Stjarnan - 01.07.1920, Qupperneq 4

100
STJARNAN
hvort það væri nokkrar kirkjur þar í
bænum. Ilann benti á trúboðsstöð
Lundúnafélagsins, enska kirkju, Etiop
iska og Wesley kirkju.
“Nú langaði mig til aið vita hvað
þessi svertingi hugisaði um þá, seni
halda hinn sjöunda dag heilagan. Eg
spurði hann hvort það >væru ekki menn
hcrna sem hefðu verið afvegaleiddir til
að halda annan dag en sunnudaginn
fyrir hvíldardag. Hann svaraði: “þ>að
cr sumt fólk hérna, sem heldur hinn
sjöunda dag, sem er hvíldardagur
Drottins. En ekki held eg að það fólk
sé afvegaleitt. ” Eg spurði hann hvort
hann tilheyrði því fólki og svaraði
hann því játandi. þar næst sagði eg
honum frá að eg héldi þann dag og að ^
eg væri kominn til að heimsækja þetta
fólk. þogar hann frétti þetta sagði
lrnnn: ‘Ef þú heldur sama hvíldardag
og eg, þá erum við bræður. ’
“S*vo spurði eg hann hvort hann
þekti mann, sem hefði farið til Basuto-
landsins til að finna trúboða, Silsbee
að nafni. Já, hann þekti alt í sambandi
við það. Eg sagði honum að eg væri
kominn til að kenna þeim, Margir
spurðu cftir ;séra .Silsbee. þessi maður
var meira en fús til að vera fylgdar-
maður minn og eftir dálítinn tíma vor-
um við komnir til þorpsins, þar sem
þessir menn lifa. Eg fór undir eins að
heimsækja þá og spyrja hvernig þeir
hefðu komist til þekkingar á hinum
rétta hvíldardegi. þeir sögðu mér frá
á þessa leið:
“Fyrir hér um bil fimtán árum varð
ungur maður, Tómas Sehare að nafni,
sonur Basuto höfðingjans, mjög veikur
Galdralæknarniv gátu ekkert >gert fyr-
ir hann. Hann var þar næst fluttur á
spítalann í Mafeking, en ekki þar held-
ur iski'ldi læknirinn hvað það var sem
gengi að honum. Faðir hans fór með
hann til Basutolandsins og lét hina
frægustu svertingjalækna skoða hann,
en ekki gátu þeir veitt honum neina
hjálp frekar en hinir. Eftir að hann
kom heim versnaði honum til muna.
Læknarnir í landinu komu sér saman
um það, að það sem hann þyrfti með,
væri góð eitur innspýting. Heilan
mánuð voru þeir að veiða nöðrur og
tóku svo eitrið úr þeim. Möð öllu náðu
þeir tólf mismunandi tegundum. þeir
blönduðu svo þessum tólf eiturtegund-
um saman, tóku þar næst stykki af húð
hans hingað og þangað um allan líkam
ann og nudduðu svo þessa eiturblöndu
ínn í blóðið. Eftir þrjá daga var Tóm-
as lamaður. Hann gat jafnvel ekki lok-
að hinum blindu augum sínum í tíu ár
eftir það.
“þá kom svertingja prestur nokkur
til Mafeking og fór að spyrja að manni
hvers bróðir var veikur. Hann hitti
Solomon, bróður Tómasar á stöðinni
og hann sagði honum að hann væri
sendur af Drottni til að lækna veikan
mann og að hann mundi hitta bróðir
þessa manns á stöðinni í Mafeking.
Soloanon fór undir ein með hann heim
og þegar hann sá Tómas sagði hann, að
það væri maðurinn sem Drottinn hefði
sent sig til að lækna. Hann reyndi í
tvær vikur við Tómas, en alt virtist
vera árangurslaust, svo hann sneri
heim aftur. Eftir að -tvö ár voru liðin
hjá, skrifaði hann og sagði þeim að
fara ajð biðja fyrir Tómasi aftur, en í
þetta skifti ætti kvennfólkið að biðja
fyrir honurn. Konurnar fóru þá að
biðja fyrir honum sama kveldið. Tíu
dögum seinna heyrði kona Tómasar
mann sinn hlægja. Nú var hún hissa;