Stjarnan - 01.07.1920, Side 6

102
STJARNAN
Þegar hinn ókunni kom til bæjarins og hvers vegna
hermaðurinn kom inn til dómarans.
Fyrir skömmu sótti eg- miðvikudags-
bænasamko'mu, sem iialdin ■var í stórri
kirkju. Söfnuðurinn átti mjög svo fag
urt liús, mjúkt teppi á gólfinu, ágætt
orgel og góða raflýsingu; en það var
mjög mannfátt, og það fólk sem komið
var, virtist viera þar aðeins til að gera
skyldu sína, en ekki til þess að tilbiðja
Guð og reyna að gera. samkomuna að-
laðandi. Hinn alkunni -rithöfundur, Ro-
bert J. Burdette, hefir rnálað skýra
mynd af hinni vikulegu bænasamkomu
í hinum almennu kirkjum, og get eg
ekki igert betur en alð láta hann sýna
oiss myndina:
“Kveldið varpaði sínum löngu skugg
um yfir sveitina og það fór að rökkva
þegar maðurinn kom inn í þennan bæ.
Hann v-ar enginn almúgamaður. Nei,
hann ko-m- í sérstökum lerindagerðum.
Iíann ætlaði sér að u-mturna stóru ríki.
þetta verk var e-kki að öllu leyti hættu
laust. það hafði þegar kostað mörg
mannislíf -o-g mikil auðæfi. Hann hag-
aði sér eins og þeim, sem ferðast í landi
óvin,a sinna; því hann vissi að öflugir,
óhræddir og árvakrir óvinir um-
kringdu hann. Hann tók fram bækling
sem hann hafði borið á brjósti og leit
snöggvast á nafnalistann, sem í hann
var ritaður.
“Eg hefi í þessum bæ fimm hundruð
vini, sem hafa unnið mér trúnaðareið
og lofað ætíð að styðja málefni mitt.
pei-r vita að það er í hættu statt. þetta
er kveldið, sem þe-ir -sjálfir hafa ákveð-
ið áð mæta mér til þess að eg megi fá
tækifæri til að fræða, uppörfa og
styrkja þá.
“Klukkurnar gullu. ‘það merkir að
nú ætla þeir að koma saman’, sagði
maðurinn og flýtti sér. Efti-r ofurlitla
stund nam hann stað-ar fyrir framan
stóra byggingu, sem — að undanteknu
einu hál f-upplýst u herbergi í kjallar-
anum -— var öll myrk o-g tóm. Maður
nokkur stóð fyrir utan dyrnar, það var
umsjónarmaðurinn. Hinn ókunni heils-
aði honum og fór -að tala við hann.
“Eg ætla að mæta með vinum mín-
um héi* í kveld.”
“Umsjónarmaðurinn leit undrunar-
augum til hans.
‘ ‘ þú verður að bíða þá,’ ’ sagði hann.
‘það kemur enginn maður hingað fyr
en efti-r hálfan tíma. ”
“Svo þú ert -einn s-afnaðarlmiurinn
hérna?”
“Um,” svaraði umsjónarmaðurinn.
“Eru bræðurnir starfandi núna?
Eruð þér trúi-r, lifandi framsóknar-
menn?’ ’
“Jæja,” svaraði umsjónarmaðurinn
með varkárni. “Eins og stendur er það