðlaræða biskupsins enn.
S ðast Hðinn jóladag ki. n f.
h. fór ég í kirkju, — dómkirkj-
una, — því sð þá átti biskupinn
>yfir< íslandl að messa. Á tii-
settum tfma hófst >guðsþjón
nstan< með song. Litlu síðar
kom svo biskupinn í predikunar-
stólinn og héit langa, en að
flestu leytl kjatniausa ræðu. í
sfðari hluta ræðunnar virtist mér
þó eins og honum hefði sárnað
við sjálfan sig yfir máttleysi orða
sinna, því að þá tók hann að
deila á ýmsar stéttir þjóðfélags-
ins og sagði, að hér (Á íslandi?)
vantaði >betur kriatna< kennl-
menn (aðra ea sjáífan sig?),
kennara, iðnaðarmenn, kaupmenn
og verTcamenn, sem skki gerða
svo ósanogjarnar kröíur, að bæðl
verzlun og atvlnnurekstri >þjóðar-
innar< væri voði búinn.
Þér voruð heppinn, herra bisk-
upl &ð búið var að gefa yður
nafnbótina >dr.<. Nú spyr ég
yður, hr. >dr.< Jón Hefgason,
biskup >yfir< ísiandi: í hvers
nafni komið þér fram f predlk-
unarstól dómkiskjunnar á sjáifan
jóladaginn. fæðingarhátfð J@sú
Krists hins fuUkomnasta mann-
vinar, umbótamanns og jaínað*
armanns, sem sagan getur um,
og segið, að hér vanti >betur
kristna< verkametm, sém ekki
krefjist neins þess, sem stofnl
>bjóðfélaginu< í voða, og hverj-
um voruð þér að þjóna, Guði @ða
Mammoni, stóreignamönnum eða
innræti sjálfs yðar? Hvaða kröf-
ur hafa verkamenn hér g@rt,
sem miða að því að hnekkjá
lifandi trú og kristindóml? Áíftið
þér, að réttmætar kaupkröíur,
Edgar Bice Burroughs: Vilti Tarzan.
þeim súrt í brotí; samt komst Tarzan milli varðmann-
anna og að tjaldabaki.
Hann flatmagaði hjá næsta tjaldi og hlustaði Ab
innan heyrðist reglulegur andardráttur sofandi manns.
Tarzan var ánægður. Hann skar sundur böndin, sem
hóldu niður þjaldskörinni. Hann fór hljóðlega. Hann
skreið að hinum sofandi manni og laut yfir hann. Hann
vissi ekki, hvort það var Schneider eða einhver annar,
þvi að hann hafði aldrei séð Schneider, en hann vildi
vita það.
Hann hristi manninn varlega. NáuDginn snéri sér við,
og drundi i honum.
„Þögn!“ hvislaði Tarzan. „Þögn! — Ég drep.“
Maðurinn opnaði augun. I myrkrinu sá hann jötun-
vaxinn mann lúta yfir sig. Hönd þreif í öxl hans og
önnur um háls hans.
„Engan hávaða|!“ jskipaði Tarzan, „en svaraðu hljóð-
lega spumingum mínum. Hvað heitirðu?"
„Suberg,“ svaraði foringinn. Hann titraði. Hann
hræddist þennan hvita risa. Hann mintist lika hinna
mörgu morða i herbúðunum. „Hvað viltu?“
„Hvar er Fritz Schneider höfuðsmaður?“ spurði Tarzan.
„Hvar er tjaldið hans?“
„Hann er hór ekki,“ svaraði Luberg. „Hann var i
fyrra dag sendur til Wilhelmsdals.“
„Ég skal ekki drepa þig —* núna,“ sagði apamaður-
inn. „Ég fer fyrst og ihuga, hvort þú hefir logið, og
hafir þú gert það, þá verður dauði þinn þvi verri.
Yeiztu, hvernig Schneider majór dó?“
Luberg hristi hðfuðið.
„Ég veit það,“ hélt Tarzan áfram, „og það var ekki
skemtilegur dauðdagi, — ekki einu sinni fyrir bölvaðan
Þjóðverja. Snúðu þér við, og grúfðu andlitið. Hreyfðu
þig ekki, og gerðu engan hávaða."
Maðurinn gerði eins og honum var skipað, og um
leið og hann snéri sér við, var Tarzan horfinn. Stundu
siðar var hann kominn út úr herbúðunum og hélt
áleiðis til hins litla fjalla-bæjar Wilhelmsdals, sumar
bústaðar stjórnarinnar i þýzku Austur-Afriku.
* «
*
Ungfrú Berta Ktrcher var viit. Hún var i illu skapi
og gröm sjálfri sér; — hún var vilt á leiðinni milli
Pangani og Tanga-járnbrautanna löngu áður en hún
vildi gangast við þvi, þvi að hún þóttist ratvis mjög.
Hún vissi, að Wilhelmsdalur var um fimmtán euskar
milur suðaustan viö sig, en hún gat ómögulega áttað
sig á, hvað var suðaustur, og olli þvi margt.